Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 18

Síðan þreif hann í mig og rykkti mér úr
dyrunum.
Fyrsti
EFTIR RELL
Teikn. Iíagnar Lár.
Ég sá ckki betur en hann glotti.
Auðvitað sagðist ég vera vanur, enda
var ég það líka. Ég hafði verið tvo túra
á togara, sem háseti meira að segja. Aldrei
fundið til sjóveiki, vissi ekki hvað hún
var.
Nú var ég búinn að ráða mig á hand-
færaveiðar með Sæmundi Jónssyni á
,,Kúti“ sem var 16 tonna pungur. Satt að
segja þótti mér heldur lítið til kollunnar
koma, þegar ég leit hana augum fyrsta
sinn. Þetta var óhreinn trédallur, fúinn
og ormétinn, með eldgamla tveggja
strokka glóðarhausavél, sem aldrei var í
lagi. Sæmundur Jónsson var einna líkast-
ur bátnum nema hvað hann var eilít.ið
óhreinni og alltaf í lagi. Annars var hann
bezti karl, svona ,,innan við beinið“, en
öllu hrjúfari útvortis.
Þar sem ég þrammaði niður litlu,
skökku trébryggjuna, sem stendur á fúnu
staurunum sem máske eru fúnaðir sund-
ur sumir, og sá þessa litlu, óglæsilegu
fleytu, nudda sér upp við bryggjusporð-
inn, var ekki laust við að um mig færi
hrollur við tilhugsunina um, að þarna ætti
ég að búa næstu vikurnar eða jafnvel
mánuðina. Auk þess var ,,Kútur“ ekkert
líldegur til stórræða úti á ballarhafi. Ég
þurfti að setja í mig þó nokkurn kjark
til að hoppa um borð. Ekki vegna þess
að dallurinn lægi of langt frá, eða vegna
þess hve lágsjávað var, heldur vegna þess
að ég treysti ekki ,,dekkinu“ til að þoia
„stuðið“.
Jæja — dekkið þoldi stuðið, en fjandi
brakaði í því maður. Ég gægðist niður í
lukarskappann, en þaðan bárust ljúfir
tónar frá viðtækinu, blandaðir grófum
röddum skipsfélaga minna, sem þar voru
við skál, og sungu rrieð Ragnari Bjarna-
syni; „Vertu sæl mín kæra“.
— Halló, kallaði ég niður til þeirra, —
er Sæmundur Jónsson, skipstjóri við?
Þeir létu Ragnar einan um að syngja
lagið um stund, svo gægðist svartur haus
upp úr kappanum.
— Hvað viltu honum vinurinn?
— E — ég er ráðinn á bátinn, og átti
að hitta Sæmund núna.
— Farðu þá aftur í, ég held að karl-
inn sofi í hólnum.
Þar sem ég var nú vanur til sjós, vissi
ég (til allrar lukku), hvað var frammí
og hvað afturí á skipum og gekk því upp
í stýrishúsið. Sá svarti hvarf hins vegar
niður í lúkarinn á ný og tók undir með
Ragnari Bjarnasyni.
Inn af stjórnklefanum í stýrishúsinu
var smáskonsa rétt nógu stór til að ein
koja kæmist þar fyrir. Þarna lá Sæmund-
ur Jónsson, skipstjóri, endilangur í slor-
gallanum þversum, og hraut óskaplega.
Þar sem ég hélt að mikið þyrfti til að
vekja mann sem hryti svona hátt, en
vissi ekki að skipstjórar hafa afar næmar
taugar (hafi þeir einhverjar á annað
borð), dró ég djúpt að mér andann og
öskraði af öllum mætti:
— GÓÐAN DAGINN!
Þetta algenga, góðlega ávarp hafði
að þessu sinni, hinar hræðilegustu afleið-
ingar.
Með öðrum orðum — Sæmundur Jóns-
son, skipstjóri, rauk upp með andfælum
og æðislegum svip. Með galopin, starandi,
hvít og útstandandi augu og handahreyf-
hreyfingu sem minntu á hollenzka vind-
myllu, þaut hann í mjög fáum stökkum
út á dekk og felldi mig um koll í óða-
gotinu. Þarna úti á dekkinu hóf hann að
dansa þann trylltasta stríðsdans sem ég
hefi nokkurntíma séð.
Eftir um það bil mínútu , prógram“,
áttaði hann sig á kringumstæðunum og
sá að „Kútur“ gamli lá hinn rólegasti,
rígbundinn við bryggjuna og var alls ekki
að sökkva!
Sæmundur Jónsson, skipstjóri, kom nú
æðandi til mín, þar sem ég stóð skjálf-
andi (af hræðslu), í stýrishússdyrunum,
og hóf eftirfarandi ræðu:
— Kvurn sjálfan djufulinn á að fvrir-
stilla að ræsa mann með þessum andskot-
ans hávaða?
— É — ég '— hélt — a — a — að ...
— Kvurn djufulinn hélzt þú eiginlega,
hélztu kannski að ég væri steindauður eða
heyrnarlaus, — fullur, danskur eða vit-
laus? Nei, kalli minn, ég hef hundrað
prósent heyrn skal ég segia þér — og ef
þú vogar þér að ræsa mig nokkurn tíma
aftur á þennan andskotans hátt, kreisti
ég úr þér garnirnar fjárans leppalúðinn
binn.
Meðan hann þuldi þennan áhrifamikla
pistR gengu hendurnar eins og hollenzku
vindmylluvængirnir. Síðan þreif hann í
mig, kippti mér úr dyrunum og þeytti
mér fram á dekkið, um leið og hann lauk
ræðunni með þessum orðum:
— Hunzkastu frammí þokulúðurinn
þinn, (síðen er ég kallaður ..lúðurinn“,
um borð), og leggðu þig, við róum klukk-
an tvö í nótt.
Ég staulaðist aftur á bak niður þver-
hnýptan lúkarstigann og settist niðurlút-
ur á bekkinn við eldavélina.
— - Var karlinn eitthvað að steyta sig
núna? spurði sá svarti. Ég svaraði hon-
um ekki en skreið inn í ko.iuna sem mér
var ætluð og sofnaði von bráðar við söng-
inn í drukknum skipsfélögum mínum. —
„Bezti vinur bak við fjöllin háu“.
Ég vaknaði við bylmingshögg á ennið,
sem stafaði af því að báturinn „datt“ ofaní
öldudal en ég fylgdi honum ekki nógu
vel eftir og skallaði þess vegna bitann,
sem svo haganlega var fyrir komið beint
fyrir ofan höfðalagið. Ég setti koddann
ofan á hausinn til að draga úr höggunum,
ef þau yrðu fleiri.
Rétt í sama mund og ég var að festa
svefninn aftur, kom karlinn frammí,
hafði stöðvað vélina og sagði að hér væru
lóðningar. Við skyldum renna og athuga
hvort nokkur fiskur væri í þessu „mori“.
Við smeygðum okkur í stígvélin, fórum
í stakkana og tókum upp handfærarúll-
urnar. Síðan var byrjað að „skaka“.
Ég átti erfitt með að fóta mig á flug-
hálu dekkinu, enda voru hreyfingarnar
á þessum bát alls ólíkar hinum rólegu
veltum togarans. „Kútur“ bókstaflega
hentist af annarri hliðinni yfir á hina.
En nú skeði það sem mig hafði sízt órað
fyrir. Ég fékk óþægindatilfinningu í inn-
yflin, máttleysi í hnén og svima yfir höf-
uðið.
— SVO KOM ÞAÐ. —
Aldrei á ævinni hefi ég upplifað önn-
ur eins ósköp. Ég bjóst við að æla lifur
og lungum, nýrum, botnlanga, maga og
jafnvel sjálfri beinagrindinni!
Framhald á bls. 48.
jg _ VIKAN 35. tbl.