Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1944, Blaðsíða 46

StaSan eftir 16. leik svarts:
örlagaríkur millileikur, ef 16. — B—g3 þá
Dxf7, og svart gæti ekki varið mát í næsta leik.
17. Kgl—fl Bh2—g3
Nú nægir ekki 18. Dxd7, vegna IIxf7 og svart
forðar mátinu jafnframt.
18. Df3—e3 BcSxho
Rothöggið. — llvítt má ekki drepa á h3, vegna
19. — IIa8—e8!
19. Bd3—d5 Bh3—e6
20. c3—c4
Auðvitað ekki 20. Bxa8, vegna B—c4. 21. II—e2
D—hl. 22.D—gl Bxe2 og hvítt tapar drottning-
unni.
20. Be x d5
21. c4 x d5 IIa8—e8
22. Ilel—e2 Dh4—hl
23. De3—gl He8xe2
G e f i ð.
Óli Valdimarsson.
íri var kallaður til vitnis í morðmáli. Er hann steig
inn í vitnastúkuna, spurði dómarinn, hvort hann hefði
séð manninn skjóta.
— Nei, en ég heyrði hvellinn, var svarið.
Dómarinn vísaði honum þá burt, sem gagnslausu vitni.
Þegar Irinn steig út úr stúkunni, hló hann.
Dómarinn kallaði þá á hann aftur og sagðist ætla að
refsa honum fyrir tiltækið.
— En fyrirgefið, sáuð þér mig hlægja? mótmæliti Irinn.
— Nei, en ég heyrði hláturinn, svaraði dómarinn.
— Það var skrítið, þér voruð að enda við að segja,
að slíkt væri gagnslaust, sagði írinn.
— Næsta vitni, hvæsti dómarinn.
Harmleikseyjan
Sönn saga frá Thaiti, sögð af James Humbert en
skrifuð af Alan Burgess.
Þegar ég kom til Tahiti frá Samoa, kom það mér
á óvart er ég frétti að ég yrði að bíða í 6 mánuði
eftir skipsferð til Bandaríkjanna.
Því sem betur fór var ég ekki tímabundinn, svo
ég tók mér ferð á hendur á litlum bát til Bora-Bora
(eyja N.V. af Tahiti í Kyrrahafi). Eg hugsaði að
það myndi verða rólegra þar, og svo varð líka. ■—■
Auk franska lögreglumannsins var Jimmy Humbert
eini hvíti maðurinn á þessari eyju.
Hann var um 55 ára gamall, gráhærður og mjög
sólbrúnn. Að því er virtist var eina löngun hans að
baða sig í sólskininu og reykja pípuna sína. Hann
sagði mér að í þrjátíu ár hefði hann ferðast um suð-
urhöfin, en það eina, sem ég vissi um hann, var
að hann kom frá Englandi.
Dag nokkurn sátum við Jimmy á tröppunum við
sumarhúsið hans. Fyrir framanokkurvarlitligarð-
urinn hans, með tveimur rauðlitum, blómstr-
andi blómarunnum. — Fyrir utan var rykug hvít
gatan og hinum megin var lónið, blátt og gáru-
laust, sem náði út að hvítum klettarifunum, sem
voru í mílu fjarlægð. Landkrabbar af öllum stærð-
um vor þarna bröltandi, og stukku inn og út úr
holum sínum eins og kanínur. Jimmy kastaði smá-
steini að einum stórum náunga, sem var að reyna
að draga laufblað að greni sínu.
Þegar steinninn kom niður, snéri krabbinn sér,
snögglega eins og köttur, en hörfaði svo hægt und-
an og veifaði klónum. Hann var ekki fallegur, og
það var reyndar enginn þeirra. Búkurinn var dökk-
rauður, svartar loðnar fætur, sem minntu mann
á kóngulær, og ógeðslegar hvítar klær.
Jimmy hló. „Skemmtileg lítil kvikindi! En þér
trúið því víst varla, að þeir séu mannætur?“
„Mannætur?" endurtók ég tortrygginn.
„Eg meina ekki að þeir myndu ráðast á yður,
þeir hafa meira vit en það. En þeir éta allt. Einu
sinni munaði minnstu að þeir ætu mig, en þá bjarg-
aði einn þeirra lífi mínu!“
„Þetta fer að verða sögulegt!“ Svaraði eg.
„Svo var það líka,“ svaraði Jimmy, og varð al-
varlegur á svipinn. Það var „Mjög alvarleg saga!“
„Mig langar til að heyra hana“, svaraði ég, en
Jimmy sló úr pípunni sinni og sagði mér eftir-
farandi sögu:
Það ,var fyrir mörgum árum, þegar ég var ung-
lingur. Eg vann í vörugeymsluhúsi í Liverpool, og
eins og fjöldi drengja á mínum aldri, eg held —
varð leiður á því sem eg hélt vera tilbreytingar-
46
VÍKINGUR