Vikan - 13.12.1962, Síða 22

Ljóshærða stúlkan við næsta borð
var snyrtilega máluð og hafði fall-
ega fótleggi. Sat ein, með engan
svip á andlitinu og horfði ofan í
tómt glasið. Manninum sýndist hún
aðlaðandi og einmana og ákvað að
tala við hana. Hann stóð upp frá
borðinu og gekk hægt til hennar.
Stúlkan leit upp og sá hann koma.
Feitlaginn, búlduleitur, góðlegur
maður.
Hann settist andspænis henni við
borðið eins og það væri sjálfsagt,
líkt og þau væru gamlir vinir eða
skólasystkin.
— Ein. Falleg. Melankólsk. Hvað
er að? spurði hann. Röddin var lág
og fáguð.
— Bara ein, sagði stúlkan, og lyfti
glasinu en það var tómt.
— Þjónn, kallaði maðurinn
Þjónninn kom fljótlega þó hann
ætti mjög annríkt.
- Tvo whisky og sódavatn.
Whiskyið kom á borðið.
— Skál.
— Þú ættir ekki að vera einmana.
Það er óskiljanlegt, stúlka eins og
þú. Hvar er fólkið, sem þú komst
með hingað, því ekki hefurðu komið
ein. Nei, ein hefurðu ekki komið.
- Kom ég ein. Er ég ein. Hvers
vegna. Því?
Stúlkan er í slæmu skapi og reyn-
ir ekki að leyna því. Þó er maður-
inn mjög föðurlegur og hlýr. Sjálf-
sagt ágætismaður, og hefur tekið sér
fríkvöld til þess að skemmta sér.
— Eigum við að dansa? Maður-
inn er feitur, ráðsettur og miðaldra,
og þykir gaman að dansa við stúlk-
una.
Henni líður ágætlega núna. Það
streymir friður og öryggi frá þess-
um rólega manni.
—- Skál. — Þjónn, meira whisky.
22 VIKAN
— Ég kann vel við stúlkur með
melankólsk augu.
—• Ég á ekkert bágt, segir stúlkan
og horfir þrjózkulega út í reykmett-
að loftið í salnum. Það vottar fyrir
hörkudráttum um munninn.
— Sjáðu svarthærða strákinn, sem
er þarna að dansa við ólaglega stelpu
í allt of stuttum kjól. Hann þarf
ekki að ímynda sér að hann sé eini
strákurinn í bænum. Sjáðu hvernig
hún dansar. Hún er ógeðsleg.
Stúlkan fylgir dansinum með aug-
unum, og minnir á barn, sem hefur
misst gottið sitt í götuna.
— Við vorum næstum því trú-
lofuð í allt sumar, segir hún allt í
einu, kalt og hiklaust, til að gefa
manninum skýringu.
— Hann er ekkert fyrir þig, þessi
drengur, segir maðurinn, eftir að
hafa horft á svarthærða piltinn um
stund.
— Þetta er blessað barn, þú sérð
það sjálf. Og þú kærir þig ekki um
smábörn. Ég veit hvað hentar þér.
— Því segirðu það?
—- Ég _ er mannþekkjari, gættu
að því. Ég er búinn að lifa lengi
og sjá margt.
— Hvað skyldi henta mér?
Stúlkan gleymir snöggvast von-
brigðum sínum, og er nú forvitin og
svolítið tortryggin á svip.
—Þú ert falleg og sérkennileg, og
þú átt eftir að verða enn þá fall-
egri. Þú verður ein af þessum hættu-
legu. Þú átt að læra að njóta, krefj-
ast, heimta. Þú ert bara einu sinni
ung, njóttu þess. Vertu hamingju-
söm. Ég á ekki heitari ósk en sjá
þig hamingjusama. Það vottar fyrir
klökkva í rödd mannsins.
— Þú ert skrýtinn. Þú talar öðru-
vísi en aðrir, sem ég þekki, segir
stúlkan og er komin í gott skap.
Hún er dálítið hissa og í vafa. En
það er bara gaman núna.
— Ég tala ekki eins og litlu strák-
arnir, eða hvað. Og þér leiðist líka
oft að hlusta á þá, er það ekki rétt
til getið?
— Kannski.
— Ég veit það. Ég þekki þig þó
við höfum ekki sézt áður. Reyndar
hef ég oft séð þig á götunni. Maður
tekur eftir þér, það er óhjákvæmi-
legt.
— Við skulum dansa, segir stúik-
an, og stendur upp. Hún er orðin
glöð og létt, líður ágætlega. Þau
dansa saman af innileik, það er kom-
inn sá tími kvöldsins, sem allir
dansa innilega.
Að dansa við manninn er líkt og
oð vera í fangi föður síns, notalegt,
og reyndar ótrúlega skemmtilegt.
Hvíld, og gott eftir sársauka og
taugaspennu. Einhvers staðar innst
inni með sjálfri sér, man hún eftir
svarthærða piltinum, og hann er
henni að fullu tapaður, hún hefur
vitað það lengi, og sem betur fer
er hann ekki eini strákurinn í þess-
um heimi. Langt frá því.
Þau hætta að dansa og setjast aft-
ur við borðið. Drekka, og tala rólega
saman. Og það líður að lokunartíma.
- - Ertu samferða? kalla tvær vin-
konur stúlkunnar, þær standa við
útidyrnar og eru að hneppa að sér
kápunum.
— Hvert farið þið?
—- Við ætlum í smápartý, þú get-
ur verið með ef þú vilt.
— Ég ætla heim.
— Beint heim? Hvað gengur að
þér, létu þau þig kannski lofa því
að koma beint heim. Það þýddi lítið
að bjóða mér upp á slíkt, segir önn-
ur stúlkan, hún er dálítið drukkin,
og hæðnisleg á svipinn.
— Ég lofaði engum að koma beint
heim, en ég ræð því líklega sjálf
hvort ég fer í partý eða ekki. Því
eruð þið að skipta ykkur af mér.
Stúlkurnar anza henni ekki frek-
ar og fara út.
— Við skulurn koma, segir mað-
urinn, — ég ætla að ná í bíl.
Þau setjast inn í bílinn og stúlkan
segir heimilisfang sitt.
— Við komum aðeins við á skrif-
stofunni minni, ég á flösku þar, seg-
ir maðurinn.
— Ég ætla ekki að drekka meira,
segir stúlkan, — ég fer heim að sofa
núna.
— Okkur langar ekki að fara að
sofa strax, segir maðurinn, mjög
rólega og ákveðið. — Maður á að
vaka þegar það hentar manni, vaka
þegar gaman er að vaka. Svefninn
verður nógu langur í lokin, og tím-
inn snýr ekki við. Lifa meðan lífið
endist. Ég hef rétt fyrir mér, finnst
þér ekki?
Stúlkunni finnst hann hafa rétt
fyrir sér.
Þau stíga út úr bílnum og ganga
gegnum garð inn í húsið.
Nýtt hús, fallegur garður, gott
hverfi.
Þetta er þriggja herbergja íbúð
og eitt herbergið útbúið sem skrif-
stofa.
•— Býrðu hérna? spyr stúlkan.
— Hér bý ég, vinn hér, sef hér.
Leiðist eða nýt lífsins, eftir því
hvernig á mér liggur, segir maður-
inn dálítið hátíðlega.
— Hvar er konan þín, kannski ^
sofandi? spyr stúlkan og veit ekki
vel hvað henni á að finnast um
þetta allt.
— Ég átti konu í fimmtán ár. Hún
var hér. Alltaf. Eldaði mat, vaskaði
upp, svaf hér. Hún er farin.
—- Þótti þér slæmt að hún fór?
Framhald á bls. 30.