Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 47

FYRIR ÞVI ÚRSKURÐAST
Svar við: Hvernig' dæmir þú? á bls. 51.
I skaoabótaréttinum er bað orðin ríkjandi skoðun, að at-
vinnurekendur eigi að bera ábyrgð á verkum starfsmanna
sinna, ef þeir vinna bótaskylt tjón í starfinu, enda sé vissum
skilyrðum fullnægt. Er þessi réttarregla nefnd húsbóndaábyrgð.
Það er ótvíræit, aS vinna Bergálfs verkstjóra og annarra
starfsmanna Jóns Jónssonar við að koma bátnum í uppsátrið
er með þeim hætti, að húsbóndaábyrgðin tekur til þeirra
starfa, ef taliS verður að yfirsjónir hafi átt s.’r stað við störfin.
Af þessum ástæðum ber þegar að sýkna Bergálf Magnússon.
Þegar liugað er að þeim ástæðum, er leiddu til þess, að
kindurnar fórust, viiðast þær vera þessar:
1) Uppsátrið var óvarið, og átti því féð þanoað greiða leið.
2) Ekki var nægilega tryggilega frú bútnum gengið til að
mæta því veðri, sem búast málti við á þessum tima árs.
3) Eigandinn lét féð ganga vörzlulaust um þorpið og liafði
enga aðgæzlu, þótt oísaveður væri skollið á.
Orsa’:r fjárskaðans eru því slungnar þessum þremur þátt-
um. Á þáttum þeim, sem tilgreindir eru undir lið nr. 1 og 2,
ber Jón Jónsson fébótaábyrgð, en Geirlaugur sjálfur á lið
nr. 3. í máli þessu verður því að skipta sök á tjóni.
Þegar um sakarskiptingu í skaðabótamálum er að ræða, er
það einatt áhorfsmál, í hvaða hlutföllum skiptingin á að
fara fram.
í þessu tilfelli virðist ekki óeðlileg niðurstaða að telja sök
hviors aðila jafnmikla. Af þeirri niðurstjðu leiðir, að Jón
Jónsson ú að bæta Geirlaugi tjónið að hálfu leyti.
Ályktunarorð: JÓN SKAL BÆTA GEIRLAUGI FJÁRSKAÐ-
ANN AÐ HÁLFU.
J. P. E.
„blóðsugur", og mjög er getið í
þjóðsögum enda þótt skammt sé
liðið síðan vísindin létu þau til
sín taka.“
„Já, ljótt nafn, og alls ekki
réttnefni,“ varð ungfrú Hugo að
orði. Ég mundi frekar telja
þetta milliliðalausa næringarað-
ferð ...“
„Hvernig berið þér yður til
við þetta?“ spurði læknirinn.
Hún brosti, og ég veitti því nú
fyrst athygli, hve tennur hennar
voru vel formaðar og sterklegar.
„Ég nota gcðu og gömlu aðferð-
ina,“ sagði hún, „enda veit ég
ekki til að önnur betri hafi ver-
ið uppfundin enn.“ Og hún bætti
við: „Þessar sprautur _ og inn-
spýtingur, herra læknir, það er
allt of mikið mas við þess háttar,
það ættuð þér bezt að vita.“
„Hafið þér gert þetta allt frá
því er þér voruð á barnsaldri?"
spurði læknirinn enn.
„Að minnsta kosti eins lengi og
ég man ...“
Mér þótti sem þau hlytu að
vera brjáluð, bæði tvö. En dr.
Langton mælti enn, og af fyllstu
alvöru: „Þér verðið að hætta
þessu, skiljið þér. Þetta hlýtur
að komast upp, og hvað þá?“
„Já, en kæri læknir,“ mælti
Júlía sinni seiðdjúpu röddu. „Þér
hljótið að skilja, að ég get ekki
hætt. Það væri sama og dauða-
dómur. Og þér verðið að taka til-
lit til þess, að ég er mannleg,
mér liggur við að segja, mann-
legri en nokkurt ykkar hinna,
og að ég geng aldrei lengra en
óhætt er. Ég fæ þetta einungis
að láni, ekkert annað, og lánar-
drottnar mínir fá þar að auki
nokkuð fyrir sitt ...“
Hún brosti sínu ljúfasta brosi,
þegar við kvöddum hana. Innan
stundar var hún, eins og jafnan
endranær, umkringd ungum og
stimamjúkum mönnum, og ég
heyrði hvernig hún talaði og tal-
aði án afláts — á meðan hún var
að velja sér nýja „birgðastöð".
Brjálæði, hugsaði ég.
Dr. Langton læknir er horfinn
af skipinu. Hans hefur árangurs-
laust verið leitað, og yfirmenn-
irnir hallast að þeirri skoðun, að
hann hafi fallið fyrir borð.
Sjálfur veit ég ekki hvað ég á
að halda. Ég hef reynt að hafa
tal af ungfrú Hugo, en hún forð-
ast mig. Enn einn af farþegun-
um hefur sýkzt af þessum ó-
kennilega sjúkdómi, ungur og
hraustlegur náungi ... ★
24 STUNDIR UPP Á
LÍF OG DAUÐA.
Framhald af bls. 12.
leg áreynsla fyrir alla venju-
lega menn, því hraðinn er
mikill; liált i 300 km. á klst.
þegar bezl lætur og brautin
er greið. En í beygjunum
verður að slá af og þeir
l)eztu koma út úr kejDpninni
með rúmlega 200 km. meðal-
iiraða. Þá er talinn með sá
tími, sem fer í að taka benz-
ín á bílana og annað, sem ef
til vill þarf að gera. Tveir
ökumenn aka hverjum bíl.
Enginn mundi lialda það út
að aka svona í sólarliring.
Þeir aka til skiptis, 'ákveð-
inn hringafjölda.
Að þessu sinni lögðu 49
bilar al' stað, en ekki helm-
ingur þeirra skilaði sér í
mark að sólarhring liðnum.
Sumir böfðu breinlega bætt,
flestir þó bilað af einhverj-
um ástæðum. Ef eitthvað er
til í bílnum, sem liætt er við
að bili við mikla áreynslu,
þá bilar það í keppninni.
Skugginn, sem alltaf livílir
yfir keppni eins og þessari,
er sá, að oftast verða slys.
Og verði árekstur, eru yfir-
gnæfandi líkur til þess að
dauðaslys komi fyrir. Að
þessu sinni missti einn öku-
maðurinn vald á bil sínum
á miklum liraða, lenti útaf
brautinni og þar á ljósa-
staur. Það þurfti auðvitað
ekki að sökum að spyrja.
Bíllinn var i klessu og þar
að auki alelda, en maðurinn
látinn. Oft munaði litlu, en
fyi'i r snarræði tókst að forða
stórslysum.
Til hvers er svo verið að
þessu? Er þetta ekki þýð-
ingarlaust, meira að segja
beimskulegt og vansæmandi
fyrir fullorðna menn? Ekki
segja bílaverksmiðj urnar
að svo sé og það eru einmitt
þær, sem gangast fyrir kapp-
aksturskeppnunum. For-
svarsmenn verksmiðjanna
segja: Flestar framfarir,
sem verða á bílum, ekki
bara kappakstursbílum,
lieldur almennum bílum,
eiga, rætur sínar að rekja til
þeirra tilrauna, sem gerðar
voru á kappakstursbraut-
unum. 1 kappakstri getur
það munað öllu, bvort
bremsur eru sæmilegar eða
góðar. Það getur meira að
segja verið spurning um líf
og dauða, livort þær eru
góðar eða framúrskarandi.
Nú eru margar gerðir fólks-
bíla komnar með diska-
bremsur, sumir með diska-
bremstur á öllum hjólum
og svokallað servo-trukk
þar á ofan. Allt hefur þetta
verið sannprófað á kapp-
akstursbrautunum.
Kappaksturinn i Le Mans
er liáður í sportbílum eða
nánar tiltekið, keppnissport-
bílum. Aftur á móti eru það
elcki venjulegir kappaksturs-
bílar fyrir Grand Prix
keppni, sem ekki er hægt
að nota til neins nema
keppni. En aðrar keppnir
fara eingöngu fram með
þessbáttar farartækjum.
Eins og oftast nú uppá
síðkastið, bar Ferrari böfuð
og herðar yfir alla keppi-
nauta sína. Það var ekki að-
eins Ferrari, sem fyrstur
kom í mark eftir sólarbring-
inn, heldur lílca nr. 2 og 3
og allar götur upp í fimmta
sæti. Ferrari setti ellefu
bíla i þessa keppni og fram-
úrskarandi ökumenn. Þeim
eru borgaðar svimandi upp-
bæðir fyrir að leggja sig i
þá hættu, sem keppnin er.
Það voi’u Italarnir Scarfiotti
(30 ára) og Bandini (27 ára)
sem sigruðu og náðu að
jafnaði 207 km. liraða allan
sólarbringinn.
Annars var það eitt farar-
tæki, sem raunar var ekki
opinberlega i keppninni,
sem vakti meiri athygli en
allir binir bárauðu og hröðu
Ferrari-bílar. Það var ó-
kennilegt og fremur ljótt
farartæki, gráblátt á lit. Hér
var kominn túrbinubíll frá
Bover verksmiðj unum í
Englandi, fyrsti túrbinubíll-
inn, sem sést á kappaksturs-
braut. Annar ökumaðurinn
var enginn annar en Gra-
bam Hill, einn sá snjallasti
í heiminum, fertugur Breti
með snyrtilega klippt yfir-
skegg og festulegan svip. Og
túrbínuróverinn stóð sig
sannarlega vel. Engar bil-
anir urðu á honum og liann
békk i Ferrarli og Aston
Martin og í sjöunda sæti i
mark. Meðalhraði lians var
173 km. liraði yfir sólar-
hringinn og Graliam Hill
lét svo um mælt, að það
befði verið sem þægilegur
sunnudagsakstur með fjöl-
skyldunni. ★
VIKAN 35. tbl. — £7