Andvari - 01.01.1949, Side 75

ANDV4RI
Um lunda og kofnafar.
Eftir Bergsvein Skúlason.
Þær eru margar fuglategundirnar, sem gista Breiðafjarðar-
eyjar og verpa þar. Æðarfuglinn er algengastur og nytsam-
astur. Lundinn gengur næst honum að nytsemi, er álíka al-
gengur og í hreinum meiri hluta þá mánuði, sem hann dvelur
í firðinum.
Þar vestra heitir lundaunginn kofa, ungaveiðin kofnafar,
veiðimennirnir kofnamenn og varpstaðir lundans, þar sem
hann verpir þétt, lundabali.
Hér verður lítils háttar leitazt við að lýsa breiðfirzku
kofnafari og um leið — til skýringar — sagt dálítið frá
lifnaðarháttum lundans.
Lundinn er farfugl, eins og kunnugt er. Hann hverfur úr
Lreiðafirði síðari hluta ágústmánaðar eða í byrjun septem-
her (fer nokkuð eftir tíðarfari) og kemur ekki aftur fyi-r en
11 m sumarmál. Hann er félagslyndur, eins og fleiri farfuglar.
Hverfur allur í einu og kemur aftur í stórum fylkingum á
vorin. —•
Þegar við komu sína sezt hann upp á eyjarnar og þekur
varpstöðvarnar í stórum spildum. — Eyjarnar, sem um langa
°g kalda vetrarmánuði höfðu beðið fölar og hnipnar, ein-
mana og yfirgefnar af öllum eftir höfuðprýði sinni, fuglin-
11 m, kveða nú aftur við af margrödduðum fuglasöng og
^hrýðast í skyndi græna kyrtlinum sínum. •—- Ef iörð er
0r<5in svo þýð, þegar hann kemur úr vetrarferðalaginu, að
klakinn sé horfinn úr holunni hans, sezt hann inn í hana á
naeturnar, — tveir og tveir í holu — einkum ef veður er
hlýtt. Þá er sagt, að hann sé að gera hreinan bæinn og kanna