Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 41

kæmist ekki í forsælu. En Jjarna
var ekki um neina forsælu aS
ræða, nenia í skuggannum af
næstu olíutunnu. Þangað skreið
hann, velti um tunnunni og
skreið inn í hana.
Þetta reyndist brátt hið mesta
glapræði. Tunnan var svartmál-
uð og fyrst og fremst Jjess vegna,
var heitt inni í henni eins og
hræðsluofni, þegar sólin skein
ú hana. Þegar Alan komst að
raun um það, reyndi hann að
skríða lít úr tunnunni aftur. en
þraut mátt til þess. Andartaki
síðar missti hann meðvitund.
Þegar liann rankaði við aftur,
var sólin setzt, en tunglið komið
upp.
Enn reikaði hann af sfað, og
einhvernveginn tókst honum að
komast spöl, sem markaður var
tíu bensíntunnum.
Enn reis dagur, og áfram reik-
aði hann í brennandi sólarhit-
anum.
Hann hafði farið framhjá alls
sjötíu bensíntunnum, eða 43 míl-
ur vegar um eyðimörkina — þeg-
ar hann kom auga á spor.
Fyrst i stað varð hann skelf-
ingu lostinn; hélt að liann hefði
villzt og gengið í hring og væri
nú kominn aftur á sína eigin
slóð. Og þegar hann hafði athug-
að þau nánar, komst hann að
raun um, að um það var ekki
um að villast. Hann hafði gengið
í hring.
Hann lá á grúfu í sandinum,
þegar vörubílstjórinn kom að
honum. Bílstjóri þessi var fransk
ur Alsírbúi, sem liafði verið
fenginn til að fylgja Svisslend-
ingi nokkrum, sem ók í fólks-
vagni yfir eyðimörkina.
Og þegar Alan hafði rankað
það við, að hann gat skýrt bíl-
stjóranum frá þessu ferðalagi
sínu, óku þeir af stað til móts
við okkur.
Með aðstoð vörubílstjórans og
félaga hans, tókst okkur að
leggja enn af stað, og liöfðum nú
samfylgd yfir eyðimörkina.
Alan Cooper sat í vagninum
hjá okkur, svo að Freda gæti
hjúkrað honum. .Barbara settist
við hlið vörubílstjóranum, sem
lét okkur i té eina flösku af
vatni, ef eitthvað kænii fyrir.
Ég ók á undan hinum bílunum
tveim. Alll i einu kallaði Ereda:
„Við skulum nema staðar,
Pétur.........við höfuin misst
sjónar á þeim liinum..........“
Ég stöðvaði bílinn uppi á
sandöldu og svipaðist um. Freda
hafði lög að mæla. Hinir bílarnir
voru hvergi sjáanlegir ....
Það var ekki fyrr en seinna,
sem við komumst að raun um að
fólksvagninn hafði bilað, og
vörubílstjórinn numið staðar til
að gera við hann. Okkur kom
ekkert slíkt lil hugar.
Það virtist ekki um annað að
gera, en að halda áfram ferðinni.
En áfanginn varð ekki langur,
bíllinn sat fastur eins og fyrri
daginn.
Við biðum þess að þeir í hin-
um bilunum kæmu okkur til að-
stoðar. Ekkert okkar gerði sér
þá grein fyrir því, að nú fyrst
vorum við komin afvega.
Við höfðum drukkið siðasta
vatnssopann. þegar Alan fékk
óráðskast. í örvæntingu tæmdi ég
vatnið af vatnskassa bílsins til
að svala þorsta hans. Þegar leið
að kvöld, var liver vatnsdropi
tæmdur.
Það varð myrkt af nótt. Við
Freda sátum í framsætinu og
skiptumst á um að gefa merki
með ljósunum á fimm mínútna
fresti.
Þegar dagaði, reyndi ég að
tjalda yfir okkur til bráðabirgða
með segldúk, sem ég batt að of-
an í farangurgrindina en fyllti
tóma dunka af sandi og setti of-
an á neðri hornin
Um hálfáttaleytið birtist fólks-
vagninn allt í einu á sandöldu,
en þeir, sem i honum voru,
komu ekki auga á okkur, svo að
hann hélt leiðar sinnar.
Þetta var föstudaginn, þann
13. maí.
Allan þann dag láum við hreyf
ingarlaus undir seglinu i sjóð-
andi sólarhitanum. Alan Cooper
lézt þá um kvöldið.
Fyrst i stað vildi Freda ekki
með neinu móti trúa þvi að
hann væri látinn.
„Hann sefur aðeins svona
fast“, endurtók hún hvað eftir
aannað. „Hann sefur svona fast“
En það var ekki því að heilsa.
Ég reikaði út úr tjaldinu, en
var svo máttvana orðinn, að ég
lineig niður á sandinn. Þegar
ég rankaði við aftur, skreið ég
að afturhjólunum.
Alla liðlanga nóttina stritaði
ég við að róta sandinum frá
hjólunum, lyfta þeim og smeygja
beddunum undir. Það tók mig
átta klukkustundir — en það
tókst.
Freda hjálpaði mér að koma
líkinu af Alan Cooper fyrir aftur
í bílnum, ]iar sem við þöktum
það með ábreiðu. Allt í einu
mundi ég það, að ég hafði tapp-
að allt vatn af geyminum. En ég
setti olíu á liann í staðinn.
Við óknm einar tólf mílur,
Iiægl og i stuttum áföngum, þvi
að við urðum að ncma staðar
alltaf öðru hverju, þegar lireyf-
illinn tók að liitna meir en
góðu hófu gegndi. Á laugardags-
morguninn, þann 18. maí.
reyndist ekki nokkur leið að
ræsa hreyfilinn. Ég reyndi að
snúa honum í gang, en hafði
ekki krafta til þess. Geymarnir
voru straumlausir.
Hitabylgjur dagsins flæddu
að okkur. Fyrsti hrægammurinn
var þegar kominn á vettvang og
hnitaði liringa yfir höfði okkur.
Enn gerðum við okkur tjald-
skýli og skreiddumst inn í það.
Ég batl fyrir munn og augu
Fredu og tróð baðmull í hlaustir
hennar, til að draga úr útgufun
likamans. Loks lauguðum við
Nýkomnar 3 tegundir
af 1. flokks
hárlakki
frá 3 heimsþekktum
fyrirtækjum:
RICHARD HUDNUT,
style & stay
MINER’S 2 tegundir
outdoor Girl 2 tegundir
Heildsölubirgðir:
PÉTUR PÉTURSSON
HAFNARSTRÆTI 4
Símar 11219 & 19062.
andlitið, úr ilmvatni, sem hún
liafði meðferðis.
Um fimmleytið féll tjaldskýlið
ofan á okkur, en við höfðum
hvorugt þrek til að reisa það
upp aftur.
Þegar myrkva tók, minnti
Freda mig á að gefa Ijósmerkin.
Það kom örlitill glampi og siðan
ekki meir.
Við bjuggum okkur undir
þraut næsta dags. Líkið af Alan
bárum við út úr bílnum og þökt-
um það ábreiðum. Breiddum dúk
fyrir afturdyrnar og haðkápu og
handklæði fyrir rúðurnar og á-
kváðum að láta fyrirberast inni
í bílnum.
Loks tíndum við til öll hör-
undsmyrsl, augnsmyrsl og ilm-
vötn og létum þau þar, sem við
áttum auðvelt með að ná til
þeirra.
Þegar sólin kom upp, tróðum
við upp í eyrun. Við og við
hreinsuðum við munninn með
ilmvatni eða augnsmyrslum.
Þetta var sunnudaginn, þann
15. maí. Þá liöfðum við ekki
bragðað vatn frá því á fimmtu-
dag.
Ég bar hörundssmyrsl á andlit
mér og rétti buðkinn siðan að
Fredu. Það var þá fyrst, sem ég
veitti því athygli að hún var
einnig látin.
Þá ákvað ég að fara út úr bíln-
um og deyja á sandinum. Mig
rekur rninni til þess, að ég komst
út, en síðan var sem sandurinn
lyftist til móts við mig.
Ég rankaði við mér við það,
að sandurinn titraði við góma
mér.
Þegar ég leit upp, sá ég tvo
stóra herflutningabíla, ekki
lengra frá en um tuttugu fet.
Fyrst í stað hélt ég að um liill-
ingar eða ofsjónir væri að ræða.
Ég reyndi að kalla, en kom ekki
upp neinu hljóði sökum bólgu í
munni og koki.
Annar ökumaðurinn og Tuar-
eghermaður hlupu i áttina til
mín, en þegar þá bar að, var ég
hniginn aftur niður í sandinn.
Þeir dreyptu á mig vatni, og
ég átti erfitt með að koma þvi
niður. Þegar ég liafði verið flutt-
ur á sjúkralnisið, sýndi það sig,
að ég hafði létzt úr 145 pundum
í 98.
Það var bílstjórinn á vöru-
bílnum, sem kallað hafði hjálpar-
leiðangur liersins á vettvang.
Leiðangursmenn liittu á leið
sinni nokkra Tuarega, sem kváð-
ust hafa séð kynlegan ljósglampa
úti á eyðiinörkinni kvöldið áður,
og leiðbeindu þeim þangað.
Freda hafði einmitt minnt mig
á að reyna að gefa Ijósmerkin —
það varð mér til bjargar, en
hvað hana snerti, þá barst sú
lijálp um seinan.
Hún og Alan hvíla i eyði-
merkursandinum. Grafir þeirra
eru merktar gróftegldum tré-
krossum, og svo djúpar, að liræ-
gammarnir geta ekki raskað ró
þeirra. ☆
VIKAN 35. tbl. —