Fálkinn - 17.12.1932, Qupperneq 17

F Á L K T N N
13

MÁLNING
IIÁVALT NÝ
!5Í' SÉ VIM
NOTAG
Málning getux altaí
litið út sem ny et
þvegið er úr Vim.
Dreyfið Vim á deyga
ríu og þar sem
lienni er svo strokið
um verður allt bjart
og glansandi, sem
nvmálað væri. Ry';
og önnur óhreimnai
hvería úr krókutn og
kymum. Jaínframt
því sem Vim heltlnr
má'uðum hlutum
ávalt sem nýjum,
fegrar það fiötinn og
fægir allar rispur, Far
setn óhreinindi gætu
annars levnst í.
Notið Vim og látið
allt sem málað er,
altaf líta út sem
nýmálað væri.
Stór dós .... Kr. i.xo
MiÖlungs stær'S Kr. 0.60
Lítill pakki . . Kr. 0.25
LKVER BROTHERS I 'MITED, PORT SIFNLIC.HT, KNGl
AOBTt-S.
^tlNSA.fVO»^S I
i
■•Rinou. hn»f%(
3^H.glos. 01-^
■^DUKA. LINR3
^KER oc
HREIM8ÁR OG
FÁGAR

éé
Svtína vinn jeq mjer verkió hceqt
^ seqir Maila
Rioso
berhitaog þunga
þvottadagsins
STOR PAKKI
0,55 AURA
IÍTILL PAKKI
o,30 AURA
M-R 44-04 7 A IC
segir
Þvotturinn cr enginn )'i';cl-
dómur fyrir mig. Jeg bleyti
bvottinn í heitu Rinso :vatni,
kanske jn-æli lauslega eÁa
sýÖ ]?au íöfin sem eru mjög
óhrein. SíÖan skola jeg ju'ot-
tinn vel og eins og jnÖ sjái'Ö,
j?á er J>votturinn minn hreinn
og mjallhvítur.
ReyniÖ j?iö l)ara Rinso, jeg
veit aÖ júÖ scgiÖ : ,, Eu sá
mikli munur. ‘ ‘
R. S. HUDSON r.IMITED, I.IVERPOOL, ENGLAND
bænuni og sá fimti bóndi, sem
hjet Israels Per Persson“.
„Vertu ekki að liafa fyrir að
ntfna öll þessi nöfn“, muldraði
konungur og ljet böfuðið síga
út á aðra hliðina.
„Þeir voru allir dugandi veiði-
nenn“, hjelt presturinn áfram,
,.og voru að jafnaði heppnir. En
þennan dag höfðu þeir farið
lengi og víða án þess að fá nokk-
uð. Loks hættu þeir veiðinni,
settust á stein og fóru að tala
saman. Þeim kom saman um,
að hvergi væri þarna í skógin-
um díll, sem hægt væri að nota
til jarðyrkju, þvi þarna var alls-
staðar urð og grjót. — „Drott-
inn hefir ekki verið okkur holl-
111, að gefa okkur svona land“,
sagði einn. „Annarsstaðar geta
mennirnir eignast auðæfi og alls-
nægtir, en hjerna leifir ekki af
þvi að maður hafi ofan í sig,
með striti og stríði“.
Presturinn þagnaði sem snöggv
ast, eins og hann væri ekki viss
um, hvort konungur hlustaði á,
en j)á lirej'fði konungur litla
fingurinn til þess 'að láta sjást
að hann væri vakandi.
„Meðan þeir sátu og voru að
tala um þetta kom presturinn
auga á eitthvað gljáandi í kletta-
sprungu, þar sem hann hafði
rifið upp mo-ann með fætinum.
„Þetta var skrítinn steinn“,
lmgsaði hann og sparkaði meira
at mosa burt. Hann tók upp
steinflís, sem loddi í mosanum
og það gljáði á hana eins og
liitt. „Aldrei skyldi þó vera að
hjerna væri blý?“ sagði hann.
Þá hlupu hinir til og fóru að
róta mosanum með byssuskeft-
iinuin. Þegar þeir liöfðu gert
j)að sást greinilega, að breið
málmæð lá gegnum fellið.
„Hvað haldið j)ið að þetta sje?“
sagði presturinn. Mennirnir
sprengdu upp nokkrar flísar og
l)itu í þær. „Það hlýtur að vera
blý eða sink“, sögðu þeir. „Og
fellið er fult af þessu“, sagði
gestgjafinn.
Þegar presturinn var kominn
hingað sögunni lyfti konungur
höfðinu lítið eitt og opnaði
annað augað. „Veistu hvort j)eir
höfðu nokkuð vit á málmum
c.g steinum“, spurði hann. „Nei,
ekki höfðu þeir j)að“, svaraði
presturinn. Þá Ijet konungur
aftur höfuðið síga niður í
hringu og lygndi aftur báðum
augunum.
„Mennirnir fimm urðu nú
harla glaðir", lijelt presturinn
áfráili, án þess að láta sinnu-
leysi -konungsins nokkuð á sig
fá. Þeir töldu sig hafa gert
fund, sem mundi gera j)á og
e! tirkoméndur þeirra rika. „Nú
þarf jeg ekki að vinna framar“,
s;:gði annar hermaðurinn. „Jeg
liefi efni á að slæpast alla vik-
una og á sunnudögum ek jeg
tii kirkjunnar í gullbúnum
vagni“.
Annars voru þella skikkan-
legir og skýrir menn, en upp-
götvunin liafði þó stigið þeim
lil höfuðs svo að þeir töluðu
eins og börn. Þó höfðu þeir
lmgsun á, að leggja mosann yf-
ir aftur og fela fjársjóðinn. Sið-
an settu þeir á sig staðinn og
fóru heini.
Áður en [)eir skyldu kom
þeim saman um, að presturinn
l'æri til Falun á fund námu-
sljórans og spyrði um hvaða
málmur þetta væri. Hann ætti
að hraða ferð sinni sem mest
og þeir sórust dýrum eið um,
að segja engum frá því á með-
an, hvar málminn væri að
finna“.
Konungur lvfti enn höfðinu,
en sagði ekki orð. Virtist hann
nú hafa skilið, að maðurinn
!:efði eitthvað mikilsvert að
segja úr því að hann siliti engu
álmgaleysi konungsins.
„Svo lagði presturinn upp
með nokkrar málmagnir í vas-
amim. Hann gladdist auðlegð-
aihorfunum svo mikið, ekki
síður en hinir. Sagði við sjálfan
sig að j)restsetrið væri ekki
slórum betra en kotbær; skyldi
hann bvggja það upp og giftast
svo prófastsdótturinni, sem
honum þótti svo vænt 11111. Ann-
ars liafði liann búist við að
\erða að bíða lengi eftir lienni
jiví að hann var fátækur og ó-
kunnugur og' þess mundi verða
1. ngt að híða að liann fengi
ombætti, sem liægt væri að
gifta sig upp á.
lJrestiirinn ók til Falun,
tveggja daga ferð, og einn dag
varð hann að híða, j)\ i að námu-
stjórinn var fjarverandi. Loks-
ins náði liann tali af honum og
sýndi honuni málminn. Þegar
námustjórinn liafði tekið mol-
ana í lófann leil liann fvrst á
j)á og svo á prestinn.
Presturinn sagðist hafa fund-
ið molana i fjalli heima í sókn-
inni og spurði, livort ekki gæti
hugsast að það væri blý.
„Nei, ekki er það blý“, sagði
námustjórinn.
„Gæti þá ekki hugsast að það
væri sínk?“ spurði presturinn.
„Nei, sínk er j)að ekki lielci-
ur“, sagði námustjórinn.
Þá varð prestinum þungt
fyrir lijartanu, eins og það væri
úr blýi; svona auinur liafði liann
ekki orðið lengi.