Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 43

t
iUlt til bygginga!
TIM B U R, allskonar
Harðviður: tekk, eik, afromosia
Steypustyrktarjám
Krossviður
Þilplötur
Spónaplötur
Gaboon
Linoleum-dúkar
Harðviðarspónn
Aluminium, einangrunarpappír
Hljóðeinangrunarplötur
Sorplúgur
Saumur
Plastplötur á svaiir
Eikarparkett
Tarkett-flísar og lím á gólf.
Hagstæð innkaup, gerð beint frá framleiðslu-
löndunum.
Samband ísl. Byggingafélaga
Símar 17992 — 17672. — Reykjavík.
___________________________________________________!
til sín í aftaka veðri og komin
villa yfir hann, og sá þá ljós í
holtinu, þegar það bar svoleiðis
á milli, að það gat ekki verið á
nokkrum bæ. Og þegar þetta ljós
hvarf honum, var hann kominn
svo langt, að hann sá ljósið
heima hjá sér. Svo var það einn
bóndinn hér, sem lagði eindregið
til þess, að vegurinn væri einmitt
lagður um holtið, en svo datt
hestur með þennan bónda ein-
mitt þarna á holtinu, svo hann
lærbrotnaði og var í meira en
ár að ná sér. Og það var kannski
tilviljun, að hann fór þar svo út
af á traktor.
— Vitið þið ekki, hvað veldur
þessu?
Stína: — Ekki minnstu vitund.
Við vitum það bara báðar, að við
höfum farið margar ferðirnar,
bæði hjá Gráhól cg á holtinu, í
dimmu og björtu, og einskis orð-
ið varar.
Ella: - - Þegar ég var rétt um
fermingu var ég að smala hérna
uppi á heiðinni og var að fara
he’m, og þurfti að fara yfir
vatnsmikinn læk. Þetta var í
rmningu og vatnið fossaði í
læknum ofan á glærunni. Ég datt
þarna á glærunni, því vatnið tók
mér í mitt læri og var straum-
þun"t, og barst með læknum nið-
ur eftir. Þarna heitir Streitugil
og þar ó að vera eitthvað. Mér
datt ekki annað í hug, en að ég
myndi drukkna, en þá heyrði ég
sagt með skærri kvenmannsrödd:
— Já! Og í sama bili var mér
eins og kippt upp úr læknum.
Stína: — Einu sinni hrapað;
kýr h’á okkur hérna niðri í
brekkunni og niður í á (Skaftá).
háifum mánuði fyrir burð. Hún
lá þarna á hliðinni oe við gátum
ekek’’t gert. Ella hljóp heim cg
ætlaði að ná í bönd og hiálp, en
ée beið hjá kúnni í ánni. Svo
’Tarð mér geneið aðoins frá
henni. því hað var kalt að standa
í ánni, en bá eins o<? nauðar kýr-
in á eftir mér. Þá sneri ég mér
við og frr til hennar aftur og
sagði: — Jæja, Rósin mín ■—• kýr-
in var kölluð Rós -—• kannski
hann hjálpi okkur, sem lét okk-
ur t’l verða. Og í sama bili þreif
ég undir kúna og bar hana upp
á bakkann, og hún var eins og
fis í höndunum á mér.
— Getið þið sagt mér af fleiri
fyrirburðum?
— Ætli þetta sé nú ekki nóg.
— En enginn draugagangur?
Er hann nú alveg aflagður?
— Það er enginn draugagang-
ur neins staðar núna. En hann
var hér.
— Hér? Á Heiði? Eftir að þið
urðuð einar?
— Já. En það er nú langt
síðan.
— Hvernig var það?
Stína: — Og ætli það hafi ekki
verið mann-draugur.
— Hvernig?
Stína: — Það var riðið hér hús-
um á næturnar. En við urðum
aldrei neins varar, þegar við fór-
um út. Ég varð oftast að fara, því
Ella var svo rúmlöt. Einu sinni
kom þetta hér upp á þekjuna um
miðja nótt með skarkala, og ég
kallaði til Ellu: — Þú verður að
fara út Ella, og reka þetta burtu.
— Og hvað ætli þetta sé annað
en kindurnar? svaraði hún. ■—
Þetta er nú að minnsta kosti mer-
in þín, kallaði ég til hennar, svo
hátt að ég vissi að það heyrðist
út. í sama bili hætti draugagang-
urinn. Og þegar við komum út,
lá garðhrífa hér uppi á mænin-
um. Það hefur enginn dauður
draugur sett hana þangað.
— En náðuð þið aldrei í þann,
sem draugaganginum olli?
— Nei, það er fljótlegra að fara
hérna ofan í grófina og fela sig
en að komast út.
Nú kom kisi inn. Hann var
heldur lítill, úfinn og illhærður,
en skemmtilegur á litinn. Hvít-
ur með gulum flekkjum. Eila
brosti hýrlega, þegar hún sá kött-
inn. — Ég þarf ekki gigtartöfl-
urnar, sagði hún. — Ég hef bara
köttinn í bólinu.
Stína: — Já, og hún liefur
aldrei fengið gigt.
— Er það gott við gigt, að hafa
kött í bólinu?
Stína: — Já, það er alveg ó-
brigðult. Ég get sagt þér sögu
af því. Einu sinni var ég að koma
heim í aftaka slagveðri, rigning-
in núna er aðeins lítið grand hjá
því. Ég var oft slæm í herðun-
um, og nú var ég alveg frá. Þeg-
ar ég kom heim, hafði ég næstum
óbærilegar þrautir, en háttaði
mig og lagðist á milli rekkjuvoð-
anna. Kisa mín lá á þremur ný-
fæddum kettlingum í lcassa cfnn
við rúmið mitt, en þegar ég var
lögzt, kom hún og lagðist á herð-
arnar á mér. Og það var sem við
manninn mælt, að mér hvarf all-
iv verkur, en kötturinn varð al-
veg frá. Ég varð að hjúkra henni
og hé t hún myndi drepast. Og
hún var svo frá, r.ð hún sinnti
ekki einu sinni kettlingunum
sínum. É? varð að taka þá að mér
og gefa þeim að drekka á þriggja
tíma fresti. Og það gerði ég með
svona lítilli dropasprautu.
Ella: — Og Jæknar hafa ráð-
lagt það, að leggja nýtt kattar-
skir.n á gigt.
Stína: — Ég vil heldur hafa
lifandi kött. Þá er skinnið alltaf
nýtt.
Við höfðum nú staðið æði
^engi við. Kaffið var löngu
Irukkið, og Ella hafði gefið okk-
’j’ sítrónuvatn að drgkka. Vatn-
'v sótti hún í brúna þriggja pela
flöcku út í læk, en sítrónusafann
gaf hun úr plaststrónu, sams
konai og hún stútaði sig á. Við
fórum að sýna á okkur fararsnið,
e.t þær svstur ætluðu að ganga
með oK.'-’ur út fyrir og niður að
Gróhól, í.;'i:í en við færum. Hann
var al’t '■1 að snka rigninguna;
hún var' orð). eins og þéttur,
grár veggur, r.tt utan við glugg-
anr.
Stína: - í að var verst, að þið
skylduð þurfa að skilja bílinn
eftir. Þetta er líka ótætis brekka.
Ég skil ekkert í mönnunum, að
láta brúna þarna, að hafa hana
ekki heldur vestar, þá væri
hallalaus vegur hér undir brún-
unum. En það er allt eins, hjá
þessari vegagerð. Hérna rifu þeir
upp alla túngirðinguna hjá okk-
ur, og eru ekki farnir að girða
aftur. Ég hefði haft gaman að
því, hefðuð þið haft bílinn, að
fara með ykkur hérna inn í Sel
og inn að rétt.
Ella hafði verið eitthvað að
bauka í sínu skoti þessa stund-
ina, nú kom hún fram og rétti
okkur þrjá litla fugla, tálgaða
í tré. Einn var stærstur; það var
önd með ungann sinn á bakinu.
— Þessu megið þið nú stinga í
vasana, sagði hún og hló að
vanda.
Fuglarnir voru liðlega tálgað-
ir og nettir. Auðséð, að skapari
þeirra var ekki alger viðvaning-
ur. — Hún hefur tálgað þúsund
svona fugla og gefið börnum,
sagði Stína gamla á Heiði.
Ella: — Ég dunda við þetta
undir útvarpinu.
— Eitthvað muntu fleira hafa
smíðað eða telgt, sagði ég.
Stína: — Já, hún hefur smíðað
flest, sem hér er inni. Og margir
eru þeir, sem til hennar hafa
komið með rokk og beðið hana
að gera við.
—- Hefur þú kannski smíðað
rokkinn þinn sjálf, Ella? spurði
ég.
— Nei, ekki í upphafi, en ég
á nú orðið flest í honum.
Stína: — Og einu sinni smíðaði
hún gamlan rennibekk eftir
minni mínu.
Ella: — Ég smíðaði bara mótel
að honum og sendi Þórði á Mó-
fellsstöðum.
Stína gamla á Heiði var nú
búin til að fara út: — Það er
verst, hvað þið verðið blautir,
sagði hún. — Ella, getum við
ekki lánað þeim eitthvað utan
yfir sig?
Við héldum að okkur væri
óhætt. Við ættum þurr föt í bíln-
um, og myndum hafa fataskipti,
þegar þangað kæmi. ■— Jæja,
sagði Stína, — en þú Ella, farðu
í buru.
En Ella var þá komin í bur-
una, og okkur ekkert að vanbún-
aði til að fara út. Birgir og Ella
fóru að svipast um eftir orfinu,
en við Stína gamla gengum fram
á brúnina. Bærinn stendur uppi
á háum bakka ofan við Skaftá,
og eftir nokkurn slakka er bakk-
inn þverhníptur niður í á. —
Mér er illa við„ að það sé komið
með börn hingað, sagði hún. —
Bakkinn er svo hættulegur, og
það væri ekki gaman, ef barn
skondraði hingað niður eftir og
færi fram af. Það væri sorglegt
á skemmtiferð.
Við gengum suður bakkann.
VIKAN 37. tbl. —