Vikan - 13.12.1962, Side 18

Auk verðlaimasög-imnar úr smásagnakeppninni, sem birtist í síðasta
blaði, hefur Vikan ákveðið að birta tvær þær sögur, sem næstar
þóttu að mati dómnefndarinnar. Hér birtist önnur þeirra og er hún
eftir Björn undan Ingólfsf jalli. Það er að vísu dulnefni; höfundur-
inn vill ekki láta getið hins rétta nafns. Það skal tekið fram, að
hann er þjóðkunnur fyrir ritstörf og skáldskap.
Teikning: SNORRI SVEINN.
Tveir menn gengu frá prestssetrinu í Vbgi
áleiðis til bústaðar Þorleifs róðrarkarls. Þetta
var tveim nóttum fyrir messu Michaelis, það
herrans ár 1232, er landið laut enn engum kon-
ungi. Það var nótt og næturmyrkur er þeir
gengu öruggum skrefum. Leiðin var þeim kunn.
Annar maðurinn var hár. Ef sól væri á lofti
mundi skugginn hans vera hár og breiður. Enn
hinn? Mundi hann varpa nokkrum skugga, þó
sól væri? Hann var svo lítill, afturkreistings-
legur. Barn eða drengur? Hvorugt. Jón fáviti
mundi að vísu eiga sér skugga, því hann hafði
engin samning gert við djöfulinn, en skugginn
mundi vera lágur og visinn, líklega óskýr.
En nú var engin sól, aðeins svört september-
nótt með þungum skýjum. Hærri maðurinn
talaði til hins í lágum hljóðum:
— Þú bíður eins og venjulega. Ef þú heyrir
— Er nóttin köld?
— Það var konurödd.
— Ég veit það ekki, veit aðeins þig.
— Ég hef beðið. Það eina, sem jafnast á við
að hitta þig er að bíða eftir þér.
Konuröddin var ofurlítið hás.
Svo var þögn. Myrkur umlukti þau, haust-
myrkrið við sjóinn. Það heyrðist skrjáf í kápu,
sem var kastað og enn heyrðist skrjáf.
Presturinn sat hjá konunni, sem hafði hallað
sér á beðinn. Hann sá hvítan bjarma. Það var
andlit konunnar. Hann strauk kinn hennar
mjúkri, vinnuvana hendi. Og hendur hans fóru
um andlit hennar, fínbyggt nef, hvolft enni,
ávala kinnina, þétta höku. Það var líkt og
hann væri að móta mjúkan leir með hendinni
og skapa mynd. En þess þurfti ekki. Hann
þekkti þetta allt, líka blóðríkar varir, langan
i
ÉG FYLGI HONUM TIL
DÓMSINS, NÚ SKAL
HHNN EKKI SLEPPA
eitthvað grunsamlegt gefur þú merki, líkt og
áður.
— Já, herra minn góður.
Um leið og sá litli sagði þetta, heyrðist líkt
og hvæsandi hljóð. Það var engu líkara en hái
maðurinn hrykki við. Honum leið illa, alltaf
illa í návist þessarar mannsómyndar. Hann hafði
skarð í vörina og hvæsti þegar hann talaði
og munnvatn spýttist út úr honum. En Þor-
björn prestur í Vogi hafði tekið við þessum
vesaling af forvera sínum og hvað var svo sem
að óttast? Hjátrú fólksins elti aumingjann en
hjó prestinum hafði hann grið og þeim skyldi
hann halda. Svo gat Jón veitt ýmsa aðstoð.
Þeir gengu og leiðin var ekki löng. Prest-
urinn gekk hægt og varlega. Hann hafði dregið
hattinn niður í augu og kápan svarta náði upp
að nefL Eftir því sem hann nálgaðist áfanga-
staðinn, birti í huga prestsins. Það var af til-
hlökkun. Hann var að ganga til fundar við ást
sína og fann til gleði, sem gaf holdi hans krafta.
Hann rétti augnablik úr sér og fyllti brjóst
sitt af svölu lofti. Ef sólin hefði skinið, hefði
hún séð bjart hár, djúpblá augu og reglulegt
andlit. Líka breiðar herðar og vel vaxinn
líkama. En það var nótt. Og presturinn gat
sjaldan sýnt glæsileik sinn og karlmennsku.
Kirkjunnar klæði höfðu séð fyrir því. En þó
hafði nóttin stundum séð hann, aldrei sólin.
Framundan voru svartar þústur. Hái maður-
inn hvarf í skugga þeirrar, sem var lengst til
vinstri.
Presturinn rjálaði við dyr, en í sama bili
voru þær opnaðar hljóðlega og hann hvarf inn.
háls og svart hár, sem breiddist út í nóttina.
— Ég hef hugsað um leyndarmálið okkar,
barnið þitt og barnið mitt, sem ég ber hérna,
hérna. Það hlaut að verða svo. En heldurðu
að Guð fyrirgefi okkur?
Röddin var jafnvel enn hósari en áður. Og
hún var áköf.
— Guð sér fyrir öllu, sagði karlmannsröddin,
mjúk og hlý. Hann fyrirgefur syndir. Hann
hefir skapað þær. Drottinn býr líka í synd-
inni. Þetta eru forlög okkar og hann ræður.
— En heiður okkar? — Svo þagnaði hún. —
Og heiður Þorleifs, fellur skuggi á hann?
Presturinn þagði. Hann hafði oft undrazt
hve hugmyndir þessarar konu um heiður, voru
strangar. Hann skildi það ekki. Hún hafði þó
-----—. Og þrátt fyrir allt hafði hún oft tal-
að um heiður bónda síns. Þorleifs róðrarkarls.
Þetta var víst heiðurshugmynd allt frá fornu,
sem hafði erfzt í blóðinu til holdlegrar en ein-
faldlegra hugsandi konu, sem var brot af líf-
inu við sjóinn, köldu og heitu, en hún var heit, ■,
heit frá Guði. Presturir.n stundi.
— Drottinn verndar heiður okkar allra,
hvíslaði presturinn. Hann biður okkur um að
varpa til sín sorgum og syndum. Heiður Þor- •
leifs er heiður okkar. En vegir Guðs eru óskýr-
anlegir.
Svo þagnaði h. nn, eins og konan hafði gert
en mælti síðan ofurlágt:
— Við erum leidd þær götur, sem við förum.
Svo varð löng þögn. Hvíti bjarminn á beð-
inum var orðinn lengri. Ekki aðeins andlit,
heldur bjarmi af hvítum konulíkama. Karl-
18 VIKAN