Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 29

una mína, sem lá þarna rétt
hjá mér. Þegar ég snéri mér
viS, rak ég háfinn i liausinn
á Jóni, en okkur tókst samt aS
losa hann úr eftir nokkra stund.
Svo snéri ég mér á hina hliSina
til :aS ná í eldspýtur, og þá
rakst háfurinn upp í loftiS.
Ég fann aS hann rykktist lil
og ámátlegt garg heyrSist fyrir
ofan mig. „Ekki getur Jón veriS
þarna“ hugsaSi ég og leit upp.
En þaS var öSru nær. í háfn-
um var einn fegursti og feit-
asti lundi, sem um getur, og
barSist um.
Eftir 10 minútna taugaspennu
og bit i puttana, kallaSi ég á
Jón til aS losa fuglinn úr netinu,
þvi hann virtist óvenju ófús á
aS deyja. Hann losaSi sig sjálf-
ur strax og Jón kom, enda
fræddi Jón mig á því aS maS-
ur ætti alltaf aS sleppa fyrsta
fuglinum, sem maSur veiddi,
og kannske hefur hann skiliS
þaS. Ég baS hann þvi vel aS
lifa, og lét hann fljúga.
í sjálfu sér var ég vel ánægS-
ur meS þetta. ÞaS bar viS fyrir
nokkrum árum, aS ég sá væng-
brotinn fugl. Þótt ég sé ekki
í Dýraverndunarfélaginu, þá á-
kvaS ég aS drepa fuglinn. Eftir
stuttan eltingarleik náSi ég hon-
um og fór aS reyua aö kála
honum. Mér liafSi veriS sagt
aS besta aSferSin væri aS snúa
hann úr hálsliSnum. Ég tók því
um hausinn á honum og snéri
og snéri, en ekkert skeSi. Þegar
ég sleppti hausnum aftur, snér-
ist hann bara til baka aftur og
fór aS garga. Þetta endaSi auö-
vitaS meS því aS ég gafst upp
á snúningnum, og slcit hausinn
hreinlega af. Af þessu lézt fugl-
inn.
En siSan hefur mig aldrei
langaS til aS snúa úr hálsliS,
hvorki fugla né annaS, og satt
aS segja var ég dálítiö farinn
aö kviSa fyrir þeirri fram-
kvæmd, þegar ég lá í leyni
fyrir lundanum. En til þess kom
þó aldrei, því hinir lundarnir
sem framhjá mér fóru þennan
dag, voru allir þórsarar, og
þeim sleppti ég auövitaö.
Svo, um kvöldiS, þegar veiS-
inni var hætt, settumst viS allir
í Árnakopp, sem er sérkenni-
leg laut rétt hjá Bóli, og þar
safnast stundum fyrir nokkrir
lítrar af vatni, ef hann rignir
brjálaÖ í nokkrar vikur. Nú var
koppurinn tómur og viS sátum
þar á börmunum meS lunda-
hrúgu fyrir framan okkur og
fórum aS reyta. Félagar mínir
sátu allir saman öSrumegin viS
lautina, og mér fannst þaS ó-
þarfa þrengingar, aS vera aS
troSa sér svona saman allir,
svo ég settist andspænis þeim.
Eftir skamma stund færSi ég
mig samt til þeirra, þvi ég
komst aS því aS allt fiSriS,
sem af fuglunum kom, faulc
beint framan í mig. Þeir höfSu
auðvitaö gætt þess aS setjast
vindmeginn, en ég var orSinn
alfiSraSur.
Svo fórum viS aS svíSa kropp-
ana. Ég var látinn byrja af ein-
tómri kurteysi. SiSar komst ég
auSvitaS aS því aS olíulampinn
var ekki orSinn nógu heitur,
þegar ég sveiS, svo aS minir
lundar voru óétandi fyrir oliu-
bragSi. En maSur lærir bezt
af reynzlunni. . .
Daginn eftir ákvaS ég aS fá
vélbát til aS fara meS mig
um eyjarnar, skoSa ýmsa fræga
hella og taka myndir. Þegar
báturinn var pantaSur, var
þannig veSur aS ekki þýddi
aS reyna viS lunda, blankalogn
og sólskin. En þegar báturinn
kom, var hann farinn aS kula
dálítiS, og fuglinn farinn aS
fljúga, svo ég féklc engan til aS
fara meS mér i ferSina, en fór
einn af staS.
Og þaS var eins og mig grun-
aSi. ÞaS var mikiS fljótlegra
aS fara niSur af eynni, heldur
en upp, og síSasti spottinn var
fljótfarnastur.
Ég hékk utan í snarbröttum
klettunum fjóra til fimm metra
ofan sjávarmáls, þegar báturinn
kom öslandi aS hengifluginu.
Það var komin dálítil alda —
þaS sem sjómenn kalla rjóma-
logn af einhverjum óskiljanleg-
um ástæSum — báturinn lyft-
ist upp og niSur fyrir framan
mig og neSan, þegar hann var
hæst uppi, var stefniS rétt viS
tærnar á mér. Ég miSaSi aS-
stæðurnar út af visindalegri ná-
kvæmni, áætlaSi timann, þegar
báturinn var efst uppi á öldu-
toppunum — og stökk.
Ég mátti svo sem vita þaö!
Um leið og ég stökk, datt
bátnum í hug að fara niður
líka, hentist niður undan löpp-
unum á mér eins og kólfi væri
skotiS eina fjóra metra, og ég
á eftir!
Loks, þegar báturinn staS-
næmdist neSst, fór ég að nálgast
hann, og hann var á uppleiS
aftur, þegar ég hitti.
Það munaSi samt minnstu aS
ég lútti alls ekki, þvi ég lenti á
maganum á ytra borðstokknum,
með lappirnar fyrir innan, en
liausinn úti. Annar bátverja
kastaði sér i ofboði ofan á lapp-
irnar á mér til að forða slysi, og
var næstum því húinn að hrjóta
á mér skankana.
En þetta fór samt betur en á
horfðist, og við héldum af stað
út á sjóinn. Ég settist aðeins á
þóftuna, dálítið eftir mig eftir
fallið, og hugðist hvíla mig um
stund. Eftir nokkrar mínútur fór
mér að liða ver. Og mér leiS ver
og ver eftir því, sem timinn leiS
og báturinn valt. Ég vildi ekki
trúa því sjálfur að ég væri virki-
lega svona sjóveikur á trillubát í
rjómalogni milli Eyja, en ég
komst ekki lijá því að viður-
kenna það. Ég rennsvitnaði
köldum svita, en þó var mér
svo heitt að ég þoldi varla við.
Ég hvítnaði i framan og mér
fannst maginn vera að færast
upp í kok. Mér var alveg sama
hvort ég liéldist ofansjávar eða
félli útbyrðis, og svo rænulaus
varð ég, að þegar bátverjar
reyndu af fremsta megni að
hugga mig og róa, beina athygl-
inni eitthvað annað, benda
mér á ýmsa fallega og sögufræga
staði, þá leit ég upp aðeins
augnablik, renndi sljóum aug-
um uppfyrir horSstokkinn og
sagði:
„Jæja?“
En þegar ég nálgaðist Heimaey
hægt og hægt — mikið lifandis
skelfing var báturinn lengi á
leiðinni — þá tók ég á öllu þvi
sem ég átti til, rétti úr herðun-
um, leit rólega en festulega
framan í skipsstjórann og sagði
ógnþrunginni röddu um leið og
ég benti til lands:
„Viltu keyra í ofboSi upp að
þessum kletti þarna, seni næstur
er, og setja mig í land!“
ÞaS var þverhnýpt bjarg, en
ég vildi heldur klifa það en
þrauka þarna lcngur.
Skipsstjórinn fékk því samt
komið til leiðar að ég féllst á
að hann setti mig á land á utan-
verðu Eiðinu. Þar hrenndi liann
á fullri ferð upp í sandinn, og ég
valt i land.
Aftur fór ég ekki út i Bjarn-
arey, og þangað fér ég ekki aft-
ur óbundinn, né ófullur.
Ég þakka samt fyrir góða
skemmtun! G. K.
6 MÍNÚTUR
Framhald af bls. 15.
deildinni, Marjorie Arnold frá
röntgendeildinni og Bernard
Kipps, sem eins og ég, var senn
að enda skurðlæknisþjónustu
sína.
Dr. Poole snéri sér að Bernard.
— Heyrið mig, Kipps, ég held,
að ég hafi séð yður á skurðstofu
3, þar sem þér fenguzt við sina-
skeiðabólgu, sem stafar af berkl-
um.
— Já, herra.
— Þá vil ég ekki hafa yður
hérna.
— Ég hef farið í steypibað
síðan og skipt um föt.
— Ég tefli ekki á tvær hættur,
þegar um þetta tilfelli er að ræða,
sagði dr. Poole. — Út með ykk-
ur, öll saman. Dr. Arnold getur
verið hérna og fylgzt með blóð-
þrýstingnum og öðrum mæli-
tækjum á meðan á uppskurð-
inum stendur. Dr. Hornsby
verður mér til aðstoðar. Dr Kell-
ett . . . . ó, já, augu hans stungu
mig eins og brennandi járn. . . .
Dr. Kellett á aðeins eftir að vera
kandidat hér hjá mér í 3 daga,
hann getur því verið kyrr. Allir
aðrir komi sér í burtu. Þið getið
farið upp á pallinn, ef þið endi-
lega þurfið að horfa á. En hafið
grímurnar á ykkur. Þetta er al-
veg hreinn uppskurður, og ég
ætla svei mér að sjá um að hann
verði það líka.
Þeir gengu upp á pallinn.
Jafnvel dr. Elliot var á leið til
dyra, en dr. Poole kallaði á hann
aftur. — Komdu aftur, Francis.
Ég átti auðvitað ekki við þig,
rumdi í honum. — Þú gætir
kannske haft auga með Kellett
.... gættu þess að hann geri
ekki neitt, sem hann á ekki að
fást við.
Dr. Elliot kom sér fyrir á bak
við mig og það vottaði fyrir brosi
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið kndsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ÖRKIN HANS NOA3
j-a'5 cr alltaf saml lcikurinn 1 hcnnl Ynd-
isfríð okkar. Hún hefur falið örkina hans
Nóa einhvers staðar í blaðinu og heltlr
fróðum verðlaunum handa þeim, sem getur
fundið örkina. Vcrðlaunin eru stór kon-
fektkassi, fullur af hczta konfektl, og
framleiðandinn er au.ðvltað Sælgætisgcrð-
in Nói.
Nafn
Heimlli
Orkin er á bls.
Síðast er dregið var hlaut verðiaunin:
Kristín M. Baldursdóttir,
Móabarði 10, Hafnarfirði.
Vinninganna má vltja á skrifstofu
Vikunnar.
VIKAN 37. tbl. — 29