Vikan - 15.12.1960, Side 55

Lostfagrir litir
Framhald af bls. 17.
VEGUR . SKYLDUNNAR.
Ástin er ekki komin langt á leiS,
þegar vart verður við hræringar
ábyrgðarvitundarinnar. Hún krefst
þess, að við metum persónuleika
ástvinarins i heild, en látum ekki
hrífast af ytra gervinu einu. Hún
gerir enn fremur kröfu til þess,
að við berum ábyrgð á velferð og
hamingju ástvinarins. Það er auð-
kenni sannrar ástar milli manns og
konu, að þau vilji bera ábyrgð
hvort á öðru og treysti hvort öðru
fyrir slíkri ábyrgð.
Einir saman fá lostfagrir litir
aldrei vakið slíka ásthneigð. Hinn
ástfangni hugur skyggnist þá dýpra
og reynir að skilja innri gerð og
allan persónuleik ástvinarins. Ytri
fegurð getur vakið hrifningu í
svip, þó að við nánari kynni komi
fram ágallar, sem draga úr hrifn-
ingunni og vekja jafnvel andúð.
„Þinn líkami er fagur sem laufguð
björk,
en sálin er ægileg eyðimörk.“
Og við viljuf fæst vinna það til
birkiilmsins að búa alla tíð við
dauða eyðimerkurinnar. En þar
sem björkin skartar i blómfögrum
reit, þar sem ytri glæsileiki og
sálræn auðlegð fléttast saman, þar
vex ástin upp i ofurmagnaða þrá,
sem er örugg i sjálfri sér og leiðir
rétt sinn af styrkleika sinum.
Það er ein af þverstæðum mann-
legra tilfinninga, að sú ást, sem
sþrettur ekki fyrst og fremst af
lostfögrum litum, dregur úr fall-
valtleik þeirra og ljær þeim varan-
legt gildi. Þvi að allir hrifast að
einhverju marki af ytri glæsileik
ástvinarins. En rótheil ásthneigð
beinist að varanlegri kostum og
gerir þá að megindráttum þeirrar
myndar, sem hún dregur upp af
ástvininum. Ef þessir kostir bregð-
ast ekki, stendur blaðlaus björkin,
hreggbarin á hausti, ástvininum
enn fyrir sjónum eins og hann sé
hana gleggst í Ijósgrænu, ilmandi
vorskarti.
Vefarinn mikli
Framhald af bls. 52.
ég miklu meira dlit á Dönum en
Islendíngum, en ég er sanit ekki
frá því aö margur chauvínistinn
hér sé líkari Dönum en ég. Og
aögœtandi er, aö hér forpokast
allir og veröa að rœflum og rolum,
þótt þeir aldrei noti ,dönskuslett-
ur‘(!) eins og teólogía, drossía og
tangenta. Og allir þessir íslensku-
menn miklu gánga jarmandi út
af andleysi, hver framan í öörum,
og eingir þjást öllu meir af and-
legu harölífi en þessir andans-
menn fósturlandsins.
Það kann að virðast undarlegt, að
hann ræðir notkun lánsorða af slík-
um hita. En þetta er einmitt aivar-
legt vandamál vegna þess, að notkun
útlendra orða samrýmist ekki eðli
íslenzkunnar.
ÞRAUTIR
LAUSNIR af bls. 12.
Eldspýta er lögð á dúkinn og yfir
hana þversum hinar níu og látnar
snúa á víxl. Ofan á er svo sett hin
tveimur svo vel saman og lyfta fáið
þið þær allar upp í einu.
H 11/1
11 — 11 elleftu hlutar = 12.
Eldspýturnar tvær geta táknað 11,
Xl-U
og ef við flytjum eina eldspýtuna til,
þá höfum við (mynd).
Þið kveikið á annarri eldspýtu og
leggið haus hinnar logandi eldspýtu
við haus hinnar. Hún festist þá við
ellefta og látin snúa eins og hin vindlakassann og stendur kyrr, þó
neðsta. Með því að þrýsta þeim að glasið sé hreyft.
BB

heimilistækin hafa staðist
dóm reynslunnar
eru nýtízkuleg
létta hússtörfin
iilljmjjjijjijiilj!
1811 ■
WligBllBI
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiii
H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN, HAFNARFIRÐI
tfiiinnmimmí
lapi
VIKAN 55