Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 7

olíutunna stóð við bæjarhornið, og á hólnum norðan við var lítil heyklúga, yfirbreidd.
Þegar við komum heim fyrir bæinn, tók á móti okkur áköf hundgá innan úr húsinu. Það var þó einhver heima. Að framanverðu blöstu
við burstir tvær og bíslag fyrir framan. Gluggi var á stafni nyrðra hússins til vinstri við bíslagið. Við kvölddum dyra á bíslagahurðinni,
og hundgáin efldist um helming. Eftir stundarbið bankaði ég aftur, og nú heyrðist einhver þúa hundana; svo voru dyrnar opnaðar.
Tveir hundar ruddust út með miklum látum, en að baki þeim birtist kona, í meðallagi há, með dálítið skarpa andlitsdrætti, skollitað
hár í fléttum hringvöfðum um höfuðið. Hún var klædd í ljósan vinnujakka og síðbuxur, í gúmmístígvélum. Við buðum góðan dag og hún
tók undir, horfði rannsakandi á okkur.
— Hvað heitir þessi bær?
— Og hann heitir nú Heiði.
— Við erum að forvitnast. Bíllinn okkar komst ekki upp brekkuna hérna fram frá, svo okkur datt í hug að ganga hérna upp fyrir
og vita hvað við sæjum.
í þessu bili kom önnur kona fram í dyrnar. Hún var eldri og ekki beint lik hinni í andliti, þó mátti sjá þar svip. Hún var klædd í
svarta kápu, sem einhvern tíma hafði litið betri daga; hafði bláleita skuplu á höfði og gúmmístígvél á fótum. Framhald á næstu síðu.
Klsi hringar sig i rúmi Ellu.