Vikan - 11.04.1963, Síða 28

Annar kafli.
Einkaskrifstofa yfirlæknisins var
vel einangruð bak við fremri skrif-
stofu og tvöfaldar dyr, sem einungis
var hægt að opna með því að þrýsta
á hnapp undir skrifborði hans. Her-
bergið virtist tómt og dautt, og hinn
þögli maður, sem stóð í skugga úti
við einn gluggann, virtist aðeins
hluti kyrrðarinnar. Þegar klukkan á
Schuyler-turninum sló tíu, gekk Ash
yfirlæknir frá þungum gluggatjöld-
unum og leit gremjulega á vélrituðu
blöðin, sem lágu á skrifborði hans —-
skýrslu Antons Korffs um hið ein-
kennilega slys, sem orðið hafði um
kvöldið. Ash hafði staðið við glugg-
ann, þegar Andy Gray vann við
hinn slasaða, án þess að litli, önnum
kafni hópurinn umhverfis skurð-
borðið hefði vitað um það. Úr þeirri
fjarlægð hafði hinn slasaði aðeins
líkzj; einu hinna venjulegu fórnar-
lamba þess grimmilega bardaga, sem
sífellt er háður í undirheimum stór-
borganna. Og Korff hafði nautn af
að gera sem mest úr verðleikum sín-
um — fjölmargar sannanir þess var
að sjá á blöðunum þeim arna .. .
Ash hafði aðeins ekið til sjúkra-
hússins, til að koma þar í venjulega
kvöldheimsókn, og þess vegna var
vandamálið, sem 2. aðstoðarlæknir
hafði lagt honum á herðar, enn nýtt
í hans augum — of nýtt til þess að
það hefði náð að öllu leyti til heila
hans. Hann settist við skrifborðið
og velti fyrir öðru máli, einkamáli,
meðan hann beið eftir Hurlbut lög-
regluforingja.
Ársfjórðungsreikningur sjúkra-
hússins (með rauðu tapstölunum,
sem vöktu alltaf kvíða hans og beyg)
lá og beið þess, að hann liti yfir hann
— og legði síðan fyrir Catherine
konu sína með afsökunarbrosi. Eða
öllu heldur fyrir snillinginn, sem var
endurskoðandi Catherine og mundi
vonandi útvega sjúkrahúsinu enn
einn frest.
Martin Ash starði lengi á ljós-
myndina af hinni brosandi, ungu
stúiku, sem hann hafði fyrir framan
sig á skrifborðinu. Catherine hafði
verið yndisleg, þegar hann gekk að
eiga hana, hugsaði hann. Og það ein-
kennilega var, að hún var enn yndis-
legri í dag.
Yfirmaður East Side-sjúkrahúss-
ins hallaði sér aftur á bak í þægi-
legum hægindastólnum og leyfði
sér þann munað að rifja upp fortíð-
ina. Vitanlega var það hrein tilvilj-
un, að hann hafði orðið kandídat
þarna tuttugu árum áður, þegar hann
barðist við fátæktina, meðan hann
stundaði nám við háskólann. Og það
var einnig einskær tilviljun, að
Catherine Parry hafði einmitt verið
lögð í Schuyler-turinn um þær
mundir vegna taugaáreynslu. En
fyrsti fundur þeirra hafði tendrað
neista, sem síðan hafði aldrei slokkn-
að, jafnvel ekki nú þegar þau stældu
svo oft. Þegar hann hugsaði um lið-
inn tíma, rólega og æsingalaust,
skildist honum, að það var ótrúlegt
öryggi hennar, sem hafði heillað
hann —- einbeitt sannfæring hennar
um, að ekkert gæti hindrað hana í að
giftast hinum gáfaða en enn óþekkta
Marty Aschoff—- syni fátækrahverf-
isins, sem enn í dag umlukti veggi
sjúkrahússins.
f sambúðinni við Catherine hafði
fölvi fátækrahverfisins orðið að
víkja fyrir sólbruna Florida. Auður
Catherine hafði útvegað honum að-
gang að Mayo-stofnuninni, svo að
hann gæti fengið sem allra bezta
menntun sem skurðlæknir, og það
var kona hans og áhrif hennar, sem
höfðu gert honum kleift að komast
svo fljótt til metorða í sérgrein sinni.
Enginn gat haldið því fram, að
Catherine hefði beitt valdi sínu svo
að óverjandi væri — hvorki hún né
hann höfðu nokkru sinni brugðizt
sjúkrahúsinu. Þau gátu deilt ákaft
um markmið og leiðir, en ástin á
East Side-sjúkrahúsinu var þeim
sameiginleg, og það var ósk þeirra
beggja, að unnt væri að breyta því
i fyrirmyndarstofnun. Ýkjulaust var
hægt að halda því fram, að ekkert
sjúkrahús í New York gæti státað af
tveim eins góðum skurðlæknum og
Andy Gray og Martin Ash. Og ekk-
ert sjúkrahús gerði meira fyrir borg-
ina — það sýndu rauðu tölurnar í
bókhaldinu greinilega.
Martin lét sig síga enn lengra ofan
í stólinn og virti fyrir sér myndina
af konu sinni. Catherine leit enn á
hann með stórum augum, fullum
trúnaðartrausts . . . honum létti
næstum, þegar hann heyrði rymja
í Hurlbut í fremri skrifstofunni.
Hann stóð snöggt á fætur til að bjóða
lögregluforingjann velkominn, og
hann varð ánægður, er hann sá, að
einungis Andy og Dale höfðu slegizt
í för með honum — ásamt sterkleg-
um manni í tweed-fötum, sem yfir-
læknirinn kannaðist vel við.
„Gott kvöld, Peter,“ sagði Martin
Ash vinsamlega. ,,Ég var einmitt að
velta því fyrir mér, hvenær yður
mundi skjóta upp.“
Peter Collins var einn af frægustu
blaðamönnum Chronicles, og hann
hafði séð um allt fréttaefni frá East
Side-sjúkrahúsinu, meðan Ash
mundi eftir. Jafnvel nú, þegar hann
var orðinn einn helzti maðurinn við
blaðið, leit hann inn daglega til að
sjá það mannlíf, sem eitt gat breytt
einföldum staðreyndum í átakanleg-
an harmleik.
„Það gleður mig, að yður er ekki
á móti skapi að fá mig í heimsókn,"
sagði Collins, „því að lögreglufor-
ingjanum varð meinilla við, þegar
við hittumst.“
„Hvenær komst Peter á snoðir um
þetta mál?“ spurði Ash.
„O, hann hefir svo sem verið á kafi
í þessu frá upphafi," sagði Andy og
lét fallast á þægilegasta stólinn í
skrifstofunni, en Dale Easton hafði
tyllt sér í gluggakistuna. ,,Hann var
einmitt að fá sér bjór með Dale,
þegar hann var kallaður til skurð-
stofunnar, og . . .“
Martin Ash lyfti höndunum til að
frekari skýringar. „Þér þurfið ekki
að segja meira. Ég treysti í þessu til-
felli eins vel á Peter og sjálfan mig,
lögregluforingi."
Hurlbut settist í stól andspænis
OTTANS
FRAMHALDSSA6A EFTIR
FRANK G. SLAUGHTER
3. HLUTI
Hann var einmitt að fá sér bjór með Dale, þegar
hann var kallaður til skurðstofunnar, og...
2g — VIKAN 15. fbl.