Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 44

dregur andann. Sérhver maður
á eitthvert ljós til að visa sér
veginn. Slökkvir þú það vegna
mín, vegna hvers sem er, villist
þú í myrkrinu.“
„Þú villt þá að ég haldi á-
fram?‘
Pabbi hans kinkaði kolli. „í
gegnum þykkt og þunnt. Og ef
þig vantar hjálp, gæti ég kannski
orðið að einhverju liði?“
Jimmy stóð upp og fann geðs-
hræringuna vaxa innra með
sér. „Ég gæti þegið dálitla hjálp,
pabbi. Það eru nokkrir staðir,
sem ég og vinir mínir getum
ekki farið inn á, af því að við
erum ekki nógu gamlir. Ég gæti
trúað að maður eins og þetta
eyddi miklum tima á veitinga-
stöðum og krám. Þeir hleypa
mér ekki einu sinni inn, en ef
þú værir með mér, gæti ég
kannski komizt þangað.“
„Hvað áttu við með því? Ef-
astu um það? Pabbi hans stóð
upp, sex feta hár og hundrað og
níutíu pund af sterkum bein-
um og hörðum vöðvum. Hann
sýndi Jimmy útþanið brjóstið.
„Hver heldurðu að setji sig upp
á móti því?“
Jimmy hló hrifinn „Enginn!“
„Þá er það í lagi,“ sagði pabbi
hans. „Náðu í bílinn út.“
Jimmy horfði á hann ganga
inn að húsinu og sjónin fyllti
hann svo miklu stolti, að honum
fannst hann varla geta afborið
það. Þetta var maður, sem var
þess virði að eiga fyrir pabba!
Hann hljóp inn í bílskúrinn og
bakkaði út úr dyrunum út í inn-
keyrsluna. Pabbi hans kom út
úr húsinu í síðbuxum og sport-
skyrtu og settist bak við stýrið.
„Þú ert skipstjórinn,“ sag<H
hann. „Hvert skal halda?“
„Hann var fótgangandi/ ‘sagði
Jimmy. „Hann gat hafa verið
að fara á einhvern stað eða
koma þaðan. Við getum byrjað
næst slysstaðnum og farið í eina
átt. Ef það ber engan árangur,
getum við komið aftur og farið
í aðra átt.
„Skal gert!“ Bíllinn rann út
á veginn.
|| VIKAN 2. tbl.
Þeir hófu að leita við kross-
götur um hálfa mílu frá staðnum.
Þar voru tveir veitingastaðir,
sjálfsöluveitingahús og vínkrá.
Mennirnir í kránni sneru sér við.
til að horfa á Jimmy og barþjón-
inn koma út úr borðinu til þess
að reka hann út. Þá kom pabbi
hans inn um dyrnar.
„Biðið við,“ sagði hann.
„Þetta er sonur minn.“
Barþjónninn horfði ó sterk-
legar herðar pabba hans, á hand-
leggina og þykkar augabrúnirn-
ar, sem hnykluðust yfir aug-
unum.
„Já, herra,“ sagði hann. „Hvað
get ég gert fyrir yður?“
„Byrjaðu Jimmy,“ sagði pabbi
hans.
„Ég er að leita að manni, sem
varð vitni að slysi,“ sagði
Jimmy.
Hann fekk leyfi til að horfa
framan i hvern einasta mann
í herberginu og enginn mót-
mælti því. Þeir hlustuðu á lýs-
ingu hans á manninum, reyndu
af fremsta megni að koma hon-
um fyrir sig, og allir voru þeir
innilega sorgbitnir yfir að geta
ekki orðið að liði.
„Ég skal spyrjast fyrir,“ sagði
barþjónninn. „Komið aftur eft-,
ir enn eða tvo daga, ef ykkur
verður ekkert ágengt.“
„Þaka ykkur öllum fyrir,“
sagði Jimmy.
Næsti staður var önnur krá
og svo aftur önnur. Brátt höfðu
þeir farið á fjórar krár i viðbót,
þrjá ódýra sjálfsölustaði og á
stað, þar sem vín var selt til þess
að taka með sér. Þeir fundu ekki
manninn, en það var ekki vegna
þess, að fólk vildi ekki hjálpa
þeim. Þessi kringluleiti hávaxni
drengur og rólegi, herðabreiði
maðurinn höfðu sámúð flestra.,
Þegar þeir höfðu komið á alla
staði, sem auðvclt var að fara
til fótgangandi frá slysstaðnum
í eina átt, sneri pabbi hans við
og þeir lögðu af stað í aðra átt.
„Ertu enn sammála?“ spurði
pabbi hans.
„Við finnum hann. Það fer ekki
hjá því.“
Þeir fundu hann í skítugri
smákrá þar sem hann sat að
drykkju í einum básnum og sneri
baki að dyrunum. Jimmy sást
næstum yfir hann, vegna þess
að hann var i jakkafötum í þetta
sinn. Svolitil mannpisl, útlitið
eldra en fimmtiu ár hans gáfu
ás-tæðu til, órakaður. Hann hafði
veiklundaðan munnsvip og ó-
skir augu.
„Munið þér eftir mér?“ spurði
Jimmy.
„Kannski geri ég það og kann-
ski ekki,“ svaraði maðurinn.
Þá kom pabbi hans að borð-
inu. Hann lagði stóra hönd sína
á borðið. „Takið ákvörðun um
það,“ sagði hann hægt.
Daufleg augun horfðu um stund
á höndina. ,,.Tú,“ sagði hann
loks, „ég kannast við þig dreng-
ur.“
Jimmy fannst hnén ætla að
gefa sig undir honum. Eftir alla
þessa leit — Toksins! Hann
reyndi að kyngja munnvatninu,
en háls hans var of þurr og
herptur saman. „Sáuð þér árekst-
urinn sjálfan?“
„Ég var þarna, var það ekki?
Ég sá hann.“
„Hver átti sökina?“ spurði
Jimmy. „Hún eða ég?“
Maðurinn nuddaði broddótta
hökuna. Hann fékk sér sopa úr
glasinu og glotti svo við Jimmy.
„Þú drengur," sagði hann. „Þú
beygðir á hana og skelltir henni
út af veginum."
Jimmy varð náfölur og fætur
hans urðu máttvana. Pabbi hans
lagði höndina á lierðar hans
og sneri honum við. Jimmy ætl-
aði að mótmæla, en sársaukinn
og samúðin í svip föður lians
gáfu honum til kynna, að þessu
máli væri lokið. Hann reif sig
lausan af taki pabba síris og gekk
út og inn í bílinn. Eftir nokkrar
mínútur kom pabhi hans út og
settist hjá honum.
„Þetta er hart,“ sagði hann
blíðlega. „Mig tekur þetta sárt,
sonur sæll.“
Jimmy svaraði ekki.
Pabbi hans fór að velta bil-
lyklunum. „Þetta var áhætta,
sem við vissum báðir um. Þú
tapaðir. En ég er samt enn stolt-
ur af þér. Þú barðist drengi-
lega."
Jimmy sneri sér að föður sín-
um og varir hans titruðu. „Ég
tók enga áhættu," sagði hann.
„Ég vissi, að ef ég fyndi ná-
ungann, ef hann hefði séð á-
reksturinn, mundi það lireinsa
mig af allri sök. Hvers vegna?
Vegna þess að ég beygði ekki
of hratt!“
„En hann sá áreksturinn. Hann
sagði. ...“
„Pahhi! Hann Iýgur!“
Pabbi lians starði á Jimmy.
Svo bölvaði hann skyndilega.
„Hvað i fjandanum er eiginlega
að mér?“ sagði hann. „Á ég að
trúa flækingsræfli eða get ég
trúað syni mínum? Og hverjum
trúi ég? Flækingnum! Ég ætfi
skilið flengingu!" Hann hrinti
bilhurðinni upp. „Ég verð enga
stund!“ sagði hann.
Hann var í burtu í fimm min-
útur — Jimmy virtist það ei-
lífð. Þegar hann kom aftur var
hann brosandi út að eyrum. „Þú
ert sigurvegarinn,“ sagði hann.
Andlit Jimmy byrjaði að Ijóma.
„Pabbi,“ sagði hann, „raun-
verulega....“
„Svo sannarlega gerði hann
það,“ sagði pabbi hans. „Ég bauð
honum tuttugu og fimm dollara
fyrir að sjá áreksturinn eins og
við óskuðum eftir. Iiann neitaði.
Ég hækkaði mig í fimmtiu og
enn neitaði liann. Þá fór ég^i
hundrað og þvi játaði hann.“
„Nei, pabbi!“ Rödd Jimmy
var angistarfull.
Pabbi lians brosti. „Taktu það
rólega, drengur. Ég ætlaði bara
að komast að þvi, hvort hann
væri falur. Það var hann. Þá
reiddi ég framan í hann hnef-
ann og spurði hvort hann hefði
selt Murphy sig fyrst. Það kom
í Ijós, að svo var. Fyrir fimmtiu
dollara.
„Murphy borgaði honum?“
„Þetta er drykkjuræfill,“ sagði
pabbi hans. „Hann mundi selja
sál sina fyrir nokkrar flöskur
og lengra getur hann ekki hugs-
að. Hann segir að Mrs, Murphy
hafi ekið á þinn bíl, eftir að þú
fórst framlijá henni —- slysið
var hennar sök. Þú ert unglingur
í gömlum bílskrjóð. Það voru
engar líkur til að þú g^ptir borg-
að honum neitt fyrir að bera
vitni. En maður, sem átti slíkan
bil, sem Mrs. Murphy ók, hann
hafði efni á að borga honum vel
fyrir að bera ekki vitni. Hann
sá nafn og heimilisfang Mr.
Murpliy i frásögn dagblaðanna af
slysinu, fór til hans og setti hon-
úrslitakosti — annaðhvort borg-
aði Mr. Murphy eða hann færi
til þín. Murphy borgaði."
„En þá er Murphy glæpamað-
ur!“
„Satt er það,“ sagði pabbi
hans.
„Hvers vegna — hvers vegna
gerði hann þetta?“
„Hann hafði þarna möguleika
til þess að láta tryggingarfélag-
ið þitt borga — tíu þúsund dali
— og fyrir sviðing eins og Mur-
phy er það nokkurs virði. Hann
hefur auðvitað sjálfur tryggingu,
bæði fyrir skemmdum og læknis-
hjálp, kannski um tíunda hluta
af því, sem þetta kostar allt. Án
nokkurs vitnis gat hann stefnt
þér og tryggingarfélaginu þínu
— eyðilagt andlit fallegu kon-
unnar hans. Hvers virði er það?
Tíu þúsund? Fimmtiu þúsund?
Allt þetta fær hann fyrir eina
skitna fimmtiu dollara."
„Það var ekki að furða, þótt
hann væri hræddur við að ég
fyndi manninn.“
„Já,“ sagði pabbi lians. „Það
skyldi engan undra.“ Hann setti
bílinn i gang.