Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1979, Qupperneq 60

„Þú hefur engan einkarétt.“
„Svona, haltu áfram að pakka
inn jólagjöfunum.“
„Hvernig er það, Óskar, ertu
búinn að fá þér kærustu.“
„Ekki er það nú,“ sagði Óskar
og roðnaði.
„Þú skalt fara að drífa þig í
þessu, annars fer fyrir þér eins og
mér og þú nærð ekki í neitt.“
„Já,“ sagði Óskar og kinkaði
kolli.
„Fáðu þér annan.“
Óskar tók annan mola, það var
súkkulaðiflaska vafin í silfur-
pappír. Hann tók utan af molan-
um og stakk honum upp í sig. Er
hann beit í flöskuna brotnaði hún
og áfengur vökvi rann um munn
hans. Konan brosti og fór fram.
Óskar stakk ljósaseríunni í
samband til prufu, ljós kom á allar
nema eina.
„Húrra,“ sagði Jóna og and-
varpaði. „En það kemur ekki ljós
á eina.“
„Það er í lagi. Hér eru varaper-
ur,“ sagði Óskar, tók peru innan
úr bómullinni og skipti um.
Jóna lyfti sér upp af hælunum
OLÍUVERZLUN ÍSLANDS HF.
HAFNARSTRÆTI 5 • REYKJAVÍK
SÍMI 24220
MEIRI
ENDING
MINNA SLIT
BP Mobil
SMUROLÍUR OG SMURFEITI
og andvarpaði sællega. Óskar
byrjaði að raða perunum á jóla-
tréð, klemma var neðan á hverri.
Hann dreifði perunum á tréð,
hafði færri þar sem sneri upp að
veggnum.
„Og eina ofarlega til að lýsa
toppinn,“ sagði Jóna og benti á
grein ofarlega.
Þegar Óskar var búinn að raða
seríunni á tréð eftir bestu getu,
stakk hann klónni í samband, tréð
varð uppljómað.
„Þetta er fallegt. Þetta er stór-
fínt,“ sagði Jóna og tvísté um
gólfið.
„Viltu aðra peru á toppinn?“
„Nei, þetta er fínt. Svo skreyti
ég tréð, set á það kúlur og engla-
hár. Þetta er alveg mátulega stórt
tré. Ef það er stærra þá er maður
alltaf að reka sig í það, þá hrynur
grenið svo af. Mér finnst þessi
gervitré svo leiðinleg. í gamla
daga voru alltaf höfð kerti. 0, það
er svo fallegt. En það hefur enginn
svoleiðis nú til dags. Jólatré eru
orðin svo hversdagsleg að börnin
líta ekki við þeim nú orðið. Bók-
staflega sjá þau ekki, þó maður sé
að vanda sig við að skreyta þau.“
„Var það eitthvað fleira?“ sagði
Óskar.
„Nei, þakka þér kærlega, væni
minn.“
Óskar fann að nú var
hann kominn í jólaskap.
Óskar gekk til dyra.
„Ég ætla að fylgja þér til dyra
svo þú farir ekki með vitið úr
húsinu.“
Konan í nælonkjólnum greip í
olnboga Óskars í því hann var að
fara út úr dyrunum.
„Hérna, ég ætla að gefa þér
þetta fyrir,“ sagði hún og stakk ís-
kaldri kóka kóla að honum.
„Þakka þér kærlega,“ sagði
Óskar.
60
VÍKINGUR