Vikan - 29.08.1963, Blaðsíða 11

fá hann, ég VIL!“ Hún varð dreyr-
rauð í andliti. „Ég vinn fyrir pen-
ingum, svo að ég get fengið ]>að,
sem ég vil! Þið getið ekki komið
í veg fyrir það!“
„Jane, nú er nóg komið!"
Telpan ætlaði að sparka í fæt-
urna á honum. „Ég má fá hann,
ef ég vil!‘ orgaði hún.
Allir áhorfendur voru hljóðir,
en barnið grét æ hærra. Þá kink-
aði faðirinn kolli. „Gott og vel.
Það er heitt í dag, og þú hefur
víst unnið fyrir ís. En þú færð
ekki fleiri í þessari viku. Skilur
þú bað?“
Framkoma Jane gerbreyttist á
augabragði. Hún var stillt og
bljúg. , Já, elsku pabbi minn,“
sagði hún.
Faðirinn tók upp vasaklút og
strauk af enni sér. „Nú máttu
ekki gleyma að heilsa þessum
góðu vinum þínum hér . . .“
Baby Jane brosti snögglega, um
leið og hún sneri sér að aðdá-
endum sínum. Svo kyssti hún
nokkrum sinnum á fingur til
beggja handa og lét loks leiða
sig niður þrepin. En konan með
rauða stráhattinn sneri sér að
vinkonu sinni og lyfti brúnum.
„Herra minn trúr!“ stundi hún.
„Hefur þú nokkru sinni séð ann-
r.ð eins? Hvað ségirðu bara?“
Bleikklædda konan leit upp
með skelfingu í augum. „Hvernig
fer fyrir slíku barni? Drottinn
minn! Getur þú látið þér til hug-
ar koma?“
Iíonan með rauða hattinn hristi
höfuðið. , Ég vorkenni nú fyrst og
fremst hinum,“ sagði hún, „þeim,
sem þurfa að búa með henni og
þola hsna. Hugsaðu þér bara,
hvers konar líf það fólk verður
að þola!“
F Y R S T I H L U T I
Fyrsti kafli.
1959.
„Mér er alveg sama, hvað
pablji segir. Ég elska þig, Meg.
Hvaða máli skipta allar Stand-
ish-milljónirnar I samanburði
við engil eins og þig?“
Hann var sviphreinn, ung-
ur maður með döklct, gljáandi
hár, sem var sleikt niður með
höfðinu. Þégar hann sagði
þetta, leit stulkan á hann f-'igr-
um, hrifnum augum. Hún lyfti
brúnum, ag þá kom á hana
sársaukafullur spurnarsvipur.
Skært tunglskin, sem beint var
að henni aftan frá, myndaði
, geislabaug umhverfis skjanna-
ljóst hár hennar. Hún var i
organdi-blússu með viðuin
ermum og pilsi, sem var mjög
vítt fyrir neðan liné. Tónlist
heyrðist utan úr undurfagurri
nóttinni, eins og hún bærist
úr sjálfu loftinu umhverfis
þau. Lagið var lcallað „Tungl-
skin á Fimmtu breiðgötu“.
„En hann gerir þig arflaus-
an, svo að þú færð ekki nokk-
urn eyri, Ó, Jeff, þú hefur
aldrei þurft að vinna fyrir
þér.“
En ungi maðurinn var sterk-
ur vegna ástar sinnar á henni,
og hann brosti til að færa
sönnur á hana. „Ég læri að
vinna þin vegna, Meg. Mig
langar til þess. Þú skalt sjá,
að þú verður montin af mér.“
Stúlkan leit upp og horfðist
í augu við hann, og þau augu
hennar væru rök, var svipur
hennar rólegur. „En það er
ekki svo einfalt. Þú varst
fæddur til —“ hún bandaði
með höndunum til alabastur-
stéttarinnar, sem þau stóðu á,
stórhýsisins I baksviðinu,
stórrar grasflatarinnar og gos-
brunnanna á henni, glasanna
með kampavininu, sem stóðu
rétt hjá þeim — til alls þessa.
Hefur þú nokkra hugmynd um,
hvernig það er að búa i íbúð,
þar sem ekkert er nema kalt
vatn?“
„Það mundi vera sem himna-
ríki — með þér.“
„Ó, Jeff, vesalings •— róman-
tíski — kjáninn þinn!“
Meðan tunglskinslagið mal-
aði jafnt og þétt áfram, féll-
ust þau í faðtna. Augu hennar
galopnuðust fyrst, en lokuðust
svo, sennilcga í sæluvímu.
Saxófónn emjaði, en hundrað
fiðlur koinu titringi á loftið.
Svo var eins og hávaðinn yfir-
gnæfði allt, því að myndin
dofnaði og allt hvarf . . . elsk-
endurnir líka ... I þeirra stað
birtist á tjaldinu maður með
bauga undir augum og ein-
kennilegt bros á vörum . . .
„Mér þykir leitt að rjúfa
þannig sýninguna á þessari
skemm.tilegu kvikmynd, góðir
áhorfendur, en þið munuð
fagna þvi, af því að ég ætla
að sýna ykkur, hvað ég hef að
bjóða handa eftirlætishundin-
um yðar . . .“
Framh. ú bls. 48.