Rauðir pennar - 07.12.1935, Blaðsíða 186
hungraðir verkamenn eru, svo að segja daglega, skotn-
ir á strætum borganna, meðan fangelsin eru fyllt af
þeim, meðan þeir eru hálshöggnir fyrir að hera fram
kröfur sínar eða settir í tugthús.
í raun og veru hefir borgarastéttin aldrei reynt að
létta þrautir hins vinnandi lýðs, öðruvísi en með „góð-
gerðasemi“, sem er undir virðingu hans að þiggja. I
framkvæmdinni liefir húmanismi hroddanna verið líkn-
arstarfsemi, þ. e. „góðgerðasemi“ við liina rændu. Það
var fundið upp heimskulegt og ógeðslegt boðorð og
farið eftir þvi: „Láttu ekki liina hægri vita, hvað sú
vinstri gerir“, og svo gáfu „lífsins lierrar“ fáeina, vesæla
skildinga til skóla, sjúkraliúsa og elliheimila, þegar þeir
voru búnir að ræna milljónum og milljörðum. Bók-
menntir hroddanna prédikuðu „náð fyrir hina syndugu“.
En hinir syndugu voru þeir, sem braskararnir höfðu
arðrænt og troðið niður í skítinn.
Ef húmanismi borgaranna hefði verið sannleikselsk-
andi, ef hann hefði í einlægni leitazt við að vekja lijá
þessum mönnum, sem búið var að gera að þrælum,
virðingu fyrir sjálfum sér, vitundina um samtakamátt
þeirra, vitundina um mátt manna til að skipuleggja
líf sitt og ráða yfir náttúrunni, þá hefði þessi liúman-
ismi ekki prédikað liina voluðu kenningu um nauðsyn
þjáninganna og aðgerðarlausa meðaumkvun, heldur
barizt fyrir afnámi liverskonar hörmunga, sérstaklega
þeirra, sem skapast af vitlausu þjóðskipulagi.
Hinn likamlegi sársauki er ekkert annað en tilkynn-
ing liffæranna um, að eittlivað skaðlegt hafi þröngv-
að sér inn í normala starfsemi þeirra. Líffærin tala
rödd sársaukans: Ver þig, maður! Húmanismi brodd-
anna kennir, með því að prédika meðaumkvun, að
menn eigi að sætta sig við hinn rangláta sársauka, sem
hvort eð er sé ekki hægt að lækna um alla eilífð: óverð-
uga skiptingu mannkynsins í æðri og lægri kynflokka
og stéttir, hvíta liöfðingja og svarta þræla. Með þess-
186