Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 6

Ef við hefðum verið hjátrúarfull, geri ég ráð fyrir að við mynd-
um hafa vent kvæði okkar i kross og snúið við, þegar við áttum
enn ófaranar 450 mílur til Kano, sem með réttu hefur verið
kölluð „lilið eyðimerkurinnar“.
Það var einmitt þar, sem hinn glaðlyndi foringi þessa fá-
manna leiðangurs okkar, Alan Cooper, varð fyrir þeirri óheppni,
að glerperlufestin, sem þeir innfæddu á kaffiekrum hans i
grennd við Nairobi, höfðu gefið honum til fararheilla þegar
hann lagði af stað, slitnaði.
Alan hafði borið festi þessa stöðugt um háls sér, en nú
slitnaði hún og litlar glerperlurnar hurfu i rykið undir fótum
okkar, Þeir hjátrúarfullu munu eflaust halda því fram að þetta
óhapp hafði boðað okkur að þar með hefði gæfan snúið við
okkur bakinu.
Hvað mig sjálfan snerti, áttu allar þær raunir og harðræði,
sem mín biðu, rætur sinar að rekja til auglýsingar einnar, sem
ég las í dagblaði. Alan Cooper, liarðvítugur náungi kominn
undir fimmtugt, hrjúfur i framkomu og mikill að vallarsýn,
hafði auglýst eftir þrem samferðamönnum til að taka þátt i
kostnaðinum af 8.000 mílna bílferðalagi yfir Uganda í Belgisku
Kongó, Frönsku Miðafriku, Nigeríu, Sahara sandauðnirnar og að
lokum með skipi til Englands.
Ég var þá átján ára, nemandi í verkfræði i Nairobi, og taldi
mér bjóðast þarna ákjósanlegasta tækifæri til að heimsækja
ömmu mína og afa heima í Englandi.
Ég varð óneitanlega dálítið undrandi, þegar ég sá bílinn sem
átti að verða farakostur okkar Jmssa löngu og erfiðu leið —
átta hestafla smábil, afturbyggðan — en Alan fullvissaði mig
um það á sinn hrjúfa hátt, að þetta væri einmitt sú gerð af
bílum, sem bezt hentaði. Hann hafði getið sér frægðarorð
fyrir það fyrir nokkrum árum að hafa ekið þvert yfir Sahara
í smábíl fyrstur manna, og ég gerði þvi ráð fyrir að hann
hefði fullt vit á því, sem hann var að tala um.
Þá varð ég ekki síður undrandi yfir því, að tilvonandi ferða-
félagar okkar reyndust báðar vera konaur — Freda Taylor,
fjörmikil, aðlaðandi svarthadda; kennslukona að atvinnu, sem
hafði dvalizt i Afriku um sex mánaða skeið og sneri nú aftur
heim til Englands og Barbara Duthy, dýrafræðingur, sem vann
á vegum ríkisstjórnarinnar í Kenya, ráðsett kona en talsvert
aðsópsmikil.
Yið lögðum af stað þann 16. apríl, 1955. Fyrstu 3.000 míl-
urnar — yfir snarbrött fjallaskörðin í Uganda og um þrönga
krákustigu gegnum frumskógana í Kongó og loks harðvellis-
auðnir Nigeríu — gekk ferðin tíðinda og stórslysalaust.
Þennan áfanga fórum við á um það bil þrem vikum, og ókum
við Alan til skiptis.
Konurnar tvær önnuðust matseld og þvotta. Við höfðum tals-
verðar birgðir af niðursuðuvörum meðferðis, en spöruðum þær
þennan áfangann, þar sem við keyptum alifugla og ávexti af
Kongónegrum fyrir sígarettur og smávarning.
Okkur Fredu var þetta ferðalag — enn að minnsta kosti —
óslitið, æsilegt ævintýri. Hins vegar geri ég ráð fyrir, að liún
sé allt að þvi eina konan, sem lagt hefur út á Saharaeyðimörkina
á háhælaskóm, sem þar að auki voru lítið annað en borðar og
bönd — ekki svo að skilja, að hún væri á einum slíkum skóm,
þvi að hún hafði sjö pör meðferðis.
Það var Freda, sem átti sinn þátt í því, að þessi fámenni leið-
angur okkar hafði á sér yfirbragð æskunnar og ævintýranna,
hvar sem hann fór — það var hún, sem málaði á skuthurð bíls-
ins stórum stöfum og sterkum litum:
„Kenya til Englands — um Uganda, Belgiska Kongó, Frönsku
Mið-Afríku, Nigeríu, Saharaeyðimörkina, Spán og Frakkland".
Og nú er það, sem óhcppnin. þegar glerperlufestin slitnaði,
kemur til sögunnar.
Þennan sama dag, meira að segja skömmu eftir að festin
slitnaði, varð randhvassur steinn fyrir bilnum, með þeim afleið-
ingum, að ekki voru þrír strokkar hreyfilsins starfandi, þegar
við náðum loks til Kano, eftir að gert hafði verið við hann til
bráðabirgða i rjóðurbænum, Maidugur. Áður hafði billinn reynzt
hinn ákjósanlegasti farkostur í alla staði, en eftir þetta var
hann aldrei í lagi. Þrívegis var gert við hann, eftir því sem föng
voru á — i rjóðurbænum, sem áður er nefndur og siðan i Kano
og loks i einu setuliðsvirkinu í Agades, í jaðri eyðimerlcurinnar,
en bilaði aftur svo að segja jafnharðan.
Enda þótt við héldum nú í norður frá miðjarðarlínu, jókst
hitinn stöðugt, að sama skapi og við nálguðumst hina víðu
sandauðn Sahara. Hann var kominn upp i 115 gráður á Fahren-
heit, þegar við náðum til Kano, og það var elcki nema forsmekk-
urinn.
í Kano tókum við birgðir af vatni, bensini og oliu, sem áttu
að duga okkur yfir eyðimörkina. Gerðist nú svo þröngt í bíln-
um, að við urðum að sitja með harðkreppt hnén, og tókum það
ráð að skipta um sæti eftir vissum reglum, okkur til hvíldar.
En þó að við gætum létt þreytunni þannig af sjálfum okkur,
var ekki nokkur leið til þess að létta undir með bílnum, sem
var nú þungt fermdur orðinn — svo þungt, að hann tók niður
g — VIKAN 35. tbl.