Andvari - 01.01.1949, Side 81

andvari
Um lunda og kofnafar
77
var herramannsmatur, en heldur þótti hún létt í magann,
°g var þvi víða vani að gefa lummukaffi um miðaftansleytið,
þegar kofnasúpa var höfð í miðdagsmat. Lika þekktist það
að reykja kofu. Þannig verkuð var hún álcaflega ljúffeng
iueð nýjum kartöflum.
Kvenmaðurinn mun hafa reytt 400—500 kofur á dag, ef
setið var við allan daginn, — eða heldur meira en karlmað-
urinn tók að jafnaði á dag. Vinnutíminn var álíka langur
hjá báðum.
Fiðrið var aðskilið i reytingunni. Hvíta fiðrið (bringu-
fiðrið) reytt sér i ílát og það svarta sér. Síðan var það sett
1 poka og þurrkað í hjöllum. Fiður hefur alltaf verið eftir-
sott verzlunarvara, bæði manna á meðal og eins i verzlanir.
Góðar reytingakonur voru mjög eftirsóttar og þeim borgað
hærra kaup en kaupakonum almennt. Sama var að segja
uin duglega kofnamenn. Þeir voru mjög eftirsóttir, jafnvel
sottir í fjarlægar sveitir, ef þeirra var þar kostur, og borgað
mun hærra kaup en við heyvinnuna. — Fátækir fjölskyldu-
nienn í nágrannasveitunum sóttust líka eftir að fá að fara
1 kofnafar með eyjabændum, til þess að seðja sína svöngu
inunna. — Þeir tóku oftast upp á hlut og drógu þá ekki
nl' sér við verkið. —
Kofnatekja er erfið vinna, kaldsöm og óþrifaleg, einkum
ef rigningar ganga og rosi, eins og oft vill til i Breiðafjarðar-
eyjum siðari hluta sumarsins. Svo má heita, að ekki sé þurr
þráður á mönnum að kvöldi, þó alhlífaðir séu, eftir að hafa
VeIt sér á sjóblautum lundabölum allan daginn. Engin
hlífðarföt halda slíku vosi. Og ekki eykur það á þrifnaðinn,
l)egar hver hola er máske hálffull af vatni. En ekki dugir
yð gefast upp. Kofan bíður ekki í holunni eftir að hún er
húin, þó rigni. Og þeir, sem stunda veiðislcap, verða að grípa
gæsina þegar hún gefst.
Allur veiðiskapur verkar æsandi á menn. Og sitthvað gerðu
nienn sér til dægrastyttingar við þetta verlc eins og önnur.
h>g gamanið verður stundum gróft og grátt við vosbúð og
kulda. —•