Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 35

„Er það þess vegna, sem þú
varst í frakka af föður þínum um
nóttina, sem þú myrtir Dolly?“
„Það vildi bara svo til, að hann
var í bílnum, og mér var kalt.“
Það fór hrollur um hana, er hún
hugsaði til baka. „Það er ekki
satt, að ég hafi ætlað að skella
sökinni á hann. Ég elskaði föður
minn. En hann elskaði mig ekki.“
„Hann elskaði þig allt fram á
dauðastundu sína, Harriet."
Hún hristi höfuðið, og byrjaði
svo að skjálfa ofsalega. Ég lagði
handlegginn um axlir hennar, og
gekk með henni út úr kirkjunni.
Sterk sólin kom í fang okkar,
er við opnuðum dyrnar. Betli-
kerlingin stóð fyrir utan eins og
svartur sótraftur í sólskininu.
„Hvað tekur nú við?“ sagði
Harriet, og drúpti höfði.
„Það fer eftir því hvort þú
ætlar að leita hælis hér. Við get-
um farið til baka saman ef þú
vilt.“
„Ætli það sé ekki bezt.“
Betlikerlingin hélt úti hend-
inni. Ég gaf henni aura aftur.
Ég gat ekkert gefið Harriet. Við
gengum út í vaxandi sólskinið
eftir grófum malarstígnum. *
ENDIR.
CHRISTINE KEEIiER.
Framhald af bls. 9.
hans. Þeir eru allir frekar tor-
tryggnir frá náttúrunnar hendi
og í gegn um starf sitt. Ég vil
helzt trúa því, að ég hafi verið
svo heppin að hitta Rússa, sem
átti til mannlegar tilfinningar í
r.'kum mæli.
Ég sjálf er ekki neitt — og
samt er ég allt. Mjög venjuleg,
ensk stúlka. sem hef komizt fram
úr skugga almúgafólksins fyrir
einkennilegar tilviljanir. Hvað
sem annars má um mig segja,
þá vil ég halda því fram, að sam-
band ekkar Ivanov hafi verið
hreint og fágað. Við áttum marg-
ar góðar stundir saman, þrátt
fyrir ólíkar ættjarðir, tungumál
og líísviðhorf. Hann talaði mjög
góða ensku. Svo hafði hann einn-
ig til að bera þennan óáþreifan-
lega eiginleika, sem gerir það að
verkum, að öllum geðjaðist að
honum.
Af skiljanlegum ástæðum hló
ég að mörgum af hugmyndum
hans. Allir vita, eða ættu að vita,
að Rússar eru mjög gamaldags
þenkjandi þjóð. Þeir geta gert
stórkostlega hluti, eins og til
dæmis að senda sputnika upp í
háloftin, en þegar maður talar
við mennina, sem taka þátt í
þessum atburðum, eins og til
dæmis Ivanov, þá er það helzt
eins og að tala við afa gamla og
ömmu.
Hann setti sig upp á móti því
að ég gerðist sýningarstúlka. Hve
gamaldags er hægt að verða? Og
samt fannst honum ég vera falleg.
En ég held nú að allir karlmenn
séu svona.
Ég kenndi honum meira um
London en nokkur annar. Og
samt hitti hann fjölda fólks. Eug-
ene hafði mjög skemmtilegan
eiginleika. Hann stóð alltaf við
sína meiningu. Margir báru virð-
ingu fyrir honum fyrir þetta at-
riði. Hann var einnig mjög sam-
vizkusamur. Hann gerði engan
hlut til hálfs. Ef hann var í Lond-
on, þá vildi hann vita allt um
London. Það var mér að þakka,
að hann fékk vitneskju um svo
margt í London. Allt vildi hann
reyna. En það, sem hann háfði
mestan áhuga á, var bridge. Hann
var alltaf að spila bridge, eða það
fannst mér að minnsta kosti. Og
aldrei gleymi ég konunni, sem
hann leigði hjá.
Þannig var nú ástandið þegar
við byrjuðum að elskast. Dagur-
inn hafði liðið í glaum og gleði.
Forseti Pakistan, Ayub Khan var
einn af gestunum í boðinu. Hann
var meira enskur en nokkur af
Englendingunum, sem voru við-
stddir. Hann var mikill á velli
eins og Ivanov, og fullur af fjöri
og galsa. Einu sinni greip um fót-
legginn á mér og skellti mér í
sundlaugina.
En Ivanov átti hug minn allan.
Hann var svo virðulegur og
hnarreistur, og vildi ekkert við
mig tala. Hann hafði sína eig-
inkonu og stöðu og allt það,
sem því fylgdi. En þetta var að-
eins á yfirborðinu. Undir niðri
vissi ég, að hann langaði alveg
eins mikið í mig og mig í hann.
Það var hrein tilviljun, að Jack
Profumo var einnig við sundlaug-
ina, og bað mig um símanúmerið
mitt. Ég hefði getað farið til
London með Jack þá á stundinni.
En ég hafði þekkt Ivanov lengur.
Jack hafði ég aðeins þekkt í tólf
klukkustundir.
Þegar Jack sneri sér aðeins frá
mér, þar sem ég lá, endilöng á
laugarbarminum, gaf Ivanov sig
fram.
Þegar hann spurði mig hvort ég
vildi ekki koma með sér til Lond-
on á undan hinum, þá var ég ekki
sein á mér að segja já.
Þannig skeði það, að Ivanov
varpaði frá sér sínum föstu lífs-
reglum og stolti. Hann hafði
flösku af vodka meðferðis. Við
sátum í íbúð Stephsn Ward. Við
sátum, drukkum og töluðum
langa stund.
Ég var ekki alveg viss um á
hverju ég átti von. Sú tilfinning,
sem við bárum hvort til annars,
var of sterk til þess að hún yrði
bundin af neinum venjulegum að-
ferðum.
Allt í einu byrjaði hann að
kyssa mig. Ég fann gróft hár hans
við háls minn. Ég missti glasið
mitt. Ég vissi ekkert hvað varð
af því. Ég veit ekki hvað varð af
hans glasi heldur.
Ég rcif mig úr faðmi hans. Ég
var jafn örvingluð og ég var glöð.
Drottinn minn dýri, mig hafði þó
ahtaf langað til þess að þetta
sksði. Af hverju var ég þá að
streitast á móti.
Ég var hrædd, hrædd um að
hann mundi sjá eftir öllu saman,
eða að ég myndi sjá eftir öllu
sr.man. Ég reis upp til hálfs á
legubekknurn. Ég endurtck i sí-
fellu „Nei, neii“ En ég meinti alls
ekki það sem ég sagði.
Hann elli mig um herbergið.
L:tið borð valt um koll. Hann
krcaði mig af inni í horni, inni
við dyrnar. Ég gafst upp.
Hann hélt áfram að kyssa mig.
Ég gerði úrslitatilraun til þess að
kamr.st undan. En hann hélt mér
fastri.
Frá því augnabliki kastaði ég
cinnig öllum hömlum á dyr. En
ég var þess meðvitandi allan tím-
an. hve mikill álitshnekkir þetta
yrði honum gegn sjálfum sér. Ég
var hrædd um, að hann mundi
hata mig.
Á eftir gat ég fundið hve illa
honum leið. Þessi djúpa, dimma
vanlíðan, sem hann hafði sagt
mér, að allir Rússar fjmdu til,
þegar þeir hefðu gert eitthvað,
sem þeir vissu að þeir hefðu ekki
átt að gera. Hann var mjög mið-
ur sín . . .
Hverjar eru svo hugsanir
stúlku undir slíkum kringum-
stæðum? Gleði yfir að hafa verið
með manninum, sem hún elskaði?
Víma yfir unnum sigri? Ég get
ekki sagt með sanni, að hugsanir
mínar þá stundina hafi verið þær
skemmtilegustu, sem ég hef átt.
En njósnir? Þær hugsuðum við
hvorugt um.
Það, sem skeð hafði á milli okk-
ar, var eins gamalt og tíminn
sjálfur — nokkuð, sem var eins
skiljanlegt á ensku og rússnesku.
Aldrei óraði mig fyrir að ég
ætti eftir að verða stúlkan, sem
næstum því felldi brezku stjórn-
ina. Ég ber ekkert skynbragð á
æðri stjórnmál, og hefur aldrei
langað til þess. Það eina, sem ég
veit, er að ég leyfði Eugene Ivan-
ov að elska mig þegar ég var
ung, frí og frjáls.
Framhald í næsta blaði.
VIKAN 35. tbl. — gg