Samvinnan - 01.02.1971, Blaðsíða 27

menn að hugleiðslu. Þar eru dulvitringar í
bezta falli álitnir smáskrýtnir iðjuleysingjar
en í versta falli auvirðilegir loddarar. En
hugleiðsla er undirstaða þeirrar hugljómun-
ar, sem er uppspretta allrar hamingju. En
aðrar leiðir eru einnig til. Sumir hafa reynt
að stytta sér leið til hugljómunar með þvi
að neyta eiturlyfja. Og þar erum við komin
að því sem mestum hneykslunum veldur.
í raun og veru er fátt skiljanlegra en að
þeir, sem uppstoppaðir eru með vestur-
lenzkri lífsspeki, reyni að losna undan þjak-
andi oki hennar með því að flýja á náðir
fíknilyfja. Menn neyta eiturlyfja af því að
þeir eru ekki sjálfum sér nógir. Og þeir eru
ekki sjálfum sér nógir vegna þess að þeir
eru meðlimir mannfélags sem er gegnum-
spillt og rotið.
Ef við girnumst að sporna gegn neyzlu
fíknilyfja, er frumskilyrði til að ná ein-
hverjum árangri að beita kröftum okkar í
þá átt að koma þjóðfélaginu í það horf, að
það neyði menn blátt áfram ekki til að leita
sálu sinni huggunar í eiturlyfjum. Ef við
gerum þetta ekki, erum við hræsnarar þegar
við segjumst vera á móti eiturlyfjum, og við
ljúgum að sjálfum okkur ef við teljum okkur
trú um, að við berjumst gegn þeim af ein-
lægni. Sama máli gegnir um áfengisdrykkju.
Það er enginn vegur að stemma stigu við
síauknum drykkjuskap, nema uppræta or-
sökina, sem er ófullkomið þjóðskipulag.
Annars er alveg óþarfi að tryllast þegar
þessi mál ber á góma. Fyrir nokkru varð
hljómsveitin Trúbrot uppvís að því að hafa
haft í fórum sínum og neytt maríjúana.
Þetta setti allt á annan endann. Menn
heimtuðu að þessi svívirðilega hljómsveit
fengi hvergi að koma fram. En hvað kemur
einkalíf tónlistarmanna list þeiri-a við? Ef
þeir spila vel á annað borð, hvaða máli
skiptir þá hvað þeir aðhafast í frístundum
sínum? Viðhorf manna til þessa máls er
raunar dæmigert um það blinda ofstæki sem
ríkir í afstöðunni til þess, sem þjóðfélagið
hefur stimplað ljótt og ósiðlegt.
„Ósiðlæti“
Og þá er nú líf hippanna heldur betur
ljótt og ósiðlegt, samkvæmt skilgreiningu
þeirra, sem ekki vita meira um hippa en
það að þeir séu oft með mikið hár og skegg.
Það er vissulega rétt að hippar finna létt-
vægar ýmsar rótgrónar skoðanir þjóðfélags-
ins á kynferðismálum. Fyrst og fremst líta
þeir ekki á þau sem „feimnismál". Hin
hræsnislega hula feimni og blygðunar, sem
umvafið hefur þessi mikilvægu mál, hefur
bakað mannkyninu geysilegt tjón. Mikið af
hvers kyns kynferðislegri lausung og óeðli
stafar beinlínis af hennar völdum. Menn
hafa fengið það á tilfinninguna, að manns-
líkaminn, og þá sérstaklega líkami konunnar,
sé eitthvað sérstaklega saurugt og andstyggi-
legt. Þetta hefur meðal annars leitt til þess,
að konan hefur alltaf verið og er enn au-
virðileg ambátt karlmannsins. Einu forrétt-
indin, sem henni hafa fallið í skaut, eru þau
að húka heima yfir heimili og börnum og
láta líf sitt líða án þess að hafa tækifæri til
að kynnast því, sem gefur því gildi.
En því er ekki litið á kynlífið ótrufluðum
augum? Eru kynmök ekki undirstaða lífsins
á jörðinni? Eru þau þá skaðleg eða ógeðsleg?
Ef ekki, hvers vegna þá að vera að pukrast
þetta með þau? Fordómar manna á þessu
sviði eru svo gamlir og grómteknir, að þörf
er á mjög harkalegum og róttækum aðgerð-
um til að uppræta þá. Sumir hafa talið að
„klámið" væri vel fallið til þess verks. Það
slíti nefnilega þau bönd, sem þjóðfélagið
hefur lagt á kynferðislíf mannsins. Þetta er
hugmynd Johns Lennons og hinnar japönsku
konu hans. Á sýningu í London fyrir
skömmu stilltu þau upp myndum, sem sýndu
þau í hinum ýmsu afbrigðum kynlífsins.
Þetta var þó óguðlegt! Þetta var þó sannar-
lega „klám og óþvérri"! Þetta var einhver
mesti viðbjóður, sem dæmi eru um í kristn-
um heimi! Og menn hlupu upp til handa og
fóta og harðbönnuðu sýninguna. Það voru
afrek Breta í baráttunni fyrir því að lyfta
hulu „syndar“ og smánar af kynlífinu.
Þegar við virðum fyrir okkur ásýnd heims-
ins á þessum voðatímum, sjáum við hvert
sem litið er kúgun, ofbeldi, áþján, hungur,
skort, blóðsúthellingar og morð. Og fjöldi
fólks hefur meðtekið þá trú, að mennirnir
séu grimmar ófreskjur, sem aldrei geti hafizt
yfir morð og illvirki. Og lagt er kapp á að
draga það fram í sálarlífi okkar, sem skír-
skotar til hins lægra eðlis, en frjóangar hins
göfugri eðlisþáttar eru miskunnarlaust rifn-
ir upp með rótum.
Þetta er háskaleg villukenning!
Sú sannfæring hefur ekki vikið úr huga
mér í nokkur ár, að maðurinn sé í innsta
eðli sínu guðlegrar ættar. Ég trúi því, að í
manninum sé miklu meira gott en illt, og
ég veit að unnt er að útrýma hinu illa með
hinu betra eðli. Flest illvirki eru ávöxtur
spillts og steinrunnins þjóðskipulags fremur
en meðfæddrar hneigðar til glæpa. En menn
eru yfirleitt ósjálfstæðir og einfaldir í anda.
Þess vegna hafa þeir, sem siðlaust mann-
félagsfyrii'komulag hefur veitt aðstöðu til að
drottna yfir huga og hönd fjöldans, notað sér
ístöðuleysi hans til illra verka, sem þó stafar
ekki af illsku þeirra í sjálfu sér, heldur af
árekstrum og hagsmunaandstæðum, sem
skapast af þjóðskipulaginu, sem þessir menn
styðja að vísu og halda uppi. Það er höfuð-
skilyrði fyrir því, að fegurra mannlíf fái
blómgazt, að því skipulagi verði kollvarpað
sem ríkir í þessum vitskerta heimi. Þá fyrst
er hægt að vega að fylkingum hinna
blökku afla og hlúa að þeim þáttum manns-
ins, sem eru æðra eðlis. Það er sem fyrr
segir skoðun mín, að meira gott en illt sé i
öllum mönnum, þrátt fyrir það að hið illa
fái miklu betri vaxtarskilyrði í þessu þjóð-
skipuiagi. Hver mun þá ekki verða upprisa
hins göfugri manns, þegar það framtíðarríki
verður stofnað, þar sem hann á sitt ríki
og óðul?
Vitjunartími
Það er sannfæring mín, að þeir tímar, sem
við lifum, séu eitt stórkostfegasta skeið
mannlegrar sögu. Ég finn það með öllum
taugum líkamans og sérhverri frumu heilans,
að nú herðast í deiglu þessara óróasömu
tíma þeir brandar, sem beittast munu vega
að hinum feysknu stoðum samfélagsins. Við
lifum nú umskipti sem virðast ætla að verða
jafn stórkostleg og afdrifarík og umskiptin
frá steinöld yfir í járnöld eða bókstaflega
sú róttæka breyting sem varð þegar maður-
inn reis upp á tvo fætur eftir að hafa skriðið
áfram á fjórum. Duldir kraftar, sem drepnir
hafa verið í dróma öldum og aldaröðum
saman, eru að sprengja af sér helsið og skipa
sér í fylkingu þeirra hersveita, sem vinna
sleitulaust að þeirri köllun, sem þessum
kynslóðum er ásköpuð. í fyrsta sinn síðan
sögur hófust eru hinar undirokuðu þjóðir
að skapa sér tækifæri til að finna hamingj-
una, sem andi mannkynsins hefur haft dular-
fullt hugboð um að leynist einhvers staðar
bak við fjöllin sjö og vötnin ströng. Það er
ekki aðeins að ánauðugar þjóðir heimti
stjórnarfarslegt sjálfstæði, heldur hrópar
sameinuð æska heimsins á andlegt frelsi
með þvílikri raust að jörðin skelfur heims-
enda millum. Hin dimma þoka hlaypidóma
og erfikenninga, sem grúft hefur yfir mann-
kyninu frá fyrstu forneskju, er loks að
greiðast sundur fyrir þrumandi stormi nýrr-
ar kynslóðar, sem aldrei áður hefur verið til.
Þetta eru stórkostlegir tímar! Gerið ykkur í
hugarlund þann eldmóð og vakningu, sem
mun flæða yfir þjóðirnar á næstu áratugum.
Og hvílík endurfæðing að fá að stuðla að
þessari tímamótabyltingu. En vei þeim, sem
skilur ekki sinn vitjunartíma! Vei þeim fá-
vísu mönnum, sem streitast gegn framþróun
mannkynsins!
Hvar sem litazt er um á yfirborði hnatt-
arins er kappsamlega verið að tendra þau
bál, er fara munu eldi um alla veröld. í
Kína er allt í ljósum logum. í Suðaustur-
Asíu berjast menn hetjulegri baráttu gegn
hinum feyskna tíma, sem bráðlega verður
aðeins dapurleg endurminning. í Afríku er
risinn upp heill heimur, sem hingað til hefur
verið hulinn glæpaskýjum hins hvíta kyn-
stofns. í Suður Ameríku er verið að brýna
þá hnífa er nísta munu óvininn í hjartastað.
í sjálfri kastalaborg auðvaldsins eru svartir
menn teknir að skilja kall tímans. Og í
hinni gömlu og íhaldssömu Evrópu er tekið
að brugga þau launráð, sem verða munu
upphaf nýs dags eftir langa og dimma nótt.
Alls staðar er það ungt fólk, sem stendur í
fylkingarbrjósti í baráttunni, jafnt í verk-
smiðjum Kína, sem í svörtuskólum Evrópu.
Meira að segja hingað að yzta hafi hefur
þessi alþjóðlegi andblær lagt leið sína. Og
þeir sem skilja sinn vitjunartíma munu
fagna honum eins og komu vorsins, sem
bræðir af sér klakadróma vetrarins. 4
23