Andvari - 01.01.1949, Blaðsíða 41

andvaiu
Örgumleiði, gerpir, Arnljótarson
37
benda til þess, að hann hafi verið sonur Þórðar Laufæsings,
hálfbróður Guðmundar dýra. í þessari ætt hefur Laufæsingá-
goðorð gengið fyrrum. Þorvarður var einna helztur stórbænda
í Eyjafirði. Hefur honum sjálfsagt ekki verið það geðfellt, að
a'.ttargoðorðið væri í höndum annarra, fremur en Merði að
horfa á veldi Höskulds færast stöðugt í aukana, ríki sjálfs
hans til tortímingar. Þá er Þorvarður Þórarinsson leitaði sér
viðtöku hjá Eyfirðingum á Djúpadalsárfundinum, kynnumst
við dálítið viðhorfi nafna hans: „Þorvarður úr Saurbæ svarar
fyrstur — lézt eigi ráð eiga nema eins manns — „má ég vel
sæma við þann, sem er, en bezt að engi sé.“ Þeir eru þá
ekki orðnir beztu vinir nafnarnir. Það skeði fyrst þegar Þor-
gils skarði hafði tekið við Laufæsingagoðorði og öðrum
mannaforráðum í Eyjafirði.
Við tökum enn fremur eftir þvi, að samkvæmt frásögnum
Þorgilssögu áttu orðasennur, illdeilur eða upphlaup sér aldrei
stað í viðskiptum Þorvarðs Þórarinssonai’ og Þorgils skarða
fyrr en á sjálfri lokastundinni. Þannig var því einnig varið
nm Skarphéðin og Höskuld. Með Þorvarði og Þorgilsi féll
»heldur fálega“, er fundum þeirra bar saman. Og þeir „skild-
ust heldur fálega“ sama daginn sem Þorvarður ákvað að taka
Þorgils af lifi. Milli Höskulds og Skarphéðins voru „fáleikar“
frá því að áhrifa rógsins tók að gæta, þar til hin skyndilega
ákvörðun var tekin að drepa Höskuld. Svo eru það vigin
sjálf í allri sinni viðurstyggð. Höfuðhetjan og drengskapar-
maðurinn Kári er látinn vinna á Höskuldi helsærðum og
varnarlausum ásamt þrem mönnum öðrum. Hið sarna henti
afburðamanninn Þorvarð Þórarinsson aðfaranótt hins 22.
janúar 1258 í skálanum á Hrafnagili. Þar „lagði“ hann Þor-
gils skarða „með sverði“ dauðvona og vopnlausan. A Þor-
varður um kvöldið að hafa sagt við sína menn: „Vil ég að
menn geymi ef færi gefur á að bera þegar vopn á hann og
vinna að því ógrunsamlega.“ En í Njálufrásögninni af vígi
Höskulds lesum við þetta: „Þeir Skarphéðinn höfðu það mælt
rneð sér, að þeir skyldu allir á honum vinna.“ Nokkrar orða-
likingar eru einnig fyrir hendi. Er Höskuldur „vildi undan