Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 8

Njósnir?
Ég vissi varla hvað það orð þýddi —
fyrr en alveg nýlega. Þá rann upp fyrir
mér ljós um, að ég var flækt inn í njósna-
mál.
Þetta var þegar ég sat eitt kvöld og
hlustaði á fréttirnar í sjónvarpinu. Það
var ráðizt mjög harkalega að McMillan,
forsætisráðherra. Herra Wilson, sem þá
var í þann veginn að leggja upp til
Moskvu, talaði um allt, sem hafði hent
mig, og herra Grimond krafðist þess, að
forsætisráðherrann segði af sér.
Allir í borginni töluðu um þetta mál.
Mikill ótti ríkti í Wall Street í New
York ...
Og þarna sat ég, alein og umkomulaus
í íbúðinni minni, og hafði æ meiri áhyggj-
ur út af því, sem ég hafði gert. Þá fyrst
skynjaði ég hvað um var að vera.
Eins og ég játaði í síðustu viku, hafði
ég verið ástmær John Profumo ■— og
jafnvel Eugene Ivanov, mannsins í rúss-
neska flotamálaráðuneytinu. En ég er að-
Keeler á leið út úr réttarsalnum. Það cr ekki
dönalegur bíli, sem bíður hennar.
eins ósköp venjuleg stúlka. Ég hafði ekki
einu sinni tekið því alvarlega þótt mað-
ur frá leyniþjónustunni hefði komið heim
og spurzt fyrir um mig. Það hefði að-
eins verið venjuleg fyrirspurn. Það var
ekki fyrr en nokkrum vikum seinna, að
ég áttaði mig á því, að það var ég, sem
var aðalmanneskjan í öllu klandrinu.
Aldrei hafði ég átt von á að nokkuð slíkt
gæti komið fyrir!
SPURÐU UM KJARNORKUVOPN!
Nú hefi ég í huga að segja allan sann-
leikann, og draga ekki undan.
Það eru aðeins tvær manneskjur, sem
vita allan sannleikann um njósnatilboðið,
sem ég fékk. Önnur er fyrrverandi vinur
minn, sem ég umgekkst svolítið áður fyrr.
Og hin er ég sjálf. Vinur minn, sem ég
hitti af og til í mýflugumynd, hafði mjög
mikinn áhuga á stjórnmálum, og þó eink-
um þeim, er viðkomu Evrópu. Ég get ekki
skilið, hvernig nokkur maður getur verið
svo þrælupptekinn af stjórnmálum.
Nú, við spjölluðum um heima og
HÉR HÖLDUM VIÐ ÁFRAM MEÐ
Endurminningar
Þetta er dvalarstaðurinn. — Hér á Christine
heima. Það er hús læknisins Ward.
geima, vinur minn og ég og svo komst
hann á snoðir um, að ég þekkti Jaek
Profumo, hermálaráðherra. Einn daginn
spurði hann mig hreint út hvort ég gæti
ekki fengið Jack til þess að segja mér,
hvenær Þjóðverjar fengju kjarnorku-
vopn.
Þetta var 1961.
Ég spurði: „Hvað heldurðu að það þýði?
Hverngi ætti ég svo sem að orða slíka
spurningu?“
Hann sagði þá, að ég skyldi ekki hafa
áhyggjur af því. Ég skyldi bara gera eins
og hann legði mér fyrir. Og upp úr krafs-
inu átti ég að hafa einhver ógrynni af
peningum!
En ég beit ekki á agnið. Ég gat aldrei
almennilega áttað mig á því, hvað það
var, sem hann vildi fá að vita. En ósjálf-
rátt vissi ég, innst innifyrir, að það var
þetta, sem var kallað njósnir. Ég var
einnig viss um, að jafnvel þótt ég hefði
spurt Jack um eitthvað af þessum hlut-
um, þá hefði mér aldrei tekizt að fá hann
Marilyn Rice-Davies — Mandy — kem
ur mjög við sögu Christine Keeler.
til þess að segja mér eitt eða
neitt. Jack talaði aldrei við mig
um nein slík mál, né um vinnu
sína sem hermálaráðherra. —
Hvernig átti ég að fara að því
að spyrja hann spjörunum úr,
þegar ég vissi, að hann kom til
mín til þess að hafa það gott
og gleyma öllu argi og þrasi sem
hann stóð í allan daginn. Ég ein-
setti mér, að spyrja hann aldrei
neins. Og það gerði ég heldur
ekki!
Leyfið mér nú að gleyma
þessum óþægindum í bili, en
segja heldur frá því, hvernig
vegir okkar Eugene Ivanov,
mannsins úr rússneska flota-
málaráðuneytinu, lágu saman.
Það átti allt upphaf sitt með
Stephen Ward. Ég hitti Stephen
þegar ég vann á næturklúbb í
Mayfair árið 1959. Hann var
mjög aðlaðandi og þægilegur,
VIKAN 35. tbl.