Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 7

Það var ekki vit-
gflot'a i niftflirbún-
ingri farariiinar. Kven-
folkið var í háhælnðnm
iskom og’ bíllinn var
háifgerður garmnr.
Ilann spálaði sig
fastan í sandinn
og svo þraut vatnið.
i
HEL-
GREIRUM
liiti og sandur, nema livað á stöku stað sáust fáein gulnuð
SÖNN FRASAGA
að aftanverðu i hvert skipti, sem við ókum yfir einhverja ó-
jöfnu eða torfœru.
Við ókum nú hraðast 15 mílur á klukkustund, en að meðal-
tali ekki nema 12 milur. Um annan eins óveg hef ég aldrei
farið. Þar skiptust á livassir hryggir, djúpar dældir, kviksandur
og þröngar djúpar gjótur.
Þegar Alan ók yfir eyðimörkina forðum, liafði iiann farið
aðra leið sér til nýrrar frægðar, iiina svokölluðu Hoggarleið
til Alsír.
Okkur tókst þó að brjótast yfir aliar þessar torfærur til
Zinder, smábæjar inni á eyðimörkinni, sem í rauninni er þó
ekki annað en þorp fárra og smárra leirkofa með flötum þökum,
og einangrað frá allri menningu, nema hvað stór flutningabíll
kemur þangað með vistir og aðrar nauðsynjar með vissu.
millibili.
Frönsku yfirvöldin þarna vörnðn okkur við því, að við gætum
hvorki fengið bensín né neinar nauðsynjar aðrar fyrr en við
næðum til Agades, en þangað voru um 250 mílur. Hreyfillinn
í bílnum var enn kominn í ólag, en þarna var hvorki um að
ræða tæki né aðstöðu til viðgerðar — þar fyrirfannst ekkert
nema leirkofarnir, svo að við urðum að skreiðast áfram á þrem
strokkunum gangfærum, en með þann fjórða óvirkan.
Þrátt fyrir það komumst við heilu og höldnu til Agades, og
eftir nokkurt þref tókst okkur að fá franska setuliðsforingjann
þar til að lána okkur vélvirkja, til að gera við bílinn.
Þetta var þann 8. maí — nákvæmiega viku áður en frönsku
hernaðaryfirvöldin banna allan akstur yfir eyðimörkina, þangað
til aftur fer að draga úr hinum ofsalega sólarliita yfir iiásumarið.
Setuliðsforinginn hafði sagt okkur að hitta sig að máli,
þegar viðgerðinni á bílnum væri iokið. Því miður urðum við
ekki við þeim tilmælum hans.
Hitinn var nú kominn upp í 120 stig á Fahrenheit í skugg-
anum. Og þegar við ókum frá Agades út á eyðimörkina var
ekki um neinn skugga framar að ræða, og ekkert skjól fyrir
brennandi sólargeislunum, annað en hvítmálað bílþakið yfir
höfði okkar. Ailt i kringum okluir var miskunnarlaust sólskin,
strá eða þyrnikaktusar.
Yið vorum óforsvaranlega illa útbúin til slíkrar eyðimerkur-
ferðar, liöfðum til dæmis hvorki meðferðis skóflur, eða járn-
net, til þess að leggja á kviksandinn, og koma þannig i veg
fyrir að billinn sykki og hjólin rótuðust niður. Yið áttum líka
eftir að sjá eftir þvi.
Þá liöfðum við ekki nema fjörtíu litra af drykkjarvatni með-
ferðis, en seinna lieyrði ég, að hernaðaryfirvöldin frönsku
krefðust þess af þeim, sem liygðust fara yfir eyðimörkina, að
þeir hefðu að minnsta kosti 100 lítra með sér af drykkjarvatni.
Við áttum nú fyrir höndum 1.800 mílna leið yfir sandauðn-
ina, þó að jjar fyrirfyndust að vísu vinjar með á að gizka þrjú
hundruð mílna miliibili. Ekki var þarna um að ræða neinn
veg i eiginlegri merkingu, heldur einungis slóðir og för eflir
ökutæki, sem áður höfðu farið þessa leið, og einu leiðsögu-
merkin voru svartmálaðar bensíntunnur, sem frönsku yfirvöld-
in liöfðu látið setja þarna með kílómetra millibili, til að marka
leiðina.
Áreiðaniega er þetta sú einmanalegasta leið, sem um getur
— og um leið sú langhættulegasta.
Við ókum einungis snemma á inorgnana og á kvöidin. Þegar
heitast var um miðjan daginn, eða frá þvi klukkan ellefu til
þrjú — var með öllu útilokað að halda áfram ferðinni, jafnvel
útilokað að hreyfa sig. Við bara sátum og móktum, en sólin
hellti brennheitu geislaflóði sinu yfir þakið á bílnum og svit-
inn rann af okkur í stríðum straumum.
Fyrsti áfanginn var að vininni, In-Abangaret, 175 milur
norður af Agadaes. Þarna i vininni var brunnur, einn leirkofi
og nokkur tjöld Tuarega, sem voru þarna á ferð.
Við fylltum öll iiát, sem vatni máttu halda, úr brunninum,
og teiguðum kamelmjólkina, sem Tuaregarnir gæddu okkur á.
Að því búnu héldum við aftur út í vitishitann á sandauðninni.
En nú voru ekki nein lijólför sjáanleg lengur, því að sand-
bylur hafði geysað þarna nýverið og máð þau út og fyllt, eins
gersamlega og þegar votum svampi er strokið yfir kritarstrik
á skólatöflu. Við urðum eingöngu að fara eftir olíutunnunum
svartmáluðu, kilómetra eftir kílómetra, og vist var um það,
að nú komu þessir vegavísar að góðu haldi, þó frumstæðir
væru.
Undir hádegið áðum við í gamalli vin, sem eyðzt hafði af
sandfoki endur fyrir löngu, og sá þar ekkert eftir nema sorfna
Framhald á bls. 39.
VIKAN 35. tbl. — rj