Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1944, Blaðsíða 38

Einar Gunnarsaon.
BRIM
Rrirn á björgum lemur,
bárufaldur rýkur.
Dökkar dvergahallir
dauöans höndum strýkur.
Brimsins ólga er öndun,
Ægis hjartasláttur.
Margur dylst í dimmu
djúpi söguþáttur.
Þar sem bólgið brimiö
ber á köldu grjóti
þar sem dætur dauöans
dansa á ölduróti,
hefir margur mætur
mátt í valinn hníga,
ótal hraustar hetjur
heljardansinn stíga.
Finnst mér bólgins brotsjós
brimgnýr vera aö heyra,
eins og náhljóö napurt
nísti viökvæmt eyra.
mér var, endurspeglaðist sýnilega í augum hans,
en hann reis á fætur og hélt sér fast að mér.
Sprengikúla frá þýzka kafbátnum lenti nú á skipinu
svo að það sökk eftir örskamma stund. Við Tommy
skulfum af hræðslu Mér fannst ég þurfa að seg.ja
eitthvað til þess að hughreysta hann, en ég var of
skelkuð til að geta talað. Veitti ég því þá athygli
að hann var að reyna að fela andlitið á mér upp
við litlu öxlina sína, svo að ég yrði þess ekki vör,
að skipið var horfið. Þó að hann væri ekki gamall,
vildi hann hlýfa mér við því að verða hrædd!
„Vertu ekki hrædd frú Martins," sagði hann.
Frú Martins gleymdi nú sinni eigin hræðslu, en
festi hugann við það eitt, að hér var lítið barn,
sem þurfti á hennar vernd að halda. Hún talaði við
hann eins rólega og hún gat. — „Tommy, við erum
í æfintýri ......við erum í skipreika. Það verður
nú góð saga til að segja nýju vinunum í Ameríku,
og seinna meir þínum eigin börnum. Hvað þau verða
hreykin af þér!“
t 24 daga hrakningi um Suður-Atlantshafið, í
steikjandi sólskinshita með ógnandi hákarlatorfur
umhverfis þessa litlu fleytu, hélt Anna verndar-
hendi yfir drengnum.
Þegar þær litlu vistir sem lagt var upp með, voru
Reiöiþninginn rýkur
Rán á klettastöllum,
björgin óma, bifast
brims af hlátrasköllum.
Upp úr dimmu djúpi
dauöinn arma teygir,
eirir hvergi og engu,
allt til jaröar beygir.
Kvarnir út úr köldum
kletti slær í mola,
eins og vilji öllu
ofan í djúpiö skola.
Finnst mér boöskap bera
brimhljóö köldum steini.
um aö vera á veröi:
verja dauöans meini.
Ægir djarfur dáöir
drýgja hvetur blauöan.
Steinninn líkt og lamaö
líf sem berst viö dauöann.
Hvern mun ekki hrífa
hafsins trylldi leikur,
þó um Ránafríki
r.eiki dauöinn bleikur.
Altaf finnst mér aldan
ósigrandi máttur,
oft í henni endar
ævisöguþáttur.
að þrotum komnar, urðu bátverjar oft nálega viti
sínu fjær af sólarhita og hungri. Einn af sjómönn-
unum varð örvita af þorsta og reyndi að fyrirfara
sér. Annar fyrirfór sér af sömu ástæðu, með því að
stökkva útbyrðis. En Anna og drengurinn styttu sér
stundir með því að hafa yfir sögur um Ameríku,
og héldu með því heilum sönsum. Þau fóru í orða-
leiki. Þau ímynduðu sér að þau ættu heimili. Þau
komu fyrir húsgögnum í hvert herbergi. Lásu bæk-
ur i ímynduðum bókahyllum, svo sem Robinson
Crusoe, Treasure Island, og einnig stúlkubækur,
sem Anna hafði lesið í æsku. Tommy kenndi henni
setningar úr sálmum, og hún kenndi honum löng
kvæði og gátur. Konan og barnið héldu hvert öðru
uppi.
Stjórn og leiðsögn á bátnum var ófullkomin, en
eftir mikla hrakninga tókst þó svo hamingjusam-
lega til, að hann náði inn til Trinidad í Vestur-
Indíum.
Það er vafasamt hvort réttara er að segja, að
konan hafi bjargað barninu eða hvort barnið hafi
bjargað kónunni. Það er einn hinna óvæntu leynd-
ardóma lífsins, að þegar vér verndum einn af með-
bræðrum vorum, björgum við oft okkar eigin lífi.
(Lauslega þýtt úr „The Reader’s digest.“)
VlKINGUR
3