Vaka - 01.11.1928, Blaðsíða 74

328
IÍRISTJaN ALBERTSON:
[vaka]
halda, að ég lcysi frægðina“. Um svipað leyti telur hann
upp þrjá djöfla, sem spilli sér: „1. Spilafýsnin.
Hana er hægt að sigra. 2. H o 1 d s f ý s n i n . Mjög erfið
viðui’eignar. 3. Hégómagirnin. Ógurlegust af öll-
um ástríðum mínunx“.
II.
Tolstoj hættir námi innan tvítugs, fer heim á búgarð
sinn, en unir þar ekki. Hann gerist liðsforingi í rúss-
neska hernum í Kálcasus, verður gagntekinn af fegurð
hins hrikalega fjallalands — og af kósaklcastúlkunum,
hörundsdökkum hálfvilltum náttúrubörnum, með kol-
dimm, skínandi augu, mjúkvaxna limi og sterkar
hneigðir. Hin snögga gjörbreyting á umhverfi og
lifnaðarháttum kemur róti á hug hans. Eina nótt,
skömmu eftir komu hans til Kákasus, biðst hann
aftur fyrir, eins og hann hafði gert á barnsárun-
um. Hann skrifar i dagbókina: „Mér koxn vai-'a dúr
á auga í nótt .... Ég fór að biðja til guðs. Mér er
ómögulegt að lýsa hinni ljúl'u tilfinning, sem greip
mig meðan ég baðst fyrir. Ég las hinar venjulegu
bænir, og svo hélt ég lengi áfram að biðja. Ég
þráði eitlhvað mikið og göfugt, eitthvað mjög fallegt
.... hvað, veit ég ekki. Ég þráði að bráðna saman við
hina óendanlegu veru, ég bað guð að fyrirgefa mér
allar mínar syndir .... Nei, ég bað bann ekki um
neitt, ég fann að hann fyrii’gaf mér, úr því að hann
veitti mér þessa dýrðlegu stund. Ég bað og fann sam-
tímis að ég hafði ekkert að biðja um og að ég gæti
ekki, kynni ekki að biðja. Ég þakkaði honum, en ekki
í orðum, ekki í hugsunum .... Tæpri klukkustund
síðar hlustaði ég á raddir fýsna minna. Ég sofnaði í
draumum um frægð og um konur: ástríður mínar voru
sterkari en ég. En hvað sem því líður, þá þakka ég
guði fyrir þessa hamingjustund, fyrir að hafa sýnt mér
smæð mína og mikilleik minn. Ég vil biðja, en ég kann