Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Qupperneq 51

aðir lögreglumenn. Setti einn
þeirra sig í skotstöðu og hóf skot-
hríð með forláta hríðskotabyssu
eftir sundmönnunum, en væntan-
lega án árangurs.
Að beiðni lögreglunnar tókum
við bátinn um borð og geymdum
hann til morguns, en í bátnum var
ca hálfur skreiðarballi í illa lykt-
andi strigapoka. Lögreglumenn
voru mjög upp með sér af árangr-
inum og fóru fram á verðlaun frá
okkur. Skipstjóri fól mér að heiðra
þá með 7-up dósum og vodkasjúss
á kjaft. Þessir höfðingjar áttu eftir
að líta oftar við hjá mér að þiggja
verðlaun fyrir baráttuna við ræn-
ingjana. Þar sem ekki þýðir að
deila við dómarann fengu þeir
eldvatn að ósk. Ég átti hins vegar
erfitt með að venjast því að hafa
sem gesti í herbergi mínu ein-
kennisklædda unglinga handleik-
andi skammbyssur og hríðskota-
byssur.
í dagrenningu hálfum öðrum
sólarhring eftir bátstökuna sáum
við til ferða félaga úr brygggju-
ræningjafélaginu. Tóku þeir bát-
inn sem enn hafði ekki verið sóttur
af lögreglunni drógu hann fram á
bryggjubrún og renndu honum á
endann svo hann sökk í höfnina.
Að því loknu hlupu þeir á braut.
í fyrstu var maður hálf ringlað-
ur í landi. Tötralegir innfæddir
voru allir eitt bros og kölluðu:
Amigo, you won tici tici my sister.
Do you like marias. (kurteislega
þýtt: Vinur, vilt þú hafa kynmök
við systur mína? Gimist þú vænd-
iskonu/kærustu?). Rétt ofan við
höfnina var útimarkaður þar sem
aðallega voru seldar matvörur.
Heldur þótti manni hreinlætis-
kröfur vera litlar. Húsin voru flest
einnar eða tveggja hæða, gjarnan
með svölum. Algengt var að
gluggar væru rúðulausir. Það litla
sem sást inni var að íbúar gerðu
ekki háar kröfur um húsgögn.
Rafmagn var lagt í hús og kæli-
skápar og sjónvörp talin til lífs-

’ . •

Mariumar bjóða blfðu sína. (Mynd Þ.H.)
nauðsynja miðstéttarfólks. Skolp
rann um opna rennusteina eftir
götunum. Víða sáust vatnskranar
þar sem hægt var að sækja vont en
hættulítið vatnsveituvatn. Margt
var um manninn á götunum,
margt berfætt eða í tékkneskum
plastsandölum. Við sum húsin
voru viðbyggingar gerðar úr tré-
grind, bárujárni og teppum.
Þróun innflutnings hefur verið
afaróstöðug. Stundum hefur verið
leyft að flytja inn nær hvað sem
er, en oft þess á milli hafa verið
strangar innflutningstakmarkanir.
Hefur þetta bitnað illa á bíleig-
endum, þegar ekki hafa fengist
varahlutir. Eru þá bílamir skildir
eftir þar sem þeir bila. Vegna
vaxtarhraða gróðurs hverfa yfir-
gefnir bílar fljótt í gróðri á veg-
köntum og verða hluti af landlag-
inu, þar til ryðið vinnur á þeim.
Plönturnar komast inn í bílana og
sá ég nokkra japanska bíla að
hálfu hulda gróðri með grængresi
út um allar rúður og upp úr vélar-
hlíf.
Sem dæmi um umferðarmenn-
ingu í Nígeríu skal það nefnt að
enginn hvítur maður keyrir þar
bíl. Hægri umferð er þar að nafn-
inu til, en ef vinstri akgrein er
greiðfærari er hún ekin. Komi bíll
á móti er reynt að komast inn á
hægri akgrein á ný. Takist það
ekki er bara flautað og beðið (In
God We Trust.).
Ökuferð á annatíma er vart
hægt að lýsa. Gengur allt út á að
taka sjensa og svína á náunganum
Lenti ég í því eitt kvöldið. Vorum
við á einni „Miklubrautum"
borgarinnar. Fylgdum við um-
ferðinni að mestu en þó reyndi
lóðsinn sem var við stýrið eins og
aðrir að ota sínum tota. Þegar við
komum að gatnamótum nokkrum
urðum við fyrir hindrun og varð
lóðsinn að stoppa. Von bráðar
mjökuðumst við af stað aftur en
stoppuðum fljótlega. Sat þá allt
fast. Höfðu þeir sem komu að
gatnamótunum fyrst séð smá
hnút. Notfærðu því þeir sem voru
aftar í röðinni sér tækifærið og
fóru fremstir á vinstri akrein, þar
sem vegna hnútsins var ekki nein
umgerð á móti. Á meðan mjökuð-
umst við fyrir stóra stoppið. Höfðu
viðstaddir aðvífandi bílstjórar fyllt
allar akreinár sem lágu að gatna-
mótum og komst því enginn neitt.
Fyrir eitthvað kraftaverk leyst-
ist úr hnútnum rúmum hálftíma
síðar. Ég spurði lóðsinn hvort ekki
VÍKINGUR
51