Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.12.1922, Blaðsíða 54

164 Tímarit íslenskra samvinnufélaga.
bent, að samvinnufélögin eiga algerlega frumkvæðið að
öllum endurbótum á meðferð landbúnaðarvaranna, svo
sem stofnun sláturhúsa, og þar með bættri kjötverkun,
ullarmati o. fl., sem gert hefir framleiðsluvörur bænda
verðmeiri og útgengilegri á erlendum markaði.
Ekki er það kunnugt, fyr en höf. þessa bæklings
gefur það í skyn, að almenningur álíti, að þeir sem
vinna að framkvæmdastörfum fyrir Sambandið séu
reynslulausir og þekkingarlitlir. Aðalstarfsmenn Sam-
bandsins hafa unnið að verslun mikinn hluta æfinnar
og munu hvað reynslu og þekkingu snertir fullkomlega
standast samanburð við aðra íslenska kaupsýslumenn.
pá gerir höf. að umræðuefni þá ráðstöfun Sam-
bandsins, að nokkur hluti ullarinnar var sendur til
Danzig að áliðnu sumri 1921, eftir því sem hann segir
„til þess að komast fram hjá milliliðunum dönsku. En
þessir dönsku milliliðir, sem þektu og áttu góð sam-
bönd, byrjuðu þó með því að kaupa ull af Sambandinu
íyrir hæsta verðið, er Sambandið fékk á árinu, eða fyr-
ir kr. 2,50 kg. Sennilega hefði Sambandið getað þá selt
alla ullina til þessa „milliliðs", eða fyrir ívið lægra
verð“. Höf. virðist finna, að hann fari þarna með ósann-
mdi. Hann þorir ekki að fullyrða neitt. Og það er ósköp
eðlilegt. Hann er hér að skrifa um mál, sem hann hefir
enga þekkingu á og vantar samviskusemi og manndóm
til að afla sér nægilegra upplýsinga um. það sanna í
þessu máli er, að Sambandið gat ekki selt meiri ull í
Kaupmannahöfn fyrir þetta verð, eða neitt svipað, enda
mun enginn íslenskur ullarútflytjandi hafa selt ull, svo
nokkru hafi numið, fyrir líkt 'verð það ár. Meginhluti
íslensku ullarinnar frá 1921 var ekki seldur fyr en seint
á því ári, og í ársbyrjun 1922. Mestur hlutinn í Kaup-
mannahöfn en nokkuð beint til Ameríku. Eina dæmið,
sem höf. tekur af störfum Sambandsins síðan það var
stofnað, er sending ullarinnar til Danzig 1921. Hyggur
hann auðsjáanlega að sú ráðstöfun hafi verið handahófs-