Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 15

ið. En þegar frá líður, lærist fljótt, að sjá,
hvernig hver og ein ber þetta allt saman.
Ég er ákaflega hrifin af Láru, og hún
er sú eina af þeim, sem ég hef ekki beðið
að giftast mér. Hún gæti slysazt til að
segja já, og hvað ætti ég þá að gera, þar
sem framtíð mín er ekki enn tryggð?
Ég var einmitt búinn að næla mér í
köku, þegar dr. Elliot kom inn. Hann er
yfirlæknir og forstjóri sjúkrahússins,
æðsti yfirmaður læknanemanna og að-
stoðarlæknanna. Hann fékk sér kaffisopa,
leit á mig með hnyklaðar brúnir og settist.
— Ætlið þér að vera viðstaddur, þegar
dr. Poole sker Jimmy upp, herra?
spurði ég.
— Já, að sjálfsögðu, sagði hann.
Vesalings Jimmy, það er alveg einstakt
með hann. Það, sem að honum gengur,
hefur enginn hérna séð .áður. Stóra blóð-
æðin, sem gengur um allan líkamann,
snýr sig utan um aðal púlsæðina í stað
þess að vera henni samhliða. Hún liggur
svo fast utan um stóru púlsæðina, að hún
herðir að henni. Það er varla hægt að
finna púlsinn á stráknum.
Hann stækkar ekki eðlilega, og ef
þessu heldur áfram, hefur hann ekki
mikla möguleika á að fullorðnast, yfir-
leitt. Dr. Elliot tók Jimmy að sér, til að
gera það, sem hægt var, fyrir hann. Og
hann fékk dr. Poole til að framkvæma á
honum skurðaðgerð.
Og jafnvel Poole, þessi gamli villihest-
ur, varð yfir sig hrifinn af stráknum.
Hann á sæg af barnabörnum, en Jimmy
er sérstaklega glaðvær strákur. Foreldrar
hans eru ekki of vel stæð, svo að hver
haldið þið að það sé, sem sér honum fyrir
myndabókum og brunavarðahjálmum?
Það var ekkert undarlegt, þó að dr-
Elliot væri svolítið þungbúinn nú, þegar
uppskurðurinn átti að hefjast. Hann leit
á mig alvarlegum augum sínum: — Hvað
er það, sem þér hafið gert dr. Poole,
Alveg rétt, — Stóri höfðinginn í eigin
persónu. Það má nú segja að Jimmy sé
uppáhald allra á sjúkrahúsinu.
— Kellett? spurði hann.
Ég svolgraði svolítið kaffi og spurði,
hvers vegna hann segði það. Dr. Elliot
er ágætur karl og virðist muna þá tíð, er
hann sjálfur varð að taka við skipunum
frá öðrum.
— Ég vildi gjarnan heyra yðar álit á
málinu, sagði hann. — Ég áleit, að um-
sókn yðar ... jæja, jæja ... ég varð fyrir
miklum vonbrigðum, þegar ég heyrði álit
dr. Pools á yður.
— Þakka yður fyrir, sagði ég. — Hvað
er það eiginlega, sem hann setur fyrir sig?
— Hann álítur að þér séuð ekki til þess
fallinn að hugsa um sjúklinga og finnst,
að þér skrifið lélegar dagbækur. Hann
segir, að þér vinnið ekki nógu mikið, að
þér lítið út fyrir að vera latur ... og hann
vill alls ekki að þér verðið aðstoðar-
læknir.
Þetta var svo mikið áfall fyrir mie, að
ég gat ekkert sagt. Nú var engin von fyr-
ir mig að verða skurðlæknir. Myndi
nokkurt sjúkrahús vilja fá lækni, sem fengi
slíkan vitnisburð? Mér er bara spurn!
Dr. Elliot ýtti vindlingapakkanum sínum til
mín. Ég gat ekki einu sinni kveikt mér í.
— Hvað er það, sem þér hafið gert honum,
Kellett? endurtók Elliot. — Poole er tilætl-
unarsamur, ég veit það, en hann er ekki ó-
mannúðlegur. Eitthvað hefur gerzt, sem er
undirrót þessa alls ... er það ekki, Kellett?
— Nei, það hefur ekkert gerzt, sagði ég.
Til eru hlutir, sem ekki er hægt að útskýra
. . . sem ég a. m. gat ekki útskýrt, sérstaklega
fyrir manni eins og dr. Elliot. Hann sat kyrr
og horfði á mig. — Dr. Poole fellur ekki við
mig, sagði ég. — Það er víst ekki annað.
Dr. Elliot hló ekki, eins og kannske hefði
verið hægt að búast við, heldur kinkaði hann
bara kolli yfir brúnina á kaffibollanum eins
og til að viðurkenna að ég hefði rétt til að
þegja ... rétt til að verja verðleika dr. Poles
og' einnig mína. Öllu öðru . . . bæði því sem
gat verið rétt og rangt ... skaut hann til allra
hamingju til hliðar í þetta sinn, án þess að
mæla orð frá vörum.
Þegar öllu var á botninn hvolft, var það
hvorki rétt eða rangt, það var bara það, að
ég, ungi pilturinn frá Little Booking, hafði
gert nokkuð ófyrirgefanlegt. En á hinn bóg-
inn, hvernig átti ég að vita, að í hvert skipti,
sem ungur læknir gerði skyssu, rumdi
dr. Poole: — Er það þannig, sem menn skera
upp í Little Booking? Eða ef einhver klippti
of stutt eftir saumunum, svo að hann varð að
lagfæra aftur, þá sagði hann venjulega: —
Eru þeir mikið fyrir útsaum þarna í Little
Booking? Og svo hlógu strákarnir auðvitað og
höfðu ekki hugmynd um að í rauninni var til
staður, sem hét Little Booking. og þeir vissu
þaðan af síður að af einhverri tilviljun, sem
ekki mátti nefna á nafn, hafði dr. Poole eytt
s'num fyrstu og leiðinlegustu árum á barna-
heimili einmitt þar.
Þegar ég kom til sjúkrahússins í Eastfield,
hitti ég dr. Poole fyrsta sinni á fundi, sem
læknarnir héldu þar, og heilsuðu honum með
því að segja hátt og greinilega: — Ég átti að
skila kveðju til yðar frá öllum í Little Book-
ing. Ég sá, að hann varð eldrauður í framan,
en hafði ekki hugmynd um ástæðuna fyrir
því. En það leið ekki á löngu, þar til hún
varð mér Ijós. Og vegna þess að ég gat ekki
látið vera að hugsa um þessa ólánsömu byrj-
un, gerði ég allar þær vitleysislegustu skyss-
uh, sem nokkur ungur læknir getur yfirleitt
gert.
Þegar árið var liðið, var þolinmæði Pool-
es einnig á enda. Allt í lagi, hann ætlaði
sér að gera upp sakirnar við mig, en hvað
svo? Hvað um Láru og mig, framtíð okkar,
framtíð mína sem læknir og allar áætlan-
irnar mínar? Hvar gat ég byrjað frá byrjun
aftur? Var annars nokkur von til þess, að
hægt væri að tala um byrjun? Ég hafði ekki
orðið var við, að dr. Elliot færi eða að Lára
kæmi inn, fyrr en hún lagði breiðu litlu
höndina sína á handlegg minn.
— Þú lítur út fyrir að vera sorgmæddur,
John, sagði hún. — Hvað gengur að þér?
— Ekkert, sagði ég og strauk hönd hennar,
hlýja, mjúka og örugga.
— Það hlýtur að hafa verið meira arsenik
í kaffinu í dag en venjulega, hélt ég
áfram og reyndi að vera skemmtilegur.
— Þú verður að flýta þér, sagði Lára,
— það er eins gott að við komum ekki of
seint.
Lára hefur blá augu, og það næstum
alltaf gamansamur glampi í þeim, en
núna voru þau sorgmædd. Skyndilega
langaði mig til að segja henni, að ég væri
hrifinn af henni, ég vildi biðja hana að
giftast mér. Mér var ljóst, að ég þráði
að halda í breiðu litlu höndina hennar
eilíflega. En nú var það svo raunalegt,
því að nú var mér ómögulegt að biðja
hennar. Maður verður að geta boðið upp
á eitthvað, þegar maður biður sér stúlku
eins og Láru.
Ég stökk á fætur og tók undir hönd
hennar. — Já, við skulum fara. Poole
getur ekki komizt fram úr þessu án mín,
eins og þú veizt. Ég þvoði mér gaumgæfi-
lega og gekk inn í skurðstofuna. Vesalings
Jimmy var þegar kominn þangað og var
hálfsofandi eftir svæfingarmeðalið, sem
honum hafði verið gefið. Ég tók að þvo
brjóstkassann á honum með gnægð sápu,
„sublimat" og spritti. Hann leit á mig sljó-
um augum. — Þeir hafa tekið brunavarða-
hjálminn frá mér, sagði hann, en hann
virtist ekki taka sér það svo nærri.
Þegar ég hafði lokið þessu, kom svæf-
ingarlæknirinn og byrjaði á sínu verki,
en ég gekk í burtu til að þvo mér og
skrúbba fyrir uppskurðinn, hægri hönd-
ina í fimm mínútur og þá vinstri í aðrar
fimm. Skola hendurnar þannig að vatnið
drypi af olnbogunum og beint niður, án
þess að snerta hendurnar. Inn á skurð-
stofuna aftur, til að láta klæða sig í slopp,
grímu og hanzka.
Jimmy hafði verið snúið á hliðina, púða
verið komið fyrir undir mittinu, til að
lyfta honum upp og auðvelda uppskurð-
inn. Dr. Hornsby tók til við að breiða
yfir hann sótthreinsuð lök, þannig að að-
eins var sjáanleg húð á 15 sentimetra kafla
vinstra megin fyrir neðan rifbein.
Lára stóð við áhaldaborðið, hendurnar
voru hanskaklæddar og hún horfði á „dacr-
on“-slönguna, sem nota átti, ef nauðsyn
krefði Munnur hennar hreyfðist á bak við
grímuna, en þar sem ekki er hægt að
tryggja togleður inni á skurðstofu, gat ég
mér þess til að hún væri að fara með
bæn.
Ég stóð á bak við Láru. — Hann er
einkabarn, sagði ég. Hún brosti með aug-
unum. — Ég veit það, hvíslaði hún. —
Nú verður þú að vera duglegur, John.
Herbergið fyltist brátt af fólki. Dr.
Poole kom inn og beygði sig til að komast
í sloppinn, sem hjúkrunarkona hélt á fyrir
hann. Dr. Elliot kom á eftir honum. Hann
hafði farið í slopp og látið á sig húfu,
en var ekki með sótthreinsaða hanzka,
af því að hann er ekki skurðlæknir og
kom bara sem áhorfandi. Síðan kom að-
stoðarlæknirinn á barnadeildinni, ungur
læknir, Sandy McHugh, frá geðlæknis-
deildinni, Marjorie Arnold frá röntgen-
Framhald á bls. 29.
VIKAN 37. tW. — Jg