Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 20

í'
■■ > ’■ i
y' ;;; 'ý.
.

Þessi afrek urðu honum þó ekki annaS
en undirbúningur að þeirri miklu þrek-
raun, sem sjóferð þessi reyndist. Að vísu
auðnaðist þeim leiðangursfélögum strangt
tekið ekki að endurvinna afrek Kólum-
busar. En þeim tókst annað, sem er ef
til vill ekki síður mikilvægt — að sýna
og sanna það hugrekki og staðfestu, sem
gerði Kólurubusi kleift að sigla um ó-
könnuð höf og finna nýja heimsálfu.
HVERNIG skyldi það hafa verið að
sigla einhverri af hinum litlu fleytum
Kólumbusar yfir Atlantshaf? Það get ég
ekki sagt um. Aftur á móti veit ég hvernig
það er að sigla svipaðri fleytu sömu leið
nú:
Myrkur skýjabakki út við sjóndeildar-
hring um nónbil; stormurinn færist í
aukana, og um leið meðvitundin um að
það sé einungis borðþunn og lek byrð-
ingssúðin, sem fleytir þér yfir dauðans
djúp. Þessi meðvitund, sem breytist í ógn
og kvíða þegar Nína leggst skyndilega á
borðstokkinn með meir en 60° halla, hol-
skeflan flæðir um þiljur og maður sker
seglin niður í skyndi, áður en stormsveip-
arnir kubba sundur stórsigluna eins og
eldspýtu.
Ógeðslegt bragð í munni af fúlu vatni,
sem skammta verður naumara dag frá
degi, unz það er þrotið; ógeðslegt bragð
af úldnum mat, sem maður verður að lok-
um að éta í myrkri til að þurfa ekki að
líta hann augum. Remmubragð af ný-
veiddum hákarli — skutluðum, innbyrt-
um og drepnum með bareflum þar sem
hann brauzt um í böndum á þiljum —
og maður vissi af hákarlavöðunum hinum
meginn við þessa veiku og leku súð, sem
svömluðu þar og biðu þess að komast að
þeirri bráð, sem þeir þóttust eiga vísa,
þegar hún brysti.
Ekki svo að skilja að siglingin væri ein
c slitin martröð. Maður minnist líka glaðra
stunda, þegar skútan skreið undir seglum
og skipsfélagarnir sungu, og maður skynj-
aði viss sanninai, sem ekki opinberast í
landi.
Hvað sjálfan mig snertir, þá hafði ég
verið í landi á Spáni í nokkra mánuði,
og ævintýraþráin tekið að segja til sln í
eirðarleysi og hálfgerðri vanlíðan. Ekki
það, að ég léti mig einu gilda hver æv-
intýrin væru. Það voru ævintýri hinna
fornu, spænsku sægarpa og landkönnuða,
sem heilluðu mig. Eg hafði lesið frásagn-
irnar af afrekum þeirra, og mig langaði
til að kynnast því af eigin raun, hvernig
sú sigling hefði orðið.
Ég hafði farið til Spánar í þeirri von,
að mér mætti takast að fá smíðaða þar
nákvæma eftirlíkingu af spænskri galle-
ónu, sem ég hugðist s'öan sigla til Vestur-
heims. Eitthvað hlýtur að hafa borizt
út um fyrirætlun mína, því að dag nokk-
urn gérðist það að ungur sjóliðsforingi,
Carlos' Etayo Elizondo hrjngdi til mín.
Hann hafði fengið leyfi frá herþjónust-
unni til að sigla sinni eigin eftirlíkingu
af ,,Nínu“ yfir Atlantshaf, og spurði hvort
ég hefði hug á að taka þátt í förinni. Þeg-
ar símtalinu lauk, var m;n eigin áætlun
farin veg allrar veraldar.
Þegar fundum okkar Carlos bar fyrst
saman síðla í júnímánuði, var hann
klæddur hvítum sjóliðsforingjabúningi,
<] Notuð va.r sima tækni \i3 að lesta „Nínu 11“
og notuö var á dögúm Kólumbusar.