Samvinnan - 01.06.1971, Síða 55

Klukkan 9 e.h.
Það er rökkur. Eintóna söngur skordýranna
berst til mín gegnum næturkyrrðina. í nótt
ætla ég að sofa.
Þriðjudagur, 10. maí.
Klukkan 10 f.h.
Ég svaf vel í nótt. Ég man óljóst eftir
draumi. Ég get ekki gert mér grein fyrir,
hvernig hann var, en þó veit ég, hvað gerð-
ist. Ef til vill man ég eftir því seinna. Ég
vaknaði klukkan átta, eins og venjulega. Ég
er lifandi vekjaraklukkan, vakna ætíð á sama
tima; það skakkar aldrei nema fimm mínút-
um. Ég fór i gönguferð og það fyrsta, sem
fyrir augu mín bar, voru hurðirnar tvær, ríg-
skorðaðar í bergið, önnur rauð, hin blá. Eins
og af eðlishvöt stakk ég fingrunum í vasann
til að þreifa á lyklinum. Einn lykill, sem geng-
ur að tveimur hurðum. Það er dómur guðs.
Siðdegis sama dag.
Ég er svangur. En flugurnar, sem skriða
á volgum steinunum, fljúga upþ í hvert skipti,
sem ég hreyfi mig, líkt og þær viti eitthvað.
Getur guð brugðið sér í flugu líki?
Klukkan 12 á miðnætti.
Getur guð verið til? Hurðirnar tvær geta
aldrei skorið úr því. Hvernig get ég vitað, hvort
mér ber að lifa eða deyja? Get ég réttlætt
verknað minn fyrir guði? Eða ber mér að opna
dyr dauðans?
Miðvikudagur, 11. maí.
Klukkan 3 e.h.
Ég er þyrstur. Ég hef reynt að drekka
döggina og sjúga laufblöðin, en hvorugt
dugir. Hungrið er ekki eins sárt og í gær, þó
að ég hafi ekki bragðað mat í fimm daga.
Mun mér takast að opna réttar dyr? Hvað
bíður mín fyrir innan? Líf? Dauði? Eða hafa
þeir kannski þegar ákveðið örlög mín og
Seinna
Ég varð hræddur áðan. Ég æpti. Ég æpti
aftur og aftur, viti minu fjær, svo að undir
tók í bjarginu; þegar ég heyrði bergmálið,
skammaðist ég mín og þagnaði.
Ennþá seinna
Ég er reiður. Ég er öskuvondur, bæði við
guð og menn. Er lífið kannski langur svefn,
mennirnir draumur og guð martröð?
Klukkan 4, nótt.
Ég þoldi ekki við af skerandi hungri áð-
an. Ég skreið á hnjánum í myrkrinu, lyfti upp
steini og krafsaði, unz ég fann fingurna
snerta ánamaðk-----------
Ég er veikur; ég skelf úr kulda. Getur guð
ekki beðið rólegur eftir dómsdegi?
Fimmtudagur, 12. maí.
Klukkan 7 e.h.
Ég hef verið veikur í allan dag. Það er far-
ið að rökkva enn einu sinni, og ég verð að
bíða þar til í fyrramálið með ákvörðun mína.
Og þá mun ég annað hvort vinna eða tapa.
En hvernig get ég vitað með vissu, hvort
ég tapa. Ég sé mig í anda, þegar ég geng
hátiðlega niður að hurðunum tveimur og vel
rautt eða blátt, — eða verður það guð sem
velur?
Föstudagur, 13. maí.
Klukkan 1 e.h.
Ég sat kyrr i alla nótt, vakti og vissi hvorki
í þennan heim né annan. Ég gat ekki hugs-
að. Þegar ég lifnaði við, vissi ég, að ég —
guð hafði ákveðið hvora hurðina ég mun
opna. Ég mun skilja þessa bók hérna eftir;
svo veit ég, að þú, sem lest þessar línur, ert
í sömu aðstöðu og ég er í nú.
Nú fer ég. 4
Jón Konráð Magnússon:
Ekki
aumingi
Mér heyrðist hann kalla mig aum-
ingja, um leið og hann gekk út, og
hann skellti hurðinni eitthvað svo fast.
Það má ekki skella hurðum fast. Það
sagði mamma og pabbi alltaf við mig
einu sinni. En þau hafa kannski gleymt
að segja þetta við Pétur bróður minn.
Það var hann sem var að fara út.
Hann og mamma og pabbi eru úti
í kartöflugarðinum að setja niður
kartöflur í moldina. Þar eru þær geymd-
ar á sumrin, og svo koma þær aftur,
áður en veturinn kemur, og margar
fleiri koma með þeim til baka.
Pétur sagði, að ég ætti að koma líka
í garðinn. Það væri gott fyrir mig og
gaman líka, og þá gæti ég I:ka fengið
kartöflur að borða eins og ég vildi,
allan næsta vetur. Mér þykja kartöflur
góðar. En það er vont að láta sólina
skína á sig. Þá kemur vont í augun og
ég verð lasinn og fer inn aftur.
Svo er þetta bara vitieysa hjá Pétri
bróður; ég hef alltaf fengið að borða
kartöflur, þó ég léti þær ekki niður í
moldina.
Það er líka miklu meira gaman að
vera inni í rúminu og sjá allt, sem ég
sé, þegar ég er búinn að breiða sæng-
ina yfir höfuð: allt fólkið og heyra allt
sem það segir og sjá allt sem það
gerir.
Og það talar lika við mig stundum.
Þar er líka sólskin og bjart og fínt,
en það er sólskin, sem ekki gerir vont
í augun.
Og ég er ekki aumingi: það hefur
fólkið mitt sagt mér, og ég hef líka oft
riðið á hvítum stórum hesti og verið á
undan öllum hinum mönnunum. Alveg
eins og ég sá í bókinni, sem hún Elin
gamla sýndi mér þegar hún hélt á mér
á hnjánum.
En svo hætti hún að halda mér á
hnjánum. Hún sagði að ég væri svo stór
strákur. Og svo sagði hún líka seinna,
að ég væri aumingi.
Ég heyrði það vel, þó sængin mín
væri alveg yfir höfuð. Hún sagði: „Hann
er víst sofandi, auminginn". En ég var
ekki sofandi. Ég var bara að tala við
fólkið mitt. Og það sagði, að ég væri
ekki aumingi.
Svo sagði það: „Gerðu bara eins og
pabbi þinn, þegar hann fór með rauða
káifinn bak við fjósið. Þá kallar hún
þig aldrei aumingja aftur.“
Og ég man eftir rauða kálfinum, sem
þabbi fór með bak við fjósið. Ég var
í glugganum mínum, og þar sést allt
hvernig er bak við fjósið.
Það kom mikill hávaði. Svo datt
kálfurinn, og þabbi tók fína gyllta
hólkinn úr verkfærinu og henti honum
burt.
Ég hef oft séð hann setja fínan gyllt-
an hólk í verkfærið, sem hann geymir
undir rúmdýnunni, til fóta. Pabbi á
margar kindur líka.
Seinna fóru þau öll í kirkjuna, sem
sést hérna langt [ burtu. Bara ekki ég
og ekki Elín gamla. Og ég er ekki aum-
ingi. Ég tók verkfærið úr rúminu hans
pabba. Ég sótti einn fínan hólk og
setti inn í það. Hann geymir fínu
hólkana i litlum kassa bak við útvarp-
ið, sem er á hillunni, ofan við rúmið
hans.
Ég sagði við Elínu gömlu, að hún
ætti að koma með mér bak við fjósið,
en hún sagði bara: „Æ-nei, ég ætla
að halla mér örlítið, góði. Ég leik eitt-
hvað við þig seinna.“
En það gerði ekkert til. Ég er ekki
aumingi.
Ég bar hana svo bak við fjósið og
lét hana detta, eins og rauði kálfurinn
datt, og svo henti ég bara verkfærinu
hjá henni.
Seinna var allt fullt af fólki hérna.
Fíni maðurinn með gullhnappana talaði
mikið. Hann skrifaði líka í bækur.
Presturinn kom líka, og það var
sungið. Það var gaman. Og enginn
sagðist skilja, af hverju hún hefði gert
þetta, blessunin.
Pétur bróðir kallaði mig aumingja.
Hann veit svo lítið. Nú kemur hvíta-
sunnan bráðum, segir fólkið, og þá
fara allir til kirkjunnar, nema ég og
Pétur.
Og ég er ekki aumingi. 4
55