Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 37

og svam í land, en þar tóku
krakkar á móti henni og vörp-
uðu henni um borð aftur. Eins
fór þegar hún las sig í land eftir
landfestunum. Loks gafst hún
upp og tók sér sæti á þiljum í
örvæntingu sinni.
Og loks voru það vistirnar.
Við vorum ákveðnir í að hafa
einungis samskonar vistir um
borð, þegar við létum í haf frá
Guetaria, og Kólumbus hafði haft
með sér á sinni reisu — kex,
mjöl, svínafeiti, vatn, vín, edik,
brennivín, ólívuolíu, möndlur,
rúsínur, ost, sykur, salt baunir,
rís, hvitkál, lauk, ertur og
sardínur. Að okkur Carlos und-
anteknum, voru allir um borð
miklir reykingamenn, og þegar
við fórum þess á leit við þá að
þeir gengu í bindindi á meðan
við værum í hafi, þar eð tóbakið
hefði ekki verið komið til sög-
unnar á tíð Kólumbusar, sýndi
sig að til of mikils var mælst.
Það varð því að sætt að þeir
notuðu eingöngu tinnuna og stál-
ið sem ég hafði orðið mér úti
um í Madrid, þegar þeir kveiktu
í hjá sér. Þetta kann að þykja
kátbroslegt, en slík var ná-
kvæmni okkar hvað allan und-
irbúning snerti.
Þann 23. ágúst rann á óskabyr,
norðvestankaldi, sem spáð var að
stæði í tíu daga. Þar sem sigling
okkar í kjölfar Kólumbusar hófst
ekki fyrr en í Palos, en þar lét
hann í haf forðum, réðum við
skip til að taka okkur í drátt
fyrstu tvo sólarhringana, unz
kæmi á það svæði þar sem byr-
inn blés og áætluðum að sigl-
ingin til Palos, 950 mílur, mundi
ekki taka okkur lengur en sex
sólarhringa. Fyrstu nóttina var
þungur sjór, og karavellan okkar
var harla ókyrr í drættinum,
slengdi sér sitt á hvað eins og
særður hvalur, og hvað eftir ann-
að bar hana svo hart á hlið, að
við sjálft lá að henni hvolfdi.
Bedoya gamli lýsti hvað eftir
annað yfir því að öll von væri
úti. Hvað eftir annað slokknaði
á sigluljóskerinu, og einu sinni
um nóttina munaði ekki nema
nokkrum fetum að vöruflutn-
ingaskip sigldi okkur í kaf.
Stj órnvölurinn barðist til og frá,
svo að sá, sem undir stýri sat,
mátti þakka fyrir að sleppa með
skrámur og marbletti. Þegar
þessi sigling hafði staðið í þrjá
sólarhringa, hafði ég ekki sofið
nema í þrjár stundir og Carlos
haft jafnvel minni svefn. Aldrei
hafði neinum af okkur gefist
tími til að fá sér heitan mat.
En nú vorum við líka komnir
inn á það svæði, þar sem byrinn
beið okkar — eða átti að biða
okkar, því að við urðum hans
ekki varir. Þarna lentum við í
ládeyðu næstu sex sólarhring-
ana, og að þeim loknum þótti
okkur sem við hefðum verið
mánuðum saman í hafi. Vatnið,
sem við höfðum meðferðis á ó-
þvegnum víntunnum, varð brátt
ódrekkandi með öllu, brauðið
virtist hafa breyzt í penicillin,
vistarverur okkar voru rakar og
þefillar og flærnar ásóttu okkur
öllum stundum.
Þann 11. september náðum við
loks til Palos — allir marðir og
skrámaðir, skelfdir og langsoltn-
ir — og þó var hin eiginlega sigl-
ing okkar ekki hafin enn. En við
vorum staðráðnir í að sigla í
kjölfar Kólumbusar, og hann
hafði dvalizt þarna vikum sam-
an sem gestur munkanna í La
Rábida klaustrinu. Við hefðum
að minnsta kosti ekki haft neitt
á móti því að staldra þar dálítið
við, en urðum að láta okkur
nægja að snæða þar miðdegis-
verð, því að borgarstjórinn bauð
okkur í veizlu og þannig rak
hvert samkvæmið annað. Þarna
kynntumst við allmörgum af-
komendum garpa þeirra, sem
siglt höfðu með Kólumbusi forð-
um, og þeir litu á okkur sem
þjóðhetjur. Við tókum vatn úr
sömu lindinni og Kólumbus,
hlýddum messu í sömu kirkju og
hann hafði gert, og afkomendur
háseta hans sáu okkur að mestu
leyti fyrir vistum. Þarna réðum
við og tvo háseta til viðbótar.
Annar þeirra .hét Manuel Darn-
aude-Rojas Marcos, en við köll-
uðum hann stutt og laggott
Manolo. Hann var 33 ára knatt-
spyrnugarpur, en hafði auk þess
lagt stund á þá íþrótt að skutla
fiska og önnur sjávardýr. Hinn
hét José Robles, 39 ára grínisti,
sem hafði ekki annað meðferðis
en fötin, sem hann stóð í og ekki
grænan túskilding í vasanum,
þegar hann kom um borð. Köll-
uðum við hann Pepe, þar sem
annar José var þegar um borð.
í rauninni fjölgaði þó ekki nema
um einn við þessa ráðningu, því
að kisa hafði séð sér færi á að
laumast frá borði.
í sólarupprás, þann 19. septem-
ber, lögðum við af stað niður
Rio Tinto, framhjá La Rábída
klaustrinu, þar sem munkarnir
sungu sína gregoriönsku söngva.
Floti spænskra lystisnekkja og
fiskibáta fylgdi okkur á leið og
flugvélar hersins hnituðu hringa
uppi yfir. Þegar við sigldum út
úr mynni fljótsins, hófst loks hin
sögulega sigling okkar fyrir al-
vöru. Næsti viðkomustaður okk-
ar — og næsti viðkomustaður
Kólumbusar — var í Kanaríeyj-
um, og þangað var 1000 mílna
sjóleið.
Hætturnar og erfiðleikarnir
létu ekki á sér standa. í þrjá
sólarhringa urðum við að berj-
ast gegn stormi, sem minnstu
munaði að hrekti okkur af leið
inn á Miðjarðarhaf, en loks feng-
um við byr og sigldum nú öllum
seglum þöndum.
VIKAN 37. tbl. — 37