Andvari - 01.10.1967, Blaðsíða 46

148
INDRIÐI G. ÞORSTEINSSON
ANDVARI
voru engar drógar. Og einn dag voru þeir allir farnir nema sá, sem hann þurfti
að hafa til baka. Þá keypti hann sér brennivín í hnakktöskuna. Þeir höfðu farið
vötn og heiðar heim og næturnar höfðu verið bjartar og fuglasöngur í kjarri
og rnó og stundum hafði hann blundað í einhverri lautinni. Og þessari ferð lauk
kyrrlátlega í túnfætinum eitt lágnættið. Hann spretti af hestinum og sleppti
honum í varpann, þótt korninn væri júnímánuður. Hnakktöskunni með brenni-
víninu stakk hann niður á milli þúfna.
Morguninn eftir vaknaði Mýrarhúsa-Jón við kropphljóð. Hann sá ekki
betur en sólin skini inn um gluggann og hann heyrði ekki betur en úti væri
stafalogn. Það þurfti ekki að gefa hænum inni á baðstofugólfi. Og þótt það
væru hennar hænur þá skyldu þær út. Nú var sú tíð komin að liann gat sagt
meiningu sína. Nú voru hestarnir farnir. Hún skyldi hirða þessar liænur sínar.
Og jörð sína gat hún hirt líka; jörðina, hænurnar og rollurnar. Ákaflega voru
rollur fyrirlitlegar skepnur. Sauðkindin maður; hún var eins og kerlingin. Þar
hallaðist ekki á um þrályndið. Hann heyrði í kúnurn í fjósinu undir baðstof-
unni. Það var þá ekki búið að láta þær út. Hún gat svo sem hirt þær líka. Þetta
var allt hennar góss. Ur því sem komið var mátti hún hirða það allt hans vegna.
En áður en hann segði henni það, ætlaði hann að skipa henni að reka hæn-
urnar út. Hann skyldi ekki draga af röddinni. Llt með hænurnar kerlingar-
skratti, ætlaði hann að segja. Eleyrirðu það kerlingarfjandi, út með hænurnar.
Hann Mýrarhúsa-Jón ætlaði ekki að láta þessa gömlu skorpnu og nærsýnu aura-
sál setja sér fleiri kosti. Hann hafði komið gangandi til hennar, þessarar hún-
vetnsku ekkju með hrossakynið. Nú var ekkert hrossakyn meir og hann var
aftur orðinn gangandi. Peningaveskið var þarna einhvers staðar. Það var út-
troðið af seðlum. En peningum varð ekki riðið til gagns. Ekki gat hann
snúizt við þá á vorin; ekki gert þá bandvana og ekki vanið þá við hnakk og ekki
fengið þá brjóstbreiða og reista uppi í fangið. Það var kominn tírni til að yfir-
gefa þessa jörð og þessa kerlingu. En fyrst skyldi hún reka út þessar hænur sínar.
Hann seildist eftir brennivínsflöskunni, sem átti að vera við rúmstokkinn, en
hún hafði þá tekið hana. Hann þreifaði urn með liendinni án þess að rísa upp,
unz liann hafði leitað af sér allan grun. Hann fékk aldrei að hafa neitt í friði
við rúmstokkinn þegar hann kom heim úr ferðalögum. Það voru tvær flöskur
í töskunni. Hún mundi ekki finna þær. Svo ræskti hann sig.
— Guðlaug, kallaði hann.
Hún kom næstunr strax. Hún var sjaldan langt í burtu á morgnum eins
og þessum. Hann heyrði mjóa og áherzlulausa rödd hennar:
— Hvað viltu, Jón minn?
— Rektu hænurnar út.