Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 46

Þú mátt ekki halda, að ég hafi
ekki fullkomna samúð með þér
vegna alls þessa vanda. Hún var
einu sinni stjarna, ein af þeim
stærstu, og það meira að segja
á erfiðasta sviðinu. Ég viðurkenni
kosti hennar. Hún hefur vafalaust
unnið fyrir allri fjölskyldu ykk-
ar, og það eru engir smápeningar
sem þ'ið fenguð frá henni. Hugs-
aðu þér þess vegna hvernig henni
muni líða núna. Það er eins og
ævi hennar sé á enda, áður en
hún byrjar raunverulega. Allir
öskra og snúast í kringum hana,
og svo, allt í einu, allt búið.
Ég hef aldrei vitað til þess, að
barnsstjarna kæmist yfir annað
eins, án þess að eftir yrði eitt-
hvert ör á sálinni. Og þetta er
tvöfalt verra fyrir Janie vegna
þess, að þú ert yngrj systir henn-
ar — ert orðin meiri sti rna en
hún var nokkru sinni. Hvernig
heldur J)ú að henni líði, þegar húrt
verður að iifa í skugganum af
þér öllum stundum? Iíún veit
ardsköti vel, rð hún fær því að-
eins vinnu, að þessi grein er í
samningnum þínum. Drottinn
minn, allur heimurinn veit
þetta. Góða mín, ég held, að
þetta rífi og slíti sálina hennar.
Ég veit ekki, hversu mikið gott
þú vilt henni, en ég veit, að þú
gerir henni ekkert gott með
þessu. Heyrðu, hlýddu heldur ráði
mínu, Iosaðu þig við þessa bann-
setta grein. Karlarnir eru fúsir
til að kaupa sig út úr henni fyr-
ir drjúgan skilding — ég veit það
með vissu — og auglýsingapilt-
arnir raunu segja frá þessu í
réttu ljósi. Gerðu það — áður en
hún missir alveg stjórn á sér og
gerir eitthvað, sem aldrei verður
aftur tekið — losaðu hana úr
þessu t:óðri, ha.
En hún hafði neitað að hlita
lieilræði Martys. Hún kvaðst hafa
lofað Jane þessu, og hún ætl-
aði ekki að ganga á bak orða
sinna við hana. Og nú, allt í
einu, þrjátlu árum síðar, mundi
hún orð hans eins Ijóslega og ef
hann hefði sagt þau þenna sama
dag. Vegna gömlu kvikmyndanna
og aðdáendabréfanna, vitanlega.
Önnur staðfesting á því, að hún
hafði á réttu að standa — þær
Jane urðu að fara úr þessu
gamla húsi, segja skilið við allar
hinar lífseigu ógæfuminningar,
sem voru við það tengdar, eins
fljótt og hægt væri .. .
„Systir yðar er ekki heil heilsu,
ungfrú BIanche.“
Blanehe neyddi sig aftur til
að horfast í augu við frú Stitt.
„Ungfrú Blanclie, einliver verð-
ur að segja yður jietta umbúða-
laust, og það er víst bezt, að ég
geri ])að. Systir yðar þarfnast —
já, hún þarfnast hjúkrunar. Mér
er sama, þótt þér rekið mig fyrir
að segja það, hún þarfnast þess
sjálfrar sín vegna. Þegar hún fær
þessi —■ fýluköst — ég skil ekki,
hvérnig þér getið þólað það. Það
fer hrollur um mig. Kannski þér
takið ekki eftir þessu eins og
skyldi, af því að þið eruð svo
mikið saman, en ég liefi séð það
nú að undanförnu, að henni hrak-
ar jafnt og þétt að þessu leyti.
Hún er miklu verri en ...“
Blanclie tók viðbragð. „Verri?
Hvernig þá, Edna?“
Frú Stitt kom við svuntuvas-
ann sinn. „Að þessu leyti, og
hvernig hún hegðar sér yfirleitt
— eins og barn, sem hefur verið
eyðilagt með eftirlæti. Og hvernig
hún reynir að liindra mig í að
gera það, sem þér hafið sagt mér
að gera, svo að hún geti látið
mig gera eitthvað annað. Það er
erfitt að segja nákvæmlega hve-
nær, en þetta fer siversnandi.
Mér er sama, þótt ég segi yður
það, úr því að við erum farnar
að tala um þetta, en ég hefði
liætt hér fyrir löngu, ef ekki
hefði verið yðar vegna. Það er
svo erfitt að umgangast hana
— vegna drykkjuskaparins og
svoleiðis ...“
Blanche laut fram, því að henni
fannst, að hún yrði að segja eitt-
hvað Jane til málsbóta. „Edna,
ég er viss um, að þetta er ekkert
alvarlegt. Ég skil Jane. Hún hef-
ur alltaf verið kenjótt, og hún
hefur átt dálítið erfitt undan-
farið ...“
„Getur verið,“ greip frú Stitt
fram í fyrir henni, „en ég segi
nú samt, að það væri réttast af
yður að fá hana til að fara til
læknis. Ég veit, að það væri þung-
bært fyrir yður að gera það. Þér
verðið að komast héðan til að
geta gert samanburð, sem er ó-
mögulegur, meðan þér eruð lok-
aðar hér inni alltaf. Ég hefi á-
— VIKAN 37. tbl.