Andvari - 01.01.1949, Blaðsíða 80

76
Bergsveinn Skúlason
ANDVARI
Kofunni eru gefin mörg nöfn meðan á kofnafarinu stend-
ur, og eru þau dregin af því, hvernig hún er fiðruð.
Yrðlingur er hún kölluð, ef hún er nýskriðin úr egginu,
hefur hvita bólu á nefi og er ekki farin að fella hýið.
Pgsja eða gráijrðlingur er hún nefnd, þegar hún er nokkuð
farin að stækka, hvíta bólan horfin og hýið farið að lýsast.
Hálfstrokin er hún kölluð, þegar hýið hefur fallið af
bringunni á henni, en þekur enn bakið að fullu.
Á bezta búnaði er hún sögð, þegar hún er að mestu ieyti
fiðruð, en þó hýtoppar eftir á haus og stéli, — þar fellur
það síðast. Þá er hún líka feitust.
Alstrokin er hún, þegar hún hefur fellt allt hýið, er al-
fiðruð og komin að því að yfirgefa holuna. Þá er hún nokk-
uð léttari og grennri en meðan hún var á bezta búnaði. —
Svo virðist sem foreldrarnir verði að svelta hana nokkuð
til þess að hún yfirgefi bælið.
Venjulegast er að liggja við i tjöldum meðan á kofnafar-
inu stendur ■—■ eins og við heyskapinn. Það þykir of taf-
samt að fara heim á hverju kvöldi, enda gat það tekið langan
tíma, ef langt var í eyjarnar og veður ekki hagstætt.
Það er nokkuð misjafnt, hvað menn taka margar kofur
á dag. Fer það mest eftir leikni manna við verkið og kappi
svo og hinu, hversu góð takan er á hverjum stað, þ. e. hversu
djúpar holurnar eru. Duglegir menn munu hafa tekið 400
kofur á dag, ef takan var ekki mjög vond. En vinnudagur-
inn var líka lengri en átta ldukkustundir, líklega oftast
hehningi lengri. Bvi-jað var um ld. 6 á morgnana og haldið
áfram þangað til svo var orðið dimmt á kvöldin, að ekki
sást hreistur í holu. Matar- og lcaffitímar ekki hafðir lengri
en góðu hófi gegndi.
Að dagsverki loknu var kofan á bölunum tínd saman og
borin heim að tjaldi. Hún var svo flutt heim, eftir því sem
ástæður leyfðu og þurfa þótti. Heiina tók kvenfólkið við
lienni, reytti hana og verkaði til geymslu. Það, sem geyma
átti til vetrarins, var saltað í tunnur. Mikið var þó borðað
nýtt i súpu og þá slcarfakál soðið með henni. — Kofnasúpa