Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 31

sér að pallinum .... það er að
við höfum meiri möguleika til að
ná eðlilegri blóðrás nú, þegar á-
stand stráksins er nokkurn veg-
inn eðlilegt. Meiri möguleika
núna heldur en síðar, þegar
kannslte hafa komið upp fylgi-
kvillar. Við höldum því áfram.
Og hann dró skemilinn til sín
með fætinum og settist niður. —
Slönguna, þakk fyrir.
Lára rétti honum dacronslöng-
una. Hann tók við henni og
mældi, hve langt stykki hann
þyrfti. Hann klippti það af og
lagði það í saltupplausn. Síðan
sneri hann sér aftur að áhorf-
endunum á pallinum. — Þegar
maður ætlar sér að sauma við
blóðæð, er hægt að gera það vel
og fallega í ró og næði, en þeg-
ar um aðalslagæðina er að ræða,
gegnir sko öðru máli. Blóð-
streymið frá henni til heilans má
ekki stöðvast lengur en sex mín-
útur... og það í hæsta lagi.
Þá má engu skeika. Látið klukk-
una hringja eftir sex mínútur,
systir.
Lára tók klukkuna, sem var í
sótthreinsuðum kassa, stillti
hana og hélt fingrinum á
hnappnum, þar til klemmunum
hafði verið komið fyrir á aðal-
slagæðinni. Þá ýtti hún á hnapp-
inn og klukkan byrjaði að tifa
hátt og hvellt, sekúndu eftir sek-
úndu. Poole stóð upp og spark-
aði skemlinum frá sér. Með
stöðugum og hnitmiðuðum
hreyfingum fjarlægði hann
skemmda stykkið úr aðalslagæð-
inni, sem var á milli klemmanna,
og lagði það í skál. Síðan lagði
hann daeronslönguna á sinn stað,
tók nálina með þræðinum, stakk
í slönguna og síðan í slagæðina,
bjó til hnút og hélt þræðinum
uppi, svo að Hornsby gæti
klippt. Nýtt spor, nýr hnútur ...
það þriðja . . .
Ég leit á klukkuna. Fjörutíu
og fimm sekúndur. Tuttugu
spor í efri hluta slöngunnar og
tuttugu í þann neðri... níu
sekúndur fyrir hvert spor. Hon-
um tækist það eflaust vel... ef
aldrei yrði klippt á neinn hnút.
En það var til allrar hamingju
Hornsby, sem átti að klippa, en
ekki ég. Ég starði á hendur
skurðlæknisins, þær voru þétt-
hærðar, og hárin sáust greini-
lega í gegnum hanzkana. Hend-
urnar saumuðu með stakri um-
hyggju og nákvæmni, svo að
hvert spor var nákvæmlega eins
og það fyrra, hvorki minna né
stærra og nákvæmlega eins
strekkt og það átti að vera, eng-
in felling eða ójafna. Sporin
komu jafnt og þétt. Og ef eitt-
hvað kom fyrir, hugsaði ég, þá
var einu barnslífinu færra. En
ef verkið var vel heppnað, var
árangurinn hraustur og stæltur
drengur, sem yrði alveg heil-
brigður með tímanum.
Við hugsunina að ég fengi
aldrei að afreka slíkt verk, varð
ég svo reiður að hendur mínar
fóru að titra ... og auðvitað tók
dr. Poole eftir því. — Kellett
getur ekki meira, rumdi í hon-
um. — Það er hart að þurfa
að nota sjálfvirkar rifjahöldur á
þessu stigi málsins, en við neyð-
umst til að gera það. Ég get ekki
haft skurðlækni, sem hefur til-
hneigingu til taugaóstyrkleika,
hann getur ekki verið aðstoðar-
læknir hjá mér. Það hljótið þér
að skilja, Elliot... ekki satt?
Dr. Poole tók síðasta sporið í
efri hlutann og fullvissaði sig um
að það væri traust. Þá fékk hann
sjálfvirku rifjahöldin hjá Láru,
ég tók hendurnar úr sárinu, og
hann kom höldunum fyrir á
milli rifbeinanna til að halda
skurðstaðnum opnum. Ég spennti
greipar, nú var engin þörf fyrir
mínar hendur. Ég stóð kyrr og
vissi ekki vel, hvort ég ætti að
fara í burt. Sú tilfinning að and-
úð hvíldi á mér, var eins og blý-
kúla yfir mér. Klukkan tifaði
áfram .. .
Ég get þó alltaf horft á þetta,
hugsaði ég. Hann hefur ekki rek-
ið mig út ennþá. Kannski get ég
í hálfa klukkustund ennþá kall-
að mig lækni. En varla lengur.
Ég yfirgaf því ekki skurðstof-
una. Ég gat það ekki. Ég treysti
mér ekki til þess að ganga í
gegnum herbergið. Ekki meðan
Lára var þarna. Ekki meðan öll
þessi augu hvíldu á mér. Og
ekki meðan dacronslangan hékk
þarna laus í annan endann og
óvíst var, hvort Jimmy auðnað-
ist að lifa áfram.
— Þá tökum við neðri end-
ann, sagði Poole. — Á ég þrjár
mínútur eftir, Elliot?
— Þrjár mínútur, já. Nægan
tíma. Feikinægan.
— Þráð, sagði Poole. Um leið
settist hann. En þá var bara eng-
inn skemill þar.Poole stakkst á
gólfið með braki og brestum, og
herbergið hristist eins og í jarð-
skjálfta.
Hann öskraði í örvæntingu og
allir viðstaddir gerðu hið sama,
en ég heyrði það ekki. Ekki þá.
Ekki fyrr en mörgum tímum
síðar, því að um leið og hann
datt aftur fyrir sig, hélt hann á
nálinni og þræðinum í hendinni,
og þráðurinn var fastur við
dacronslönguna.
Ég var sá eini, sem hafði frjáls-
ar hendur og það var eins og
kraftaverk réði því ... ég hafði
engan tíma til að hugsa ... að
ég tók lausa enda slöngunnar á
milli fingranna, hélt fast á móti,
þreif nálina úr höndum hans í
fallinu, tók með handfylli af
hanzkanum og húðinni. Slangan
var í lagi og slagæðin ósködduð,
og enn voru möguleikar fyrir
barnið. Ég leit niður á gólfið og
sá dr. Poole liggja þar og núa
höndina. Gríman var öll skökk
á honum. Hornsby og Elliot
reyndu að hjálpa honum á fætur,
en Poole stjakaði þeim frá sér.
— Asninn yðar! öskraði hann
til Hornsby. — Þér komuð við
gólfið. Þér eruð þá orðinn ó-
hreinn, og þér hafið ekki tíma
til að þvo yður! Ég hélt á nálinni
í hendinni. Tvær mínútur voru
eftir . . . tvær mínútur fvrir verk,
sem jafnvel Poole sjálfur hefði