Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 44

GLAUMBÆR
' rvbiÆ^' •
í GLAUMBÆ
sýna um þessar mundir heimsþekktir
skemmtikraítar, fjöllistaparið
Ruth og Otto Schmidt
Jafnvægislistir þeirra eru með því bezta
sem sést hefur hér á landi af þessu tagi
sr,“ - G Lfl U M B JE
Handan við Skaftá breiddi Eld-
hraunið úr sér, en skyggnið var
mjög lítið, svo ekki sást neitt
lengra til. Þarna er þó án efa
fallegt. En mér var annað í hug
þá stundina.
— Heyrðu Stína. Hve lengi
heldur þú, að þið getið búið hér
í viðbót?
— Það verða varla nema eins
og fimm eða tíu ár. Ég er nú
næstum búin að vera, en Ella er
ennþá spræk. Hún hleypur upp
um öll fjöll í smalamennskum.
— Hún er ótrúlega snaggara-
leg í hreyfingum ennþá.
— Já. Hún var flogaveik, cn
þeir hafa nú læknað það, og síð-
an hefur hún verið að yngjast
upp. Það er svo voðaleg veiki,
þessi flogaveiki. Hún tekur svo
á allan líkamann.
— Hvert farið þið svo, þegar
þið hættið að geta stundað bú-
skapinn?
— Ekkert. Við verðum hér á
Heiði, meðan við tórum. Það var
verið að tala um það í fyrra, að
setja okkur á þetta sjómanna-
heimili þarna í Reykjavík. Ég
held, að við eigum nii lítið er-
indi þangað. Ég hef verið tíu eða
tólf nætur að heiman, ég man
ekki hvort heldur, og þykir það
bara verst, að þær skyldu verða
svona margar. Ella hefur einu
sinni komið til Reykjavíkur, en
ég aldrei.
Persónulega hsld ét, að það
væri álíka fásinna að flytja þær
á elliheimili suður í Reykjavík,
eins og að skipa níræðu gamal-
menni úr Reykjavík að reisa ný-
býli fyrir 40 kýr í Eldhrauni.
Við vorum nvi komin fram á
Rana, suður af bænum, og við
okkur blasti mýri undir Rana-
brekkunni, og hraungígur upp úr
miðri mýrinni. Túnið var illa
sprottið og snöggt. Ég hafði orð
á því.
— Já, sagði Stína, — við fáum
meira gras svona en ef við ber-
um á það. Ef við berum á það,
er það alveg nauðkroppað um
sláttinn, því það er ekki girð-
ingunum fyrir að fara. Það leggj-
ast margir á eitt með að rífa þær
upp fyrir okkur.
Við fórum niður Ranabrekk-
una niður á mýrina, sem St'na
sagði okkur að héti Vömb. — Og
þarna er nú hann Gráhóll í henni
Vömb.
Gráhóll er dæmigerður gígur,
reglulegur hringur og að innan
eins og hringleikahús. Við fór-
um ofan í, en þrátt fyrir háa
barma var ekki logn þar niðri.
Enda sögðu þær systur, að í
Gráhól festi aldrei snjó.
— Og þið vitið ekki, hver
byggir hólinn?
Ella: — Nei, en það væri gam-
an að sofa hér eins og eina nótt,
og vita hvers maður yrði vísari.
En það yrði að vera einhver, sem
vissi ekkert um, að þetta er á-
lagahóll.
Ég hafði verið að róta við
steini þarna í botninum með
44
VIKAN 37. tbl.