Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 16

XEsispennandi frásögn
af handritaráni úr Árnasafni
Blaðamenn Vikunnar töku saman. G. K. fseröi I stiiinn
Keli heldur partý heima hjó sér,
af því það er þjóðhátíSadagur
Nepal og hann langar í sjúss. Hann
kallar í Badda blaðamann af því
hann er töff gæ, Rúnu af því hún
er svaka skvísa, Hoffa af því hann
er Bítill af lífi og sál og Jóa af
því hann er svaka jaki. Það er
líka hægt að senda hann út eftir
kók og sígarettum.
Sagan byrjar við fimmta sjúss.
Keli stendur á miðju gólfi með
glas í hönd og syngur bassann við
„Lifandi skelfing og ósköp . . . ."
Hoffi lemur gitarinn á eldhússtól.
Baddi hallar sér afturábak í bezta
hægindastólnum og teygir úr löpp-
unum. Hann er á skyrtunni með
uppbrettar ermar og Rúnu um háls-
inn.
Jói er frammi i eldhúsi að taka
í sundur brauðritina. /Etlar að
setja í hana spiladós með laginu
„Sjómanna veitinga hóm."
„Spilaðu nú eitthvað rómó,
Hoffi," sagði Keli. „Spilaðu — Det
var en lördag aften."
„Eg stræka á að spilq dönsk lög,"
hrópaði Rúna og leit með fyrirlitn-
ingu á Kela. Hann roðnaði upp í
fyrrverandi hársrætur. „Það er nóg
til af góðum og fallegum ísienzk-
um lögum."
„Danir eru dánumenn og dreng-
ir góðir," sagði Baddi og lyfti glas-
inu. „Skálum fyrir Dönum. Þeir búa
til heimsins bezta Carlsberg. Með
því hafa þeir áunnið sér tilverurétt
í mínu lífi."
„Það er ástæðulaust að tala illa
um Danatetrin," sagði Keli og sett-
ist niður. „Þeir hafa margt gott
gert."
„Aðeins eitt, sem ég man eftir,"
anzaði Baddi.
„Eins og hvað?" spurði Hoffi og
lamdi falskt C.
„Von þú spyrjir. Þeir búa til Tú-
borg. Fyrir þetta tvennt hugsa ég
hlýlega til þeirra."
„Öl ber mér, þvít Ölvi, öl gervir
nú fölvan . . ." kvað Keli og brýndi
sig. Snorri Sturluson var líka hrif-
in af bjór . . ."
„Egill Skalli, góði. Ekki Snorri,,'
sagði Hoffi móðgaður.
„Jæja, það skiptir engu, Jafn-
gott fyrir það," svaraði Keli. „Spil-
aðu bara eitthvað, maður."
„Ég er með hugmynd . . ." sagði
Hoffi.
„Þú ert með gítar. Það er bstra,"
sagði Baddi.
„Æðislega. Ferlega frumlega
hugmynd!"
„Láttu hana eiga sig. Kannske
hún sé jafn Ijót og þú. Gemmér í
glasið aftur, Rúna."
„Blaðamannasnakk. Ég verð fer-
lega frægur þegar hugmyndin er
komin í framkvæmd. Heimsins
hyggnasti Hoffi."
„Heimsins heimskasti Hoffi. Það
hljómar betur. Það er líka nær
sannleikanum, ef það skiptir þig
nokkru máli."
„Ekki trufla mig. Ég er að
hugsa . . ."
„O-ho. Takið þið mynd af hon-
um ... — Hoffi hugsar. — Stór-
kostlegt. Þetta endar með ein-
hverju."
„Æ — láttu strákinn vera, Baddi,"
sagði Keli.
„Ég? Var ég eitthvað að gera
honum? Var það, Rúna? Særði ég
hans helgustu, og allt það?"
„Þú ert ægilega stríðinn, elskan.
Það er ómögulegt að reikna þig
út."
„Ókey-ókey. Látið listamanninn
tala. Veittu tilfinningum þínum út-
rás, Hoffi Hugsuður. Opnaðu hjarta
þitt. Gefðu okkur innsýn í andans
rann o.s.frv."
„Ég hef ekki hugsað mér að hafa
þig með, blaðasnápur. Þetta er
virðuleg hugmynd. Aðeins fyrir
gott fólk."
„Ætlarðu kannske að stofna
bítilhljómsveit . . . ?"
„Þegiðu, Baddi," sagði Keli
höstuglega. „Hagaðu þér eins og
maður. Hoffi er minn gestur. Mig
langar til að heyra hugmyndina
þína, Hoffi. Lofaðu mér að heyra."
„Ferlega flott," sagði Hoffi og
lagði frá sér gítarinn.
„Fínt, vinurinn!" sagði Baddi.
„Mér er illa við Dani," sagði
Hoffi.
„Fínt, vinurinn!" sagði Baddi.
„Ég vil fá handritin heim," sagði
Hoffi.
„Fínt, vinurinn!" sagði Baddi.
Jg VIKAN 2. tbl,