Vikan - 12.09.1963, Blaðsíða 47

hyggjur af yður ...“
„Ó, Edna.“
„Ég á ekki við, að hún sé al-
veg — eða neitt þvílíkt — ég segi
])aS ekki — en liún er, nú, ekki
alveg í lagi. Þetta í morgun —
það er ekki svo mikilvægt út
af fyrir sig — nú, ég fer stund-
um að hugsa um, hvað getur kom-
ið fyrir yður aleina i húsinu nieð
henni stundum — einkum þegar
hún fer að drekka — og ég liefi
svo sannarlega orðið andvaka
þess vegna.“
Blanclie leit á frú Stitt í hjálp-
ástæðulaust fyrir yður að hafa
áhyggjur af þessu.“
Frú Stitt var viðkvæm fyrir
raddhlæ hennar, og hana setti
nú dreyrrauða, en jafnframt leit
hún niður á hendur sínar, um
leið og hún fór hjá sér. „Það er
rétt, ungfrú Blanche,“ sagði hún,
„þetta kemur mér ekki við. Það
er víst rétt að ég fari aS læra
að halda mér saman.“
Blanche sá þegar eftir því,
hvernig hún hafði snúizt gagn-
vart frú Stitt, svo að hún sagði
nú: „Ó, Edna, nei. Það gleður
vera búin að þessu.“ Hún hik-
aði, þegar lnin var komin fram í
dyragættina, 'en sneri sér þá aft-
ur að iingfrú Blanclie. „Ó-já, það
er víst bezt, að ég segi yður það
núna strax. Ég get ekki verið
nema nm morguninn á föstudag-
inn. Ég þarf að fara niður í borg-
ina og sitja í kviðdómi. Það á'að
velja menn í liann, svo að ég
slepp alveg áreiðanlega, af því
að ég liefi ekki tíma til að sitja
i réttarsalnum dögum saman, af
þvi að ég verð að hugsa um vinn-
una mina. En ég verð víst að fara
Þriðji kafli.
„Afsakið,“ sagði röddin í sím-
anum. „Það er maður inni hjá
herra Hanley rétt í þessu. Get
ég skilað einliverju til hans?“
„Ha, nei — nema að ég hafi
hringt. Það er Blanche Hudson,
ef herra Hanley vildi gjöra svo
vcl að hringja til mín, þegar hann
má vera að.“
„Ó, ungfrii Hudson, ég veit, að
lierra Hanley vill, að ég láti hann
vita, ef það er eittlivað áriðandi.“
„Nei, nei, það er ekkert sérstak-
lega áríðandi. En ég vildi samt
ÞAÐ SEM ÁÐUR ER KOMIÐ: — Blanche Hudson var áður þekkt og dáð leikkona. Jane systir hennar var barna-
stjarna, kölluö Baby Jane. Síðan lenti Blanche í slysi og varð öryrki. Eftir það var hún í umsjá Baby Jane, en þóttist
iðulcga verða vör við, að Baby Jane bæri til hennar haturshug. Þegar sagan hefst, cru þær systur að horfa í sjón-
varp á gamla mynd, sem þær léku f, meðan báðar voru hcilar, en Baby Jane slekkur á sjónvarpinu, áður en myndin
er á enda. Þegar Blanche er orðin ein, hugsar liún um liðna tíð, þar til ræstingakonan, frú Stitt, kom til hcnnar, og
færði henni stóran stafla af aðdáendabréfum, stíluðum til Blanche Iludson, sem Jane hafði fleygt beint í ruslatunnuna.
Þcgar hún hafði farið höndum um þau og lesið sum, rifjuðust upp fyrir henni orð fyrrverandi meðleikara hennar,
sem sagði: Ég veit, að það er erfitt fyrir þig að viðurkenna það, cn Jane er svo örvita af afbrýðisemi, að hún veit ekki,
hvað hún gerir ...
FRAMHALDSSAGAN
3. HLUTI
TEIKNING BALTASAR
arvana örvæntingu. Hún þorði
ekki að láta hana halda áfram að
tala um þetta. Kannski var þetta
sutt — ltannski liún hefði vanizt
þessum skringilegheitum Jane,
svo að hún væri fyrir löngu hætt
að taka eftir þeim. En Jane var
systir .hennar, raunverulega eini
vinurinn, sem hún átti í öllum
heiminum. Hún neitaði að trúa
því, að köst Jane væru að hyrja
að verða liættuleg. í fyrsta lagi
voru þau ekki ýkja algeng, og
Blanclie liafði ákveðið að sætta
sig við þau eins og einhvern las-
leika, sem ekki væri liægt að
komast hjá og hún yrði að sætta
sig við, alveg eins og Jane sætti
sig við örkuml hennar. Þegar hor-
ið var saman hlutskipti þeirra,
varð Jane að þola miklu erfiðara
lilutskipti — árum og áratugum
saman liafði Blanche verið hjálp-
arvana aumingi, sem hún varð að
starfa fyrir á allan hátt eins og
vandalaust hjú. Það var ekki
ncma eðlilegt, að henni ofbyði
þetta stundum, svo að hún gerði
smávægilega uppreist. Ef ég hefði
aðeins hlustað á Marty fyrir þrjá-
tíu árum, grét Blanche með sjálfri
sér, ef ég hefði ekki vitað í hjarta
mínu, að þetta er allt mér sjálfri
að kenna ... Hún leit á frú Stitt,
sem neri saman höndum í tauga-
spcnnu.
„Þér hljótið að vera að ýkja,“
sagði hún og var styttri í spuna
en hún hafði ætlað sér. „Það er
mig, hvað þér hugsið mikið um
mig, en ...“ Hún hafði það allt
í einu á tilfinningunni, að það
hefði orðið einhver breyting á
skugganum frammi á ganginum,
svo að hún þagnaði skyndilega,
en bætti svo við eftir andartaks-
þögn: „Hvar er Jane?“
„Niðri.“ Frú Stitt sagði þetta
eins og annars liugar, því að liún
var ekki enn búin að jafna sig.
„Ungfrú Blanche, ég biðst af-
sökunar. Ég hefði ekki átt að
vera að skipta mér af þessu. Ég
vissi það, þegar ég byrjaði á
þessu, en ... nú, ef þér viljið að-
eins reyna að gleyma því...“
„Ó, góða Edna, þér megið alls
ekki vcra að hafa neinar áhyggj-
ur af þessu. Þér hafið ekki hrot-
ið neitt af yður.“ Hana langaði
ákaflega til þess, að ræstingakon-
an færi út úr herberginu og léti
liana afskiptalausa. „Það er alveg
satt.“
„Jæja, ég hélt að minnsta kosti,
að þér vilduð fá að sjá bréfin
— að þér ættuð alltaf að fá þau
i hendur.“
„Já, vitanlega, en ég er alveg
viss um, að þetta hafa verið mis-
tök, þegar Jane fleygði þeim. Ég
er alveg sannfærð um það.“
Frú Stitt kinkaði kolli og mjak-
aði sér til dyra. ,,.Tæja,“ sagði
hún, og það var eins og einhver
kvíði væri í henni, „það er vist
hezt að ég reyni að lialda á spöð-
unum, ef ég á nokkru sinni að
í réttarsalinn samt, svo að ])eir
geti þá látið mig sleppa við þetta
með réttum hætti.“
Blanche brosti. „Vitanlega,
Edna.“
„En ég get komið á mánudag-
inn lika — þó aðeins um morgun-
inn — ef þér viljið það. Það
æíti að vera til nokkurrar hjálp-
ar...“
„Það væri alveg ágætt,“ flýtti
Blanche sér að segja. „Ég þakka
yður fyrir að hafa sagt mér frá
þessu.“
Þegar frú Stitt var farin, sat
ungfrú Blanche drykklanga stund
alveg ráðþrota, því að fyrri sálar-
ró hennar var farin út í veður og
vind. Hún ætlaði að fara að snúa
stólnum fram að glugganum, en
hætti við það, þvi að liún hélt,
að hún hefði öðru sinni orðið
vör við einhverja smáhreyfingu
frammi á ganginum. Svo minntist
liún bréfanna, tók þau saman á
kjöltu sinni og smeygði þeim i
vasa sinn.
Hún liélt lófanum við bréfin,
eins og til huggunar, og reyndi
á meðan að ná valdi á sjálfri
sér og verða róleg aftur. En þrátt
fyrir þetta heyrði hún fjarlæga
rödd hrópa í sálu sinni, eins og
við eitthvert óljóst innra eyra.
Það er ég, sem bý yfir hæfi-
leikunum, hrópaði liún. Hvort
sem einhver hefur áhuga á því
eða ekki... Og þeir hæfileikar
eru mér enn gefnir.
gjarnan tala við hann, þegar
hann hefur tóm til þess.“
„Vitanlega, ungfrú Hudson. Ég
skal hiðja hann að liringja til
yðar. Það ætti að gcta orðið á
næsta hálftimanum. Er það í
Iagi?“
„Já, það er ágætt.“ Ungfrú
Blanche liikaði aðeins, en hélt
svo áfram. „Nú, þér getið vel
sagt við hánn, að ég hafi tekið
ákvörðun um að selja liúsið. Það
ætti að korna honum dálitið á
óvart. Segið honum, að ég sé
reiðubúin að selja þeim fyrsta,
sem gefur sig fram.
Það kom einhver undrunartónn
í röddina í símanum. „Já, já, ég
skal ’segja honum frá því. Og ég
skal jafnframt biðja hann urn að
hringja til yðar, þegar hann hef-
ur tíma til þess.
Blanche kvaddi, en hikaði svo
og bætti við, þegar liún ætlaði
að fara að leggja símtólið á
gaffalinn. Enda þótt ritari Han-
leys hefði verið búinn að leggja
símann á, var örlítið, dauft
samband á línunni, eins og veikur
andardráttur. Þetta óljósa sam-
band hélzt í eitt eða tvö andar-
tök, cn svo hvarf það einnig.
Það var einhver kviðasvipur á
Blanche, þegar him tók símann
úr kjöltu sinni og lét hann á
skrifborðið. Hún hafði af ásettu.
ráði flutt hann framan af gang-
inum inn í herbergið, til þess að
Framhald á bls. 33.
VIKAN 37. tbl. —