Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Page 55

Gríkkinn Georg í hópi innfæddra. Sá í náttserknum með húfuna er eigandi vörubílsins
sein Georg stendur á. (Mynd Þ.H.)
Bonny þorpi og biðum átekta. Að
kvöldi þess dags er við lögðumst
við Bonny fékkst staðfest að
heiman að samningurinn um
kornflutninginn væri endurnýjað-
ur. Samið var um annan umboðs-
mann og höfðum við strax sam-
band við hann og gáfum Notice of
Readiness opinbera tilkynningu
um að skipið væri tilbúið til lest-
unar. Umbinn sem er með vig-
gjarnlegri og bjartsýnni mönnum
þar syðra, kallar menn gjarnan
bestu vini sína. Hann áætlaði
fjögurra daga bið. Þar sem skipið
var ekki lengur skreiðarskip og því
hátt á þótt ekki ástæða til annarrar
vaktstöðu en venjulegar sjóvakt-
ar. Að morgni ellefta dagsins þar
birtist lóðs öllum að övörum og
lóðsaði okkur upp að Dawes. Þar
tók annar lóðs okkur upp til Port
Harcourt.
í Nígeríu eru lög um 100 næru
lágmarkskaup á mánuði. Og þar
sem þeir í Nígeríu eru ekki hrifn-
ari af jafnlaunastefnu en við hér
heima töldu verkstjórar að tekju-
bili hafi verið raskað og þyrftu
laun þeirra að hækka. Til að leggja
áherslu á það fóru þeir í verkfall.
Því var skipið sem lá við fóður-
bryggjuna, en var að losa hrís-
gijón, sent niður að Dawes en við
teknir inn í staðinn. Vinnudagur
verkamanna við höfnina er 12
tímar alla daga vikunnar og fyrir
það uppskera þeir milli 200 og 300
nærur á mánuði
Fóðurhveitið sem við áttum að
lesta var laust og tóku eingöngu
starfsmenn kornhlöðunar þátt í
lestuninni. Tækjabúnaður varfom-
fálegur og voru færibönd mosa-
vaxin. Engu að síður tókst lestun
áfallalaust og var lokið á rúmum
þrem sólarhringum. Menn urðu
ekki á eitt sáttir um hve mikið
væri í skipinu. Við fylgdumst með
djúpristu þegar lestun hófst og
þegar lestun lauk. Það er auðvelt
að fara með djúpristu inn í töflur
og fá útlestað magn. En til þess
VÍKINGUR
þarf eðlisþyngd vatnsins í höfn-
inni að vera ljós. Þrátt fyrir ítrek-
aðar fyrirspurnir til ýmissa aðila
fékkst ekki staðfest eðlisþyngd.
Gola var allan tímann meðan við
lestuðum og rauk mikið af fóðrinu
burt við lestunina.
Áður en komið var til Lagos
skrifuðu menn á blað hvað þeir
byggjust við að stoppa lengi í
Nígeríu. Sá bjartsýnasti ætlaði að
losa og lesta á 17 dögum en sá
svartsýnasti sagði að það tæki56
daga. Þegar hér var komið sögu
voru rúmir 40 dagar liðnir frá
komu okkar til Lagos. Heilsufar
manna hafði verið nokkuð gott
framan af, en þegar við höfðum
verið ca 3 vikur tók að bera á
veikindum. Fengu menn slæmsku
í maga, sumir fengu háan hita og
kjálftaköst. í einu tilfelli var hugs-
anlegt að um malaríu hafi verið að
ræða. Frá því við fórum að heim-
an höfðum við tekið vikulega
malaríulyf en mögulegt er að það
hafi ekki dugað. Ekki er að efa að
sóldýrkun í óhófi átti sinn þátt í
slæmsku einhverra.
Eins og áður sagði dugði vatnið
að heiman með eimaða vatninu
fram í miðjan september. Níger-
íska vatnið sem við tókum var allt
soðið áður en þess var neytt.
Stöðugt var verið að sjóða og kæla
vatn því þorsti sækir á í um 30°C
hita. Vatnið var kælt í frystiskáp í
eldhúsinu.
Fljótlega eftir komu til Port
Harcourt höfðu menn uppgötvað
stórmarkað á evrópska vísu.
Þangað var innfæddum yfir-
stéttakerlingum og hvítum eigin-
konum ekið af einkabílstjórum
svo þær þurftu ekki að vaða for-
ina í ökla á mörkuðum. Þar var á
boðstólum djús sem menn
bragðbættu vatnið með. Gos-
drykkir og bjór gengu fljótlega til
þurrðar. Slík vara var nær ófáan-
leg vegna innflutningsbanns
stjórnarinnar á gosdrykkjaflösk-
um.
Áttunda október rann upp sú
stóra stund að Port Harcourt var
yfirgefin. Frá því við komum inn
til lestunar hafði verið unnið að
því að fá olíu. Voru allir samningar
þar um frágengnir og peningar til
reiðu. Þegar búið var að lesta var
pantaður lóðs og brottför ákveðin
14:00. Allan þann morgun var
búist við olíunni á hverri stundu.
En klukkan var 14:00 og síðar
14:30. Þá var sleppt eftir að fengið
var loforð frá umbanum um að
olíubátur kæmi til okkar við
Dawes eyju um kvöldið. Báturinn
átti ennfremur að hafa meðferðis
farmskjöl sem ekki hafði unnist
tími til að klára að sögn „our very
best friend“, untbans.
55