Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 13

ðvitað að vera ölcunlðingur
hjólfaranna á veginum. Ein-
hverjir þeirra stönzu'ðu samt.
Jimmy heyrði raddir, æstar og
spyrjandi. Hann svaraði i stytt-
ingi eða anzaði alls ekki. Hann
veitti einhverri hendi viðnám,
sem reyndi að toga liann burt
frá þeirri aðstöðu, sem hann
liafði til að verða konunni til
hjálpar. Loks heyrðist væl
sjúkrabifreiðarinnar, dyrum var
skellt og einkennisklæddir menn
komu niður brekkuna. Hönd var
lögð á bera öxlina á Jimmy.
„Við skulum taka við þessu,
sonur sæll“ sagði róleg rödd.
„Víktu til liliðar.“
Lögreglan og inennirnir úr
sjúkrabílnum fóru að stumra
yfir Mrs. Murpliy. Þeir lyftu
henni varlega upp á börur og
báru hana burt, en hún var enn
meðvitundarlaus, og teppi hafði
verið breitt yfir hana. Jimmy
horfði á þetta, meðan hann sat
i lögreglubílnum, eins og honum
hafði verið sagt að gera. Hann
reyndi að taka ekki eftir for-
vitnum áhorfendum, sem störðu
á hann, reyndi að heyra ekki
hvað þeir sögðu.
„Bölvaður pottormur! Það var
svo sem auðvitað!“
„Ökuniðingur!“
„Lítið á bilinn hans. Brettin
máluð eldrauð! Hvar sem slys
verður, er einhver svona bíll
nálægur, næstum undantekninga-
laust! Það ætti að banna þá á
vegunum!“
Jimmy greip fyrir eyrun. Öku-
níðingur — var nokkuð jafn
fráleitt? Roy Wyatt hafði málað
brettin, þegar bíllinn var hans
eign. Hann hafði verið að reyna
gera liann smartari. Ökuníðing-
ur! Fimmtíu mílur á klukku-
stund væri farið niður brekku
með vindinn í bakið, það var
það almesta, sem hægt var að
pína liann til. En þegar hann
liafði keypt bílinn og allur
bensínkostnaðurinn bættist við,
átti hann ekkert eftir til að láta
mála brettin yfir aftur. En
seytján ára ökumaður ■—• hann
lilaut auðvitað að vera ökuníð-
ingur — óskemmtilegt orð.
Lögreglan ruddi veginn. Þeir
voru tveir, alvarlegir og liugs-
andi. Svo koniu þeir aftur að
bilnum, þar sem Jimmy sat og
beið. Annar þeirra var með
jakkann hans í höndunum. „Þú
ættir að fara i þetta, drengur
minn.“ Jimmy fór út úr bílnum
og skalf nú á beinunum af geðs-
hræringu.
„Hvernig líður lienni? spurði
hann. „'Batnar henni?“
Sam Riggio, lögreglumaðurinn,
sem hélt á jakkanum, var herða-
breiður með svipþungt og
hörkulegt andlit bardagamanns.
Félagi hans, Mark Bradford, var
hávaxinn með gleraugu. Báðir
voru þeir vanir blóði og slösuð-
um líkömum, og báðir þekktu
þeir hverju óvarkárir unglingar
gátu valdið. Bradford var illa
við unglinga sem ökumenn,
stundum var eins og hann hat-
aði þá, en hann átti engin börn
sjálfur. Sam Riggio átti son,
fimmtán ára gamlan.
Riggio hafði gert það upp
við sig, að þessi granni, hái ungl-
ingur væri ekki ökuníðingur,
hvað sem liann annars hefði á
samvizkunni. Hvar var siða hár-
ið, þröngu buxurnar, stígvélin?
Þessi piltur var snöggklipptur;
liann var í mollskinnsbuxum.
Andlit lians var vingjarnlegt og
laglegt og það var þögul bón i
brúnum augunum, sem beind-
ust að Riggio.
„Hún hefur það“ sagði Riggio
rámri röddu.
„En hvað segirðu um andlit-
ið á henni?“ sagði Bradford
liörkulega.
„Haltu kjafti“, sagði Sam
Riggio.
Lögregluþjónarnir skildu
Jimmy eftir í bilnum, meðan
þeir mældu lijólförin og teikn-
uðu staðinn. Svo komu þeir aft-
ur og yfirheyrðu Jimmy.
„Okkur vantar nafn mannsins
í verkamannafötunum“, sagði
Riggio. „Við verðum að fá það
— við eigum að hafa nöfn allra,
sem koma til greina sem vitni.“
„Hvernig ætti ég að vita það?“
spurði Jimmy vonleysislega.
„Hann kom ekki aftur!“
„Ég skil ekki að það sé þörf
á vitnum,“ sagði Bradford.
„Staðreyndirnar tala sínu máli.
Strákurinn hefur farið of fljótt
yfir og lent á bílnum hennar.“
Riggio ldóraði sér á hökunni.
„Hann hljóp þó ekki frá öllu
saman, eins og náunginn á Lake
Boulevard rétt áðan. Ekki var
ökumaðurinn í hinum bilnum
betur útleikinn."
„Ég fór ekki yfir of hratt,“
sagði Jimmy.
Bradford gaf frá sér háðsliljóð.
Riggio snaraðist út úr bilnum.
„Komdu, sonur sæll,“ sagði
hann. Þegar Jimmy var kominn
út til hans, lokaði liann hurð-
inni og talaði við félaga sinn
í gegnum gluggann. „Ég ætla
með drenginn heim í bilnum
hans. Þú kemur á eftir olckur.
Bíddu svo fyrir utan, viltu vera
svo góður?“
„Alveg sjálfsagt," sagði Brad-
ford.
Hægri liurðin á bílnum hans
Jimmy var beygluð, glerið brot-
ið og stýrið snúið. Riggio lög-
reglumaður athugaði bremsurn-
ar og girútbúnaðinn.
„Lítur út fyrir að vera i lagi,“
sagði hann. „Leggjum þá af
stað.“
Hann settist liægra megin í
framsætið. Jimmy varð að fara
bak við stýrið. Hendur lians
skulfu og hann var máttlaus i
hnjáliðunum. Hann gat ekki
hugsað sér a'ð aka.
„Ég. .. . ég veit ekki hvort
ég get það,“ sagði hann.
Riggio tók sígarettu upp úr
vasa sínum og gaf sér góðan
tima til að kveikja í lienni.
„Þetta er ekki endir á öllu,“
sagði hann. „Þú átt mörg ár eftir,
marga bíla eftir að keyra. Nú
er tíminn til að reyna aftur.
Ég held að þú getir það.“
Jimmy fékk tár í augun og
sárindi í liálsinn —• blíða hafði
alltaf svona álirif á liann. Svo
beit liann á jaxlinn. Maðurinn
hafði sagt honum að aka, þá
var ekki um annað að gera. Hann
setti bílinn i gang og endur-
heimti sjálfstraust sitt.
„Ég vissi ekki að til væru lög-
regluþjónar eins og þér.“
„Aðeins nokkrar milljónir,“
sagði Reggio.
Jimmy horfði á veginn. „Það
var ýmislegt, sem ég sagði yður
ekki,“ sagði hann. „Ég ók
framhjá slysinu á Lake 'Boule-
vard rétt eftir að það kom fyrir.
Það setti óhug i mig — einhvern
veginn fer maður að hugsa um,
að þetta gæti hent mann sjálf-
an. Það er ein af ástæðunum
fyrir, að ég ók svona gætilega.
Önnur er sú, að ég þekki bílin/i
hennar Mrs. Murpliy áður en
ég fór fram lijá henni. Maðurinn
liennar er byggingarmeistari.
Pabbi selur slíkar vörur. Hann
selur Mr. Murphy heilmikið.“
Riggio andvarpaði. „Hve
síæmt getur þetta orðið?“
„Þetta var bíll, sem ég vildi
sannarlega ekki rispa,“ sagði
Jimmy. „Ég gaf henni nóg rúm.
Þér sjáið, að ég liafði næga á-
stæðu til þess, að gæta þess.“
Riggio liristi höfuðið. Þetta
var ef til vill saklaus lygi.
„Keypti pabbi þinn þennan
bil handa þér?“
„Nei,“ svaraði Jimmy. „Pabbi
sagði mér, að ég mætti kaupa
bil, þegar ég gæti borgað liann
sjálfur og staðið undir tryggingu
og bensinkostnaði.
Ég hef verið að safna síðan ég
var fjórtán ára. Ég vinn hjá Kee-
fersjálfsölubúðinni eftir skóla-
tima. Ég var þar í kvöld — kom
beint þaðan.“
Hvar, hugsaði Riggio með sér,
eru þessi laun, sem alltaf er ver-
ið að tala um að fólki lilotnist
fyrir heiðarleikann? Ökumaður-
inn, sem lagði á flótta frá gömlu
konunni liggjandi í blóði sinu
á Lake Boulevard, þurfti að öll-
um líkindum aldrei að taka af-
leiðingunum af níðingsverki
sínu. Það voru ekki miklar lik-
til að liann fyndist. En þessi
drengur — hann hafði verið
kyrr á staðnum, gert allt sem
hann gat, séð blóðið og fundið
sórsaukann — þessi drengur og
fjölskylda hans urðu að borga
dýru verði.
Jimmy beygði inn á akhraut-
ina, sem lá að heimili hans —
notaleugu heimili með livítum
veggjum, hvítum múrsteinum,
grænum gluggahlerum, klipptum
limagirðingum og grænni gras-
flöt. Skyndilega varð það ekki
lengur aðalatriðið, liver ætti sök-
ina. Nú varð liann að segja for-
eldrum sínum að hann hefði lent
i öðrum árekstri og hann varð
að horfa upp á sársaukann, sem
það mundi valda þeim. Við til-
hugsunina fylltist hann svo mik
illi vanliðan, að það var næstum
óbærilegt. Riggio lögreglumaður
vissi hvernig honum leið.
„Ég verð með þér, drengur
minn,“ sagði liann.
Þeir gengu saman upp að hús-
inu. Jimmy opnaði útidyraliurð-
ina. Það bárust raddir frá dag-
stofunni. Sjónvarpið var á, og
faðir hans var þar inni að hvila
sig eftir starfið í verksmiðjunni
og þriggja stunda vinnu i garð-
inum. Hann ræktaði fallegustu
blómin í öllu nágrenninu.
,,Jimmy,“ sagði móðir hans
um leið og þeir gengu inn „þú
ert seinn.“
Hún kom fram í forstofuna.
Þá sá liún lögreglumanninn og
stanzaði. Hún var lítil og grönn,
með brúnt hár og brún augu.
Hún hét Ann, en pabbi lians
kallaði liana Cricket, vegna þess
að hún var aldrci kyrr. Hún
annaðist verk sín og heimilis-
fólkið með þeim liraða, að
pabbi lians stríddi henni með
því, að hún ætlaði sér að fá tvö-
faldan tíma út úr lífinu. Pabba
hans likaði ekki bara vel við
Cricket, hann dáði hana.
„Jimmy“ hvíslaði Cricket,
„hvar er skyrtan þin?“
„Ég lenti í árekstri,“ sagði
Jimmy.
Cricket lokaði augunum. Hún
kreisti saman varirnar eins og
venjulega þegar hún var hrædd
eða særð. Þá kom faðir hans
út úr dagstofunni. Hann var há-
vaxinn maður með sterklega
vöðva og útitekinn i andliti.
Hann liafði þykkt, dökkt liár,
dökkar augnabrúnir og grá augu.
Framhald á næstu siðu.
VIKAN 2. tbl.