Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 49

sem á þeim var, hafði konunum
komið saman með miklum ágæt-
um frá þeim degi, þegar frú Bates
settist að í Hillside Terrace. Frú
Bates, sem verið hafði ekkja i
tæpt ár, hafði flutzt til Kaliforniu,
af þvi að allt liið gamalkunna
lieima hafði orðið sár endur-
minning um manninn, sem hún
liafði lifað með í hamingjusömu
hjónabandi, unz hann andaðist.
Harriett Palmer var gift lögfræð-
ingi, sem var oft á ferðalögum.
Þar sem báðar voru í dálitlum
vandræðum með sig, voru þær
fegnar að kynnast og drepa tim-
ann i sameiningu. Eins og þetta
kvöld sátu þær oft á kvöldin í
liinni þægilegu setustofu frú Bat-
es og fylgdust með sjónvarpinu.
„Hefur þú nokkru sinni séð
hana?“ spurði frú Bates. „Ég á
við — lætur hún nokkru sinni sjá
sig úti “
Harriett hristi höfuðið hiklaust.
„Ekki svo, að mér sé um það
kunnugt. Jú, ég bef séð liana til-
sýndar — vitanlega — i bilnum,
þegar þær hafa stundum farið út
að kéyra — en ekki svo nærri,
að maður gæti áttað sig á þvi,
hvernig hún er raunverulega út-
lits. Ég geri ráð fyrir, að hún
hljóti að vera orðin að minnsta
kosti fimmtíu ára.“
Frú Bates brosti með dálitlu
hiki. „Ég skal segja þér — þótt
ég ætti í rauninni ekki að gera
það — en þegar ég keypti þetta
hús, þá réð það i rauninni úr-
slitum, þegar þeir sögðu mér, að
Blanche Iludson ætti heima í
næsta húsi. Er það ekki kjánalegt
af konu á minum aldri? Og ég
hef ekki einu sinni séð henni
bregða fyrir.“
„Já,“ sagði Harriett og brosti,
„það slær dálitlum ljóma á þetta
gamla hverfi við þetta. Það var
verulegur hópur kvikmynda-
stjarna, sem bjó hér í gamla daga,
en hún er nú orðin ein eftir.“
Frú Bates kinkaði kolli. „Heima
í Fort Madison sá maður aldrei
neinar kvikmyndastjörnur —
nema í kvikmyndahúsum." Henni
varð litið til franska gluggans,
sem fyllti næstum allan austur-
vegginn og út i náttmyrkrið úti
fyrir. Hudson-liúsið, hvítt, tvi-
lyft afskræmi i Miðjarðarhafsstíl,
sem greina mátti eins og draug
fyrir endá garðsins. „Getur hún
alls ekki gengið?“
„Ég veit það ekki. Ég held, að
mér hafi einhvern tíma verið
sagt, að hún gæti aðeins notað
annan fótinn að litlu leyti. En
svo virðist, að hún verði að vera
i hjólastól öllum stundum.“
Frú Bates skellti í góm, til að
láta i ljós samúð sína. „Mér mundi
þykja mjög gaman að hitta ,hana,“
sagði hún með þrá i röddinni.
„Ósvikna kvikmyndastjörnu. Ég
er stundum að hugleiða . . .“ En
röddin hljóðnaði.
„Hugleiða hvað?“
„Æ, það er enn ein vitleysan í
mér,“ ságði frú Bates og sneri sér
aftur að gesti sínum. „Ég eyði svo
miklum tíma úti í garðinum.
Stundum, þegar ég er þar úti,
er ég að velta þvi fyrir mér, hvort
hún muni fylgjast með mér —.“
Hún þagnaði og gaut augunum
snögglega að sjónvarpsviðtækinu.
„Ó, myndin er byrjuð aftur!“ Hún
flýtti sér að tækinu og jók tón-
magnið aftur.
☆
Ljóshærða stúlkan og önnur
stúlka stóðu á fjölförnu götu-
horni fyrir framan veitingahús.
Þegar kvikmyndavélin færðist
nær þeim til að taka myndir úr
miðlungsfjarlægð, leit liún á arm-
bandsúrið sitt og horfði svo með
nokkrum kviða niður eftir göt-
unni. Kjóll hennar var einfaldur
og fallegur, og aftur myndaðist
geislabaugur um höfuð hennar,
þegar sólarljósið féll á ljóst hár
hennar eins og tunglskinið
nokkru áður.
Hin stúlkan var lægri og þrekn-
ari. Andlit .hennar var eins og
á dálítið duttlungafullum skógar-.
púka, svo að hún var í senn
spaugileg og dapurleg ásýndum.
Hár hennar var allt í skringileg-
um tappatogaralokkum. Kjóll
hennar var iburðarmikill og
smekklaus, og hún hafði verið
alltof örlát við sjálfa sig, þegar
hún bar lit á varir sínar og um-
hverfis augun. Þegar Ijóshærða
stúlkan sneri sér að henni, setti
hún upp stór augu og heimsku-
leg, eins og hún væri að reyna
að vera skopleg.
„Ef þeir koma ekki fljótlega,“
sagði ljóshærða stúlkan, „þá er
ég lirædd um, að við fáum ekki
að borða.“
Dökkhærða stúlkan kinkaði
kolli hressilega. „Það er hverju
orði sannara. Við verðum að vera
komnar aftur i skrifstofuna eftir
tuttugu mínútur.“
„Jæja, við gefum þeim enn
fimm mínútna frest — og svo för-
um við hara.“
„Samþykkt. Það er heldur ekki
mikil þörf fyrir karlmenn, þegar
hver á að borga fyrir sig.“
☆
Harriett settist snögglega fram
á stólbríkina og benti á viðtækið.
„Þarna er hún!“ sagði hún. „Hin,
á ég við — þarna! — systirin!“
Frú Bates starði forviða.
„Dökkliærða stúlkan?“ spurði
hún.
„Já, manstu það ekki. Það var
í hverjum samningi Blanche, að
félagið varð að nota systur henn-
ar í öllum myndum hennar. Ég
I
mundi það ekki fyrri en núna.
Það var sagt frá því í öllum aug-
lýsingum, sem um hana fjölluðu.“
„Ó—já, ég man það núna. En
ég vissi aldrei, hver hún var. Nú
dámar mér ekki. Hefur þú ein-
livern tíma hitt hana?“
„Hana “ Harriett leit á vin-
konu sína og lyfti brúnum. „Það
er enginn, sem hittir hana. Hún
er einkennileg — skrítin — það
segja allir.“ Hún andvarpaði. „Ég
er stundum að hugsa um þær
tvær þarna í stóra húsinu — al-
einar. Þær virðast elcki hafa neitt
fyrir stafni — og það virðist
heldur enginn koma í heimsókn
til þeirra. Það lilýtur að vera
óskaplegt . . .“
Frú Bates leit aftur í átt til
frönsku hurðarinnar og nætur-
innar handan hennar. „En það er
samt íallega gert, að hún skuli
hafa verið hjá Blanclie allan
þennan tíma til að hjúkra henni.
Hún hlýtur að vera alveg sér-
staklega góð kona að vilja fórna
sér þannig fyrir hana.“
„Já, það getur verið,“ sagði
Harriett myrkri röddu, „og getur
verið ekki. Annars er haft fyrir
satt, að hún hafi átt einhvern
þátt í slysinu, skal ég segja þér.“
Frú Bates leit snögglega á hana.
„Var það? Slysinu, þegar Blanche
meiddist?"
Harriett kinkaði kolli. „Það
gekk einhver saga um það um þær
mundir, hvernig þetta liefði vilj-
að til. Ég man ekki lengur ná-
kvæmlega, hvernig sagan var, en
þetta áttj að vera henni að kenna
að einhverju leyti.“
Ó, hvernig gat það verið?
Þetta var bara ósköp venjulegt
bílslys, var það ekki?“
Harriett bandaði frá sér með
annarri hendinni, eins og liún
vildi ekki ræða málið frekar. „O,
það er alltaf talað um slíka at-
burði hér. Maður veit eiginlega
ekki, hverju maður á að trúa.“
Frú Bates kinkaði kolli hugsi.
„Ég er búin að gleyma, hvað hún
heitir,“ sagði hún. „Þú liafðir
einu sinni sagt mér það, var það
ekki “
„Jane — liún heitir Jane,“
svaraði Harriett. „Hún var líka
fræg einu sinni, skilst mér, þeg-
ar hún var lítið barn. Þú manst
kanski eftir henni þá — hún var
kölluð Baby Jane Hudson.“
„Þarna eru þær.“ Sviphreini,
ungi maðurinn, sem var nú i
verkamannafötum, benti upp eftir
götunni. Með honum var lágvax-
inn maður og feitur.
„Hvor ier Gertie?" sagði sá
feiti, en bætti svo við: „Nei, þú
þarft ekki að segja mér það.“
Hann liristi höfuðið. „En mikið
andskoti er liún rennileg, þessi
Meg. Það er ekki að furða, þótt
þú sért vitlaus í lienni.“
Svo bar fundum þeirra saman,
og sá feiti bauð vinkonu Meg
arminn með uppgerðarkurteisi,
um leið og hann gerði að gamni
sinu við hana, en hún svaraði á
sama hátt.
Stúlkan með dreymnu augun
leit á sviphreina, unga manninn
með aðdáun, lagði hönd sína i
lófa hans og svo horfðu þau bros-
andi á eftir vinum sínum, sem
héldu leiðar sinnar eftir götunni.
☆
Stúlkan á sýningartjaldinu
brosti, og konan, sem sat í hjóla-
stólnum úti i hálfdimmu liorninu,
virtist rétt sem snöggvast að því
komin að fara að gráta. Blanche
Hudson hafði ekki augun af sjón-
varpsviðtækinu, 'en bar um leið
aðra höndina upp að hálsinum
og hélt henni þar með lófann
fram, eins og hún væri að reyna
að verjast.
„Tunglskin á Fimmtu breið-
götu“ var hin þriðja gamalla
kvikmynda, sem Blanche hafði
séð á aðelns mánuði að undan-
förnu, og í hvert skipti fannst
henni eins og hún væri enn lirör-
legri en liún var raunverulega.
Hún hafði nú verið öryrki í
meira en tuttugu ár, og hún hafði
ÚNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá NÓ A,
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I»að cr alltaf sami lcikurinn í hcnnl Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heitir
góðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. Ver^Jlaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af bezta konfekti, og
framleiðandinn er auðvitað Sælgætisgcrð-
in Nóio
Nafn
Heimili
Örkin cr á bls.
Síðast cr dregið var hlaut verðlaunin:
ANNA K. KRISTINS,
Björk, Seltjarnarnesi.
Vlnninganna má vitja á skrifstofu
Vikunnar.
VIKAN 35. tbl. — 4Q