Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 28

LUNDAR OG LÚS.
Framhald af bls. 13.
æðisgengið flug hérna framhjá
okkur, sem aftur gefur aukna
sjensa. En þetta máttu engum
segja. Þa'ð er leyndarmál.“
„Það er ekki að sjá neinn
æsingur í þeim núna,“ sagði
ég-
„Það má reita upp einn og
einn,“ sagði Sigfús og sveiflaði
háfnum.
„Blessaður, þetta er ekkert,“
sagði Garðar. „Við erum að
þessu hara fyrir þig. Annars
mundum við ekki bera það við.
Ef við fáum ekki fimm kippur
á dag, þá förum við heim.
„Og hversu mikið er í liverri
kippu?“
„Hundrað stykki.“
„Og hvað fáið þið fyrir stykk-
ið?“
„Aha! Þig langar til að vita
það?“
„Ja — ef það er ekkert sér-
stakt leyndarmál.“
„Þú lofar þá að kjafta engu
i skattstjórann?‘‘
„Auðvitað. Héldurðu að ég sé
óþokki?“
„Já, —- ég meina nei, nei.
Alls ekki. Við fáum þrjár og
fimmtíu fyrir stykkið.“
„Sautján hundruð og fimm-
tíu krónur á dag. Það er svo-
sem notandi. Fjórtán þúsund
á viku, fimmtíu og sex þúsund
á mánuði, sex. hundruð sjötiu
og. . .“
„Svona, svona. Engan æsing.
Þú ert fljótur að reikna þykir
mér. Ef þetta væri svona ein-
falt, þá værum við ekki í nein-
um vandræðum. Nei, sannleik-
urinn er sá, að það eru undan-
tekningar, þegar við fáum svona
góða veiði. . .“
„Nennið ekki að standa í
þessu. Ég skil það. . .“
„Það er allt undir veðrinu
komið. Áttinni, skilurðu. Þetta
er t. d. engin annskotans átt
núna. Það þarf að vera alveg
sérstök átt, til að hann fljúgi
rétt.“
„Það má slíta upp einn og
einn,“ hrópaði Sigfús og henti
einum í viðbót i hrúguna.
„Já!“ hrópaði Garðar.
„Já!“ hrópaði ég.
„Hérna í hafnarbrekkunni
þarf hann t. d. að vera að norð-
austan, til þess að hægt sé að
hafa nokkuð. Það er alveg hend-
ing að Sigfús slitur þetta upp.
Maður þarf að ná svona einum
á mínútu. Það er hæfilegt. Kipp-
an á svona tveim tímum. Ekki
meira.“
„Það er lús að skríða eftir
bakinu á þér, Garðar.“
Hún var dökkblá, þessi, og
komin með hægðinni ca. 13 cm.
norðaustur af vinstra herðablað-
inu. Ég var búinn að sjá hana
fyrir löngu, en vildi ekki segja
honum af því fyrr. Hélt að
2g — VIKAN 31. tbl.
honum væri alveg sama. En hann
stökk hæð sína í loft upp í sund-
bol og öllu saman, snérist þrjá
hringi rangsælis í kring um
sjálfan sig, og hrópaði einhver
óskiljanleg orð. Ég gaf lúsinni
selbita, og við héldum af stað
heirn i Ból Hótel.
Það var líka fólk að koma á
bát, og ef það liefði séð okkur
þarna utan í Hafnarbrekkunni,
hefðum við þurft að kHfra nið-
ur að sjó til að hjálpa því á
land. Mikið þægilegra að taka
alls ekki eftir þvi, og heilsa
því undrandi — en glaður á
svipinn heima i Bóli.
Húsið heitir Ból. Stundum
kallað Hótel Ból, eða Ból Hótel.
Það er bannað að kalla það
kofa, og sagt að það séu landráð.
Kostar jafnvel brottvikningu úr
landi — í land.
Það er líka langt frá því að
vera kofi. Húsið er rúmgott,
vandað og þægilegt, -— og fall-
egt ef maður er nógu langt í
burtu, sem flestir eru, sem sjá
það. Ból sést nefnilega greini-
lega frá höfuðstað Vestmanna-
eyja, og glampar ginnandi i
sólinni efst á eynni.
Á Hótel Ból koma aðeins
fjallagarpar eins og veiðimenn-
irnir þarna í Bjarnarey, ein-
staka kjarkaður blaðamaður og
aðrir garpar. Það er nefnilega
enginn sældarleikur að komast
í land á eynni. Þangað verður
að fara á bát, eins og út i flest-
ar eyjar, og eftir hálftíma upp-
köst og sjóveiki i vondu veðri
kemur maður að þverhnýptri
brekku, báturinn hendist upp og
niður í freyðandi brimlöðrinu,
slæst til og frá, svo að maður
á oft i vandræðum með að
lcasta upp út fyrir borðstokk-
inn. Svo verður maður að sæta
lagi, þegar báturinn er efst uppi
á öldu, að stökkva í land og
grípa báðum höndum dauða-
haldi i einhverja nybbu, og bíða
þar þangað til manni verður
bjargað.
Eftir það klifrar maður lóð-
rétt upp —■ svipað og i Eldey
— 80—100 metra, en þá fer að
hægjast um og maður getur
liætt að skríða í grasinu.
Annars trúi ég því tæpast
að ekki sé til einhver betri lend-
ingarstaður, falinn einhversstað-
ar, þvi að með gestunum, sem
komu þennan dag var fjögurra
ára stúlka, sem blés ekki úr
nös þegar hún kom upp.
Sumir eru fæddir klifrarar.
En þegar upp er komið, er
þarna yndislegt að vera. Eyjan
er mjög grösug og töluvert stór,
hæðir og lautir allskonar og
þegar sólin skín getur maður
hlaupið um allt í sömu fötum
og Adam forðum, — ef maður
á ekki von á neinum gestum.
Þarna er maður lika svo ná-
lægt sólinni, rúma 100 metra
fyrir ofan sjávarflöt, að maður
verður eins og harðsteiktur fisk-
ur eftir fimm mínútur, ef maður
gætir sin ekki vel.
í Ból Hótel er forsalur, svefn-
stofa, eldhús og fleira smávegis.
í svefnstofunni er nokkurskonar
almenningur, þar eru fimm fín-
ar kojur með myndum af Mari-
lyn Monroe fyrir ofan, stólar
og borð fyrir glös, gluggi með
fegursta útsýni til Heimaeyjar
og skipaferða, útvarpstæki,
sendifæki, suðutæki, rafmagns-
tæki og allskonar uppátæki.
í eldhúsinu eru borð og vask-
ur, skápar með glösum, tveir
gluggar og vatnskrani. Stundum
kemur líka vatn úr krananum,
en það er aðnllega þegar að
rigning liefur verið undanfarið,
eins og raunar víða í Eyjum.
Lundalús hefur tólf fætur, er
mér sagt, en enginn skilur til
livers, þvi fjárinn hafi það að
hún hreyfist áfram að gagni.
En þegar hún hefur komið sér
vel fyrir einhversstaðar á Lund-
anum, — eða mér — þá er
ekki fyrir nokkurn mann að
losa hana aftur, nema með því
að slíta af henni allar tólf lapp-
ir og nokkra sograna, því hún
liefur þá borað þessu öllusaman
ofan í holdið. Jón Svan hafði
með sér ein tvö glös af spritti,
sem hann notar til að fylla
lýsnar á kroppnum. Þá kemur
einhver lyftingur i þær og þær
missa áhuganh i bili. Þá er um
að gera, segir hann, að nota
sjensinn og plokka þær af. Ef
maður viðhefur ekki alla varúð,
og sér um að allar lappirnar
tólf losni með henni, þá er við-
búið að grafi í sárínu, hversu
mikið spritt, sem notað er út-
vortis. Þessvegna verður maður
að telja allar lappirnar á öllum
lúsum, sem maður losar af sér.
En lundinn kroppar þær af
sér allstaðar þar sem hann nær
til, en á hálsinum er hann varn-
arlaus. Þar flykkjast þær á hann,
og þeir sem gera mikið af þvi
að snúa lundia úr berhentir,
finna greinilega þegar puttarn-
ir skoppa yfir kroppana á háls-
inum um leið og þeir smia úr.
f forsalnum er fatahengi þar
sem allir eru skyldugir að fara
úr og hengja upp sina garma,
og gólf, þar sem allir eru skyld-
ugir að fara úr sinum skóm að
viðlögðum sektum. ‘Venjulega
hljóða þær uppá gólfþvott þann
daginn.
Á og við hótelið eru allskonar
nýtízku þægindi, og má þar m.a.
nefna eina lengstu eða hæstu
lyftu á fslandi, sem nær neðan
frá sjávarfleti og 94 metra upp
eftir berginu, upp á „Nefið“,
rétt fyrir utan Ból. Lyftan er
reyndar járnkrókur í bandi, og
vélin er knúin áfram með hand-
afli efst á Nefinu. Með þessari
lyftu fara matföng, drykkjar-
föng og annað upp á eyna, og
gengur það oft dálítið seinlega.
Þessvegna er það, að þeir hlut-
ir, sem niður fara, eru yfirleitt
ekki festir í krókinn, og eru þvi
nokkru fljótari á leiðinni.
Þannig fer fyrir fuglunum,
sem veiddir hafa verið. Þeir
eru kippaðir saman og hent
út um hóteldyrnar, og eftir 3
sekúndur nema þeir staðar á
sjávarfletinum fyrir neðan Nef-
ið, þar sem bátur bíður og húkk-
ar kippurnar upp.
Það er hverju orði sannara,
að það er ekki fyrir lofthrædda
menn að ferðast um á Bjarnarey.
Ég veit til þess að þangað kom
hlaðamaður fyrir nokkrum ár-
um, til að svipast um og segja
frá. Sagt er að ennþá sjáist slóð-
in, þar sem hann skreið um á
fjórum fótum eftir miðri eynni.
Mér fannst hann hafa farið full
glæfralega að. Mitt fyrsta verk
þegar upp var komið, var að
biðja eyjarskeggja um að mæla
út miðdepil eyjarinnar. Þar
settist ég svo og undi hag mín-
um vel. Ég var líka svo hepp-
inn að þessi staður var einmitt
ofan i stórum kringlóttum dal,
þar sem hvergi sást til sjávar,
svo að ég fann mig aldeilis ör-
uggan þar. Mér var ekki sagt
fyrr en siðar, að þessi dalur
er í rauninni gamall eldgígur,
sem hvenær sem er getur tek-
ið upp á því að fara að gjósa.
Þá fluttist ég inn á TJótel Ból.
Svo fór ég að veiða lunda.
Mér var fenginn i hendurnar
heljarlangur háfur. liklega um
liálfur fjórði metri að lengd.
Á enda skaftsins, — sem vafa-
laust heitir þó eitthvað annað
— eru tvær spækur, og milli
þeirra strengt stcrkt nylonnet.
Þetta net rekur maður svo upp
í loftið þegar fugl kemur fljúg-
andi, og kippir honum léttilega
niður á jörðina, losar hann úr
netinu með fimlegum fingra-
hreyfingum, klemmir tveim
fingrúm utan um háls hans og
snýr hann örugglega úr háls-
liðnum. Þetta tckur aðeins
nokkrar sekúntur.
Ég var leiddur rétt uppfyrir
hótelið, i brekluina upp að eld-
gígnum, þar sem kallað er Búkk-
inn, og mér sagt að leggjast
niður i keng á balc við rof, sem
þar vari, og auðvitað kalliað
„Bofið i Búkkanum". Þarna
átti ég að bíða jiangað til fugl-
inn kæmi fljúgandi til mín, og
háfa hann eins og hinir veiði-
mennirnir.
Jón Svan prentsmiðjustjóri
hjá Hilmi, var þarna rétt hjá
mér með annan háf, og veiddi
grimmt. En ég er viss um að
mér hefur verið úthlutaður
versti staðurinn á eynni, þvi
fuglarnir flugu svo æðislega
hratt framhjá rofinu, að ég vissi
aldrei fyrr en þeir voru farnir
framhjá. Stundum flugu þeir
i hringi fyrir ofan mig og gerðu
bara grín. Ég var búinn að liggja
þarna í leyni i þrjá tíma og
þótt ég fengi ekkert, lét ég fara
vel um mig i sólinni og naut
lifsins og veiðimennskunnar.
Samt kom að þvi að mig lang-
aði i reyk, og hugðist ná í píp-