Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 30

Sjónvarpsstóllinn

er kominn
á markaðinn
*
Þægilegur
Stílhreinn
HÚSGAGNAVERZLUN AUSTURBÆJAR
SKÓLA VÖRÐVSTÍG 16 — SÍMI 21620.
í augum hans, sem annars voru
raunaleg. En það var engin
huggun. Aldrei á ævi minni hafði
ég verið eins illa upplagður til
að aðstoða við uppskurð. Poole
gekk að borðinu, þreifaði á rif-
beinum drengsins með fingur-
góm vinstri handar og tók hníf-
inn í þá hægri.
Jimmy var sem sagt lítill sem
fimm ára. Það var ekki mikill
vöðvavefur til að skera í gegn-
um og engin fita yfirleitt.
Lungnahimnan var afhjúpuð og
opnuð og vinstra lungað dregið
til hliðar, svo að við sáum hvern-
ig það dansaði fram og aftur. Ég
beygði mig áfram og starði
taugaspenntur. Bak við hjartað
var stóra blóðæðin vafin utan
um aðalpúlsæðina, aorta. Hin
sérstæða sjúkdómsgreining var
alveg rétt. Elliot og Poole höfðu
alveg skapað sér rétta mynd af
ástandinu, áður en brjóstkassinn
var opnaður. Poole rannsakaði
báðar æðarnar með figrunum.
Er hún vafin alveg utan um,
heyrði ég rödd Elliots á bak við
mig.
— Já, sagði Poole — alveg
utan um. Ég ætla að losa blóð-
æðina, stytta hana og láta hana
leggjast samsíða aðalpúlsæðinni,
en . . . . Péanger, gjörið svo
vel, sagði hann við Láru. Létt og
liðlega kom hann litlu klemmu-
töngunum tveim fyrir utan um
blóðæðina með 7-8 sentimetra
millibili, klippti bugðuna af, sem
vafðist utan um aðalpúlsæðina,
og tók að sauma lausu endana
saman.
— En það er bara fyrsta skref-
ið. Hvernig er blóðþrýstingur-
inn? spurði hann svæfingarlækn-
inn.
— Allt í lagi.
Dr. Poole hélt þræðinum uppi.
— Klippið, Kellett, rumdi í hon-
um. Ég tók skærin og klippti í
yfirþráðinn .... rétt í gegnum
hnútinn.
— Jahá, . . . útsaumur, sagði
hann, en hendur mínar titruðu.
— Látið Hornsby fá skærin, öskr-
aði hann. — Skiljið þér, hvað ég
á við, Francis?
Það verður að búast við að
ungir læknar geri alltaf ein-
hverjar skyssur, sagði Elliot ró-
andi, — það er nú þess vegna,
sem þeir hafa sjúkrahússkyld-
una, og þannig læra þeir smám
saman.
Dr. Poole leit á kandidatana,
sem voru uppi á pallinum. — Er-
uð þið hérna við vinnu til að
geta gert skyssur? Þeir tístu
þarna uppi á pallinum. Mér
fannst ég verða að steini og
færði mig svolítið til.
— Þér eruð ekki alveg hreinn
lengur, dr. Kellet, sagði Poole.
— Þér komuð við dr. Elliot með
erminni. Farið og skiptið um
slopp og hanzka. Hann sneri sér
að Láru. — Þráð, þakk fyrir. Og
meðan ég gekk í burt frá skurð-
borðinu til að skipta um slopp,
sagði hann við eina hjúkrunar-
konuna: •— Látið þetta borð svo-
lítið hærra upp . . . það er of
lágt.
Hún var svolitla stund að bisa
við það, en gafst síðan upp. —
Því miður, sagði hún — fótfjölin
er svo stíf.
— Komið þá með skemil, sagði
hann. — Ég er þreyttur í bakinu.
Ég fæ það fyrir þessa 173 senti-
metra hæð mína, bætti hann við
í svolítið glaðlegum tón. Hann
settist og hélt áfram að tala til
dr. Elliots. — Ég get svo sem vel
skilið, að kandidat gerir ekki al-
vel rétt, en ég get ekki sætt mig
við að hann geri allt, sem hann
geti ti? að grafa undan stöðu
yfirmanns síns.
Enginn sagði orð. Ég sneri aft-
ur til skurðarborðsins, og mér
var ljóst, að ef ég beindi ekki
allri athygli minni að sára-
klemmunum, yrði ég beinlínis
veikur. Ég starði á titrandi
hjarta litla drengsins. Ég sá ann-
að lungað hreyfast upp og niður,
fyllást hreinu súreíni frá súrefn-
istækinu. Ég fylgdist með bognu
nálinni í höndum Pooles, hvern-
ig hún stakkst inn og út, inn
og út í sléttum og þéttum vefi
blóðæðarinnar, þannig að endar
hennar voru sameinaðir aftur.
Ég reyndi að loka eyrunum
fyrir harðri rödd hans, sem for-
dæmdi mig og þá drauma, sem
mig hafði dreymt allt mitt líf.
En lífið upphefst í hjartanu.
Nú stóð ég og horfði á litla dug-
lega hjartað hans Jimmy litla,
sem sló svo þunglega .... Barð-
ist fyrir lífi sínu. Poole stóð upp.
— Takið þennan skemil frá fót-
unum á mér, sagði hann við
hjúkrunarkonuna. — Ég verð að
geta hreyft mig. Og látið gera
við borðið fyrir morgundaginn.
Þegar blóðæðin hafði verið stytt
og saumuð saman aftur, fjar-
lægði Poole klemmurnar og
þerraði í kring með grisju. Blóð-
ið streymdi nú aftur frjálslega
um ctóru blóðæðina.
— Vel gert, sagði Elliot. —
Vel gert.
Stórir fingur dr. Pooles leit-
uðu aftur að aðalslagæðinni. —
Sjáið hérna, Hornsby. Dr. Horns-
by þreifaði á aðalslagæðinni. - -
Þér líka, Kellett. — Jæja, hvað
sjáið þið?
Aðalslagæðin hefur þrýstst sam-
an, sagði Hornsby. — Brisvefur.
Poole leit á mig. — Já, tókst mér
að segja, — það álít ég líka.
— Hvað mynduð þér gera við
því, Hornsby?
Poole er afturhaldssamur í
skurðlækningum sínum, og
Hornsby gerði sitt bezta til að
finna rétta svarið: — Ég myndi
loka aftur og gefa slagæðinni
tækifæri til að venjast auknu
blóðstreyminu.
Poole horfði aftur á mig. —
Ég myndi láta tilbúna æð í
hluta af slagæðinni, sagði ég.
— Hvers vegna? Orðin lustu
mig eins og kinnhestur. Nú hef
ég gert eitthvað vitlaust ennþá
einu sinni, hugsaði ég og þagði.
— Það hefur nú viljað svo til
að Kellett hefur hitt á rétta svar-
ið, svona einu sinni, sagði Poole.
-—- En það, sem hann ekki veit,
herrar mínir ... og hann sneri
3Q — VIKAN 37. tbl.