Vikan - 11.04.1963, Síða 11

En einhveran veginn ruglaðist þetta. Það
hlýtur að hafa verið Svavari að kenna. Eig-
inlega heyrði ég spurninguna alls ekki nógu
vel, því það var eitthvert útlenzkt nafn, og
jafnvel konan við hlið mína varð að biðja
hann um að endurtaka það áður en hún lagði
af stað.
Mér fannst þetta sosum allt í lagi, því það
voru þrjár eftir ennþá, og ég hafði yfirgnæf-
andi möguleika til að svara þeim öllum og
vinna glæsilega. Lófaklapp og húrrahróp!!
En frúin var orðin vön því að hlaupa af
stað til Svavars. Hann hafði eitthvað að-
dráttarafl, sem dró hana til hans og bjöll-
unnar. í rauninni hafði ég bara gaman af að
sjá frúna hlaupa svona fram og til baka.
Hún hafði gott af hreyfingunni, og í raun-
inni lá mér ekkert á. Það vita auðvitað allir
hvað ég er gáfaður og veit hreint alla hluti,
þótt ég fari ekki að hlaupa kapphlaup við
ókunna frú þarna inni. Bjallan og Svavar toguðu hana tíl sín.
Jú, ég er viss um að þér færi vel aS
vera í Carabella náttkjól, Svavar, t. d.
nr. 42 ...
Ba, ha, ha, ha, maðurlnn er Karlsson,
ha, ha, ha, ha!
og töluvert í viðbót, spratt upp eins og kólfi væri skotið, þegar
hún heyrði spurninguna, gekk öruggum skrefum að bjöllunni,
þrýsti léttilega á hana með kvenlegri handsveiflu, sneri sér festu-
lega að Svavari og svaraði spurningunni auðvitað hiklaust.
Mér brá ekki. Ég sat rólegur og hugsaði mér gott til glóðar-
innar. Þetta var í rauninni ekki nema kurteisi, að leyfa konunni
að svara fyrstu spurningunni, og ég varð var við að áhorfendur
litu til mín viðurkenningaraugum fyrir hæverskuna. Ég brosti
íbygginn og lét eins og ég vissi þetta auðvitað fullvel, en kærði
mig bara ekkert um að vera að trana mér svona fram strax í
byrjun. Næst mundi ség spretta léttilega á fætur og snarast að
Svavari með svarið um leið og hann lyki við spurninguna.
Svavari fannst þetta ægilega fyndið, og
spurði mig hvort mig vantaði ekki bók að
lesa á meðan ég sæti þarna. Á meðan ég
var að hugsa mig um hvaða bók ég ætti að
biðja hann um, þá snaraði hann af sér næstu
spurningu. Frúin var ekki að hugsa um bok-
menntir í svipinn, var öll í kleinubakstrinum,
og vissi því auðvitað jafnskjótt hvaða kaka
það væri, sem væri hnoðuð og sett gat á og
steikt í feiti.
Satt að segja hélt ég að það væru ástar-
Framhald á bls. 33.
VIKAN 15. tbl.
11