Stúdentablaðið - 17.06.1944, Blaðsíða 21

fakob jóh. Smáiiz
17. JONl 1944
Sjá, dögun reis af dimmri nótt,
og dásemd Ijóssins birtist skjótt
aö boöa ungrar aldar dag,
sem á aö bœta fólksins hag, —
og skyldi pjóöin pá ei kœtast,
er púsund ára draumar rœtast
og framtíö, dul og djörf í senn,
til dagsins nýja kallar menn?
Hún heimtar af oss dug og dáö,
vill djarfleg tök og spakleg ráö.
Hún heitir fylling hverri von,
% hjarta’ er elur landsins son, —
pó pví aö eins, aö vilja’ og verka
sé vopnin lirein — og orkan sierka
til heilla starfi alpjóö œ
og alls staöar, á landi’ og sæ.
Vor pjóö er margpætt, en pó ein,
og eins manns böl er sérhvers mein,
en takmark allra’ og innstu prá
meö einum rómi túlka má:
Vér purfum vilja’ í pjóöar samtíö
til pess aö skapa betri framtíö —
og láta ei mótgang lama sig,
en lyfta á æöra vaxtarstig
Nú Ijómar, Island, dagur dýr,
og dýrö á himni’ og jöröu býr.
í hug oss blómgast von og vor
og vökul dirfska, trú og por.
Vér heilsufn peim, er héöan liöu, —
vér hyllum pá, er dagsins biöu
og geymdu arfinn, pol og prótt,
um pjóöarinar löngu nótt.
Vér fögnum, dulin framtíö, pér, —
vér fögnum vorra barna her,
sem tjá skal pjóöar mennt og mátt
og merki landsins bera hátt:
Sjá, — himinblámans heiöi bjarmi
og heima-eldsins roöinn varmi
og jökulhjálmsins hvíta fönn
skal helga nýrra daga önn.
STÚDENTABLAÐ