Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 46

samtal. „Avalon“ nálgaðist þá
Hléborðseyjarnar, en fjöllin á
Haiti og Santo Domingo voru
horfin við sjóndeildarhirng. Við
nálguðumst Hléborðseyjar á sigl-
ingu okkar til Trinidad.
„Það er einkennilegt þetta með
unga manninn — hann Ruther,“
sagði læknirinn við mig, þar sem
við sátum uppi á þiljum og
hresstum okkur á hanastéli fyrir
kvöldmatinn. „Hafið þér ekki
veitt því athygli hvernig hann
reikar um eins og svefngengill
— rétt eins og hann viti hvorki
í þennan heim né annan? Ég hef
aldrei vitað nokkurn mann eins
utan við sigi Hann svarar varla
þó að á hann sé yrt, og þegar
hann fær sér glas, drekkur hann
eins og vélmenni. Vitanlega er
þetta allt bull og þvaður, en
fjandinn hafi það, ef hann minnir
mig ekki á þessar bölvaðar
zombíur."
„Við skulum ekki vera með
neina tæpitungu,“ varð mér að
orði. „Ég hélt að það væru ein-
göngu blökkumenn, sem breytzt
gætu í þessar zombíur."
„Ég hef ekki heldur heyrt
annars getið.“
„ímyndunaraflið er farið að
leiða yður afvega,“ sagði ég.
„Aldrei hefði ég trúað því á yð-
ur, gamlan og harðsvíraðan
lækninn, að láta Júlíu Hugo
hina mittismjóu tæla yður af
braut vísindalegs raunsæis."
„Hvað um það,“ svaraði dr.
Langton. „Ekki líkar mér útlit
hans. Og væri ég skipslæknir,
mundi ég ekki heldur ræða slíkt
við farþeganna. Ég sigldi -einu
sinni sem skipslæknir eina ferð.“
Hann var að segja mér þá
sögu, þegar unga manninum,
sem hann hafði minnzt á, varð
gengið framhjá þar sem við sát-
um. Reyndar var ekki hægt að
segja að hann gengi; hreyfingar
hans voru ekki annað en rykkir,
eins og kippt væri í streng. Hann
var náfölur í andliti og reikandi
í spori.
Dr. Langton spratt á fætur.
„Þér hafið fengið sólsting!"
hrópaði hann upp yfir sig og
greip um arm honum. Ungi mað-
urinn festi á hann augum, köld
og lífvana eins og gler. Svo hneig
hann niður, skall kylliflatur á
þilfarið, rétt eins og hann hefði
verið sleginn í rot. Við bárum
hann inn í klefa sinn, og skips-
læknirinn tók málið í sínar
hendur. Dr. Langton læknir kom
þar að sjálfsögðu ekki frekar við
sögu, en ég spurði hann samt
álits.
„Mýrarkalda?" spurði ég.
„Mýrarkalda — þvaður!“ svar-
aði dr. Langton dálítið stygglega.
„Það lætur eins og hver önnur
fjarstæða í eyrum, en sjúkdóms-
einkennin bentu helzt til þess að
um væri að ræða blóðleysi á
hæzta stigi — sem vitanlega
kemur alls ekki til greina, þar
sem hann var gallhraustur að sjá
— VIKAN 35. tbl.
fyrir tveim sólarhringum. Það
mætti segja mér að blóðhitinn
væri mun lægri en eðlilegur."
Sjúklingurinn náði sér smám
saman, en batinn var hægfara,
og á meðan við sigldum á milli
þessara yndisfögru eyja, veikt-
ust tveir aðrir ungir menn um
borð, og hagaði sjúkdómur
þeirra sér að öllu leyti eins.
Skipslæknirinn ræddi málið við
dr. Langton yfir glasi í klefa
hans. Auðvitað voru samræður
þeirra svo fræðilegar, að leik-
maður, eins og ég, gat ekki fylgzt
með þeim, en aftur á móti gat
mér ekki dulizt að báðum var
þetta ráðgáta.
„Kannski þetta sé einhver áð-
ur óþekkt skordýrasóttkveikja,“
varð skipslækninum að orði, en
ég heyrði það á rödd hans, að
hann var ekki sérlega trúaður
á það sjálfur. Dr. Langton minnt-
ist ekki einu orði á zombiur.
Hitinn jókst stöðugt eftir því,
sem við nálguðumst Trinidad,
svo að mér varð örðugt um svefn
á næturnar; þóttist góður ef ég
gat blundað eins og tvær
klukkustundir eftir klukkan sex
á morgnana, en gekk oft lengi
nætur um þiljur til að leita mér
nokkurs svala. Þá var það eina
nóttina, að ég rakst á ungfrú
Hugo uppi á bátaþilfarinu. Hún
var þar alein á ferð, og klædd
hvítum' silkislopp. Að minnsta
kosti sýndist mér hann alhvítur,
þangað til hún stóð frammi fyrir
mér í björtu tunglsljósinu, og ég
sá að barmurinn á sloppnum var
allur blóði drifinn.
„Hamingjan góða, ungfrú
Hugo!“ hrópaði ég upp yfir mig.
„Hafið þér orðið fyrir slysi —
vitið þér að þér eruð alblóðug?“
Hún leit á mig, og ég varð grip-
in þeirri óþægilegu tilfinningu,
að þarna væri en um einn zom-
bíugerving að ræða. Það var
sami svefngengilssvipurinn á
andliti hennar. Tunglsljósið var
svo bjart, að ég hefði hæglega
getað lesið á blað svo að ég sá
andlit hennar skýrt og greini-
lega.
„Hvað gengur eiginlega að yð-
ur?“ hrópaði ég og greip um öxl
henni. Hún svaraði ekki neinu.
Það. var eins og hún vissi hvorki
í þennan heim né annan, en þó
var augnaráð hennar þrungið
einhverri annarlegri sælu; und-
arlegri fullnægingu og innri
fögnuði — og þó virtist hún
hvorki heyra né sjá. Hún reikaði
til, þegar ég snart öxl hennar
og mundi hafa hnigið niður, ef ég
hefði ekki gripið hana í faðm
mér og borið hana niður á far-
þegaþiljur, þar sem ég kallaði á
einn af þjónunum, sem þar var
á verði. Við bárum hana inn í
klefa hennar. Hvíti sloppurinn
hennar var alblóðugur, einnig
andlit hennar og hendur og háls.
Við kölluðum þernu á vettvang
og að sjálfsögðu einnig skips-
lækninn. Ég óttaðist að ungfrú
Hugo hefði verið stungin hnífi,
eða orðið fyrir einhverju hræði-
legu slysi. Ég hélt beint inn í
klefa dr. Langtons læknis; hann
vakti við lestur og reykti vindil,
en þegar ég sagði honum hvað
gerzt hafði, spratt hann á fætur
og brá sér í setuslopp sinn.
„Þetta er auðvitað ekkert ann-
að en þvaður og hugarburður,"
tautaði hann. „Ég hef aldrei
heyrt getið um zombiur utan
eyjarinnar, eða að þetta óeðli
hafi lagzt á aðra en þá innfæddu
þar ... En . ..“ Hann stóð hugsi
nokkurt andartak, en sagði síð-
an: „Kannski að ég tali við skips-
lækninn."
Ég hélt til klefa míns, kvíða-
fullur og í þungu skapi. Ungfrú
Hugo hafði verið fislétt í örmum
mér. Ég spurði sjálfan mig hvað
hefði eiginlega getað komið fyr-
ir hana; af hvers eða hvaða völd-
um, hún hefði verið öll blóði
drifin.
Ég gat þó fest svefn um sex-
leytið, kom í seinna lagi til
morgunaverðar, og hitti þá dr.
Langton lækni aftur.
„Lítið inn hjá mér á eftir,“
sagði hann. „Ég þarf að tala við
yður.“
„Ég get sagt yður það,“ hóf
hann máls, þegar við vorum
setztir, „að það var hvorki sár né
áverka að finna á líkama ungfrú-
arinnar -— ekki svo mikið sem
minnstu skrámu. Það er því al-
ger ráðgáta hvaðan allt þetta
blóð er komið, sem var á fötum
hennar og henni sjálfri, nema
hvað það virðist með öllu úti-
lokað, að það hafi verið hennar'
eigið blóð. Hún var meðvitund-
arlaus, en þegar hún vaknaði í
morgun, var hún að öllu leyti
eðlileg og hress, en rak ekki
minni til hvað fyrir hana hafði
komið um nóttina. Ég ætla að
tala við hana á eftir.“
Hann gerði það. Við vorum
svo heppnir að hitta hana eina
fyrir. Dr. Langton læknir sagði:
„Eins og þér vitið, ungfrú Hugo,
þá höfum við bæði dvalizt lang-
dvölum á þessum slóðum. Það
er ýmislegt, sem gerist í Mið-
Ameríku og Vestur-Indíum, sem
fólk annars staðar fæst ekki til
að trúa. Og ef bér hefðuð ekki
beinlínis á móti því, þætti mér
vænt um að þér yrðuð mér hjálp-
leg við að finna svar við tveim
spumingum — eða öllu heldur
tvíþættri spurningu: Hvenær og
hvar neytið þér rnatar?"
Ungfrú Hugo brosti. „Þér er-
uð uggvænlega hreinskilinn og
hræðilega eftirtektarsamur, dr.
Langton," svaraði hún. „í raun-
inni fæ ég ekki skilið, hvað það
kemur yður við, en engu að síð-
ur skal ég fúslega viðurkenna,
að ég neyti alls ekki matar. Var
það ekki H. G. Wells, sem sagði
í einni af skáldsögum sínum frá
kynþætti manna, sem ekki þurfti
á neinum meltingarfærum að
halda, þar sem hann var hafinn
yfir það að taka til sín fæðu á
svo grófgerðan hátt. Sama er að
segja um mig. Ég sýg næringuna
í mig.“
„Hvers konar lyf eru það?“
Hún hristi höfuðið. „Ég nota
ekki nein lyf,“ sagði hún.
„Hvað þá?“
í fyrsta skipti lét hin djúpa,
seiðmjúka rödd hennar óþægi-
lega í eyrum mér. „Blóð,“ sagði
hún.
„Datt mér ekki í hug,“ sagði
læknirinn og rétti úr sér í sæt-
inu, „þó að flestum hljóti að
finnast ,það beinlínis brjálæði.
Þér gerið yður ef til vill í hug-
arlund, hver hefðu orðið örlög
yðar á miðöldum?“
„Fólk var svo fáfrótt og hjá-
trúarfullt í þann tíð, læknir; þá
kom engum til hugar að líta nær-
ingarþörf manna frá vísindalegu
sjónarmiði, ef þannig má að orði
komast. Sem betur fer, þá lifum
við bæði á tuttugustu öldinni,
og þá horfir þetta allt öðruvísi
við.“
„Það hefur ekki farið fram-
hjá mér, hve mikinn áhuga þér
hafið á zombíum," mælti lækn-
irinn enn. „Hafið þér kannski
sjálf gegnumgengið þá breyt-
ingu?“
„Ég er zombia," svaraði ungfrú
Hugo. „En þó er þar þessi mun-
ur á, sem þér hafið þegar feng-
ið skýrðan."
„Því skal ég þó aldrei trúa,“
svaraði dr. Langton læknir. „Þér
eruð að vísu bráðsnjöll í blekk-
ingum yðar; snillingar á því
sviði fæðast ekki nema einu
sinni á öld, og venjulega í Suð-
austur-Evrópu.“
„Það er ákaflega fræðandi að
tala við yður, dr. Langton," sagði
hún. „Fyrir alla muni, haldið
áfram.“
„En þér munduð eflaust held-
ur vilja tala um zombíur,“ sagði
gamli læknirinn. Þér höfðuð,
sem sagt, útvalið þá. En þar sem
þér vissuð, að það hlyti að segja
til sín svo að ekki yrði hjá at-
hygli komizt, þegar þér fengjuð
næringarþörf yðar þannig full-
nægt; að það mundi með öðrum
orðum hafa ákaflega greinileg
áhrif á ungu mennina sjálfa,
reynduð þér að búa þannig um
hnútana, að bæði ég og aðrir
héldu, að þeir hefðu breytzt í
zombíur, er þeir gengu í land á
Haiti. Eins og allir vita, hefur
mikill blóðmissir þau áhrif, að
viðkomandi verður ákaflega
máttvana ...“
Ég gat nú ekki stillt mig um
að grípa inn í samræðurnar —
sagði sem var, að ég hefði ekki
minnstu hugmynd lengur um
hvað þau væru að tala. Dr.
Langton læknir mælti: „Ef þér
hefðuð kynnt yður vísindaleg
rit og ritgerðir, sem um þetta
fjalla, munduð þér komast að
raun um, að ungfrú Hugo telst
til þeirra fyrirbæra, sem al-
menningur kallar því Ijóta nafni,