Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1995, Blaðsíða 26

Gunnar með móður sinni og Guðmundi Thorlacius, móðurbróður sínum og
fyrrverandi togaraskipstjóra,——
brotnuðu. Kuldinn var svo mikill að
sjórinn fraus strax á dekkinu. Þegar
stýrisgræjurnar biluðu rak skipið á haf
út. Skipið við hliðina á þeim sökk með
allri áhöfn. Eftir mikla hrakninga var
skipinu og öllum mönnum bjargað.
AÐBÚNAÐUR VAR SLÆMUR
OG VEÐRIÐ ALVEG VIÐBJÓÐUR
Að lokum var Gunnar búinn að þéna
það vel að hann gat keypt eigin bát.
Þann bát gerði Gunnar út í tólf ár með
ágætum árangri þar til hann sökk undan
ströndum Bandaríkjanna.
„Öxullinn brotnaði hjá okkur og það
lak mikið inn um stefnisrörið að aftan.
Strandgæslan setti þrjár dælur og menn
um borð en allt kom fyrir ekki því
dælurnar fóru ekki í gang. Það var verið
að slefa okkur þegar hann sökk. Sjö
manna áhöfn var bjargað í helikopter,“
segir Gunnar. Þá réð hann sig í afleysing-
ar á ýmsa báta og einu sinni á hörpu-
disksveiðar í Alaska. „Ég gafst fljótlega
upp þótt þénustan væri ágæt.
Aðbúnaður var slæmur og veðrið alveg
viðbjóður. Ég hafði farið vestur um haf
til að sleppa við kuldann og brælurnar.“
Gunnar réð sig alltaf til skamms tíma í
senn þar til hann eignaðist annan bát,
minni en hinn fyrri, og stundaði dag-
róðra. Sá bátur var seldur þegar Gunnar
réð sig til bandaríska ríkisins árið 1981.
,,Ég var með stóran skuttogara í
Boston og á þeim tíma voru 200 míl-
urnar ekki komnar. Því fiskuðu samhliða
togarar frá Bandaríkjunum og Kanada.
Ameríkanar höfðu hins vegar sett strang-
an kvóta á sín skip en Kanadamennirnir
máttu fiska hvað þeir vildu. Svo lönduðu
þeir í Maine og öllu var keyrt á mark-
aðinn í Boston þar sem lögðum líka upp
okkar litla afla. Ég var alveg að verða vit-
laus á þessu ástandi og eitt sinn þegar ég
var að tuða yfir þessu benti stýrimaður-
inn mér á að sækja um á rannsóknarskipi
hjá ríkinu. Hann hafði sjálfur verið um
borð í slíku skipi og líkaði ágætlega.“
NÚNA ER ÉG EKKI NEMA
KLUKKUSTUND HEIM TIL MÍN
Umsóknareyðublöðin voru upp á
margar síður, á stærð við bók segir
Gunnar. Hann var kallaður í viðtal til
Norfolk þar sem hann var spurður
spjörunum úr. Loks kom svar og honum
var úthlutað skipstjórastöðu á Oregon II
en heimahöfn þess var í Pascasgoula í
Mississippi. Gunnar var skipstjóri á
Oregon í sjö ár og kom heim til New
Bedford tvisvar á ári en hann vildi aldrei
flytja suður á bóginn.
„Ég hefði alveg eins getað verið í
annarri heimsálfu því vegalengdirnar
innan Ameríku eru það miklar. Fljótlega
fór ég að leggja drög að því að fá mig
fluttan á skip sem hafði heimahöfn
norðar. Eftir sjö ár fékk ég flutning og
hef verið með Delaware II í átta ár. Núna
er ég ekki nema klukkustund heim til
mín.“
Gunnar er eini borgaralegi yfirmað-
urinn í flotanum eða „síðasti geirfugl-
inn“ eins og hann segir sjálfur. Hinir eru
með sömu réttindi og skyldur og yfir-
menn í flotanum en Gunnar er á „union
contract“ sem er hliðstætt og hér heima.
Hann segir launin vera ágæt eða liðlega
sex milljónir íslenskar á ári. Skatthlutfall
er 32%. Hann segir Delaware vera ágætt
skip en gamalt. í sumar voru gerðar
26
VlKINGUR