Stúdentablaðið - 17.06.1944, Blaðsíða 18

Einar Olgeirsson alþingismaður:
UTANRlKISPÖLITlK
ISLENZKA
LÝÐVELDISSNS
Eftir sjö alda erlend yfirráð, eftir margra
kynslóða þrotlausa sjálfstæðisbaráttu, er Is-
land aftur orðið sjálfstætt lýðveldi. Lokasig-
urinn í stjórnarfarslegri frelsisbaráttu þjóð-
arinnar er unninn.
En baráttan fyrir sjáifstæði landsins, fyrir
frelsi þjóðarinnar, heldur áfram, baráttan
fyrir að varðveita það, sem unnizt hefur, og
gera sjálfstæði þjóðarinnar raunhæft á öllurn
sviðum. ,,Það er ei minni vandi að gæta feng-
ins fjár en afla“, segir máltækið. Og fyrir oss
Islendinga, sem þekkjum af vorri eigin sögu,
hvernig vér glötuðum sjálfstæðinu, og sjáum
af sögu síðustu áratuga, hvernig fjöldi ann-
arra þjóða hefur glatað því — um stundar-
sakir, — fyrir oss er dýrkeypt reynsla vor og
annarra hin alvarlegasta áminning um að
vera á verði.
Utanríkispólitík íslenzka lýðveldisins er
fyrst og fremst áframhald sjálfstæðisbarátt-
unnar í nýju formi, undir hinum nýju kring-
umstæðum.
Það er fremsta hlutverkið í utanríkispóli-
tík hverrar þjóðar, að varðveita sjálfstæði
hennar. Til þess reyna stórar sem smáar
þjóðir að skapa sér bandamenn og útvega
sér sem beztar tryggingar fyrir sjálfstæði
sínu, þótt þær stærstu, þegar öllu er á botn-
inn hvolft, treysti máske bezt á her sinn til
þeirra hluta, en meira að segja það er þeim
ekki einhlítt. Þarf þá ekki að sökum að
spyrja hvernig komið sé fyrir einni smæstu
þjóð veraldar, vopnlausri ofan í kaupið, — og
hve mikið er undir því komið fyrir hana að
reka rétta utanríkispólitík.
Það er svo um fjölda smáríkja eins og
heiminum nú er háttað, að landafræðisleg
lega þeirra markar þeim mjög svigrúm í ut-
anríkispólitík og gerir þau oftast háð stærri
ríkjum, er nærri þeim liggja, þó ekkert rétt-
læti mæli með slíkri skipan.
ísland hefur ef til vill betri afstöðu en mörg
stærri smáríki til raunverulegs sjálfstæðis, ef
rétt er á málunum haldið af þjóðarinnar
hálfu.
Það er nú viðurkennt um allan heim, hve
þýðingarmikil lega lands vors sé. Það er talað
um það sem Möltu Atlantshafsins. Og það
þykir almennt ekki líklegt,að stórveldum Evr-
ópu og Ameríku þætti það gott, ef eitthvert
eitt þeirra réði fyrir fslandi. Ætla mætti t. d.
að Bandaríki Norður-Ameríku, Bretland,
Frakkland, Noregur og Sovétríkin vildu hvort
um sig, að tryggt væri, að ekkert hinna hefði
hér á landi hernaðajdeg ítök eða forréttindi,
eftir að þessu stríði lýkur. Og þessa sameig-
inlegu ósk þeirra ætti svo að vera mögulegt
að hagnýta oss á þann hátt t. d., að fá öll
þessi ríki til þess, helzt sameiginlega, að lýsa
því yfir, að þau ábyrgist íslandi friðhelgi og
sjálfstæði.
Slíkar tryggingaryfirlýsingar tíðkast mjög
STÚDENTABLAÐ
lö