Vikan - 14.01.1965, Blaðsíða 31

að sem mestu liði, meðan hann
starfaði þeirra á meðal.
Fyrst í stað eftir lát hans var
öll starfsemi herfylkingarinnar með
miklu fjöri, agi strangur og öll starf-
semi hennar í anda hins látna for-
ingja. Þó fór svo, að þess sáust
greinileg merki, að foringinn var
fallinn, einkum reyndist erfiðara að
fá hið opinbera til að styrkja starf-
semi fylkingarinnar eins og nauð-
syn bar til. En svo mikils mátu
Eyjaskeggjar hana, að þeir sendu
beiðni um það viðkomandi yfirvöld-
um, þegar í harðbakkann sló, að
þau skylduðu hvern einasta vapn-
færan mann í Eyjum til þess með
lagaboði, að vera miðlimur fylk-
ingarinnar á vissu aldursskeiði, en
af því varð þó ekki.
Alls starfaði herfylkingin 15—20
ár í Vestmannaeyjum. ,,En áhrifin,
sem Herfylkingin og starf hennar
hafði hér þennan stutta tima", seg-
ir S. M. Johnsen, „voru víðtæk og
mikil. Það er einróma álit kunnugra,
að einmitt fyrir hennar áhrif hafi
í Vestmannaeyjum fyrst og fremst
stórum aukizt þrifnaður og reglu-
semi, og yfir höfuð færði starfsemi
Herfylkingarinnar með sér margs
konar menningarbrag og betra
skipulag á ýmsum sviðum. Og í
sambandi við þann félagsanda, sem
hér ríkti, og þá vakningu, sem hér
var komið á stað, gerðust ýmsar
þarflegar framkvæmdir, bæði að
því er útveginn snerti og framfarir
í húsagerð . . ."
Þegar starfsemi fylkingarinnar
lagðist endanlega niður, þótti Eyja-
skeggjum að því mikill sjónarsvipt-
ir. Lengi vel héldu ýmsir smáflokk-
ar uppi æfingum, t.d. í skotfimi,
enda urðu margir í Eyjum frábærar
sela- og hnýsuskyttur. Vopnin voru
eign hins opinbera, en margir
keyptu byssurnar, sem þeir höfðu
notað, þegar fylkingin var úr sög-
unni. Það af hergögnum, sem ekki
seldist, ryðgaði og gekk úr sér á
geymsluloftum — og leðrið úr her-
mannatöskunum var notað í sjó-
skó. Nú er ekkert vopna eftir nema
korði Árna á Vilborgarstöðum.
Margt annað mætti segja um
heillarikt starf von Kohls ( eyjum,
t.d. bindindisstarfsemi hans og
starf hans að almennum félagsmál-
um, en hér verður þó staðar numið.
Víst er um það, að dvalar hans í
Eyjum sá lengi merki, og sér raun-
ar enn í dag í starfi félagssamtaka,
sem hann átti óbeinlínis upphaf að,
og þeim félagsanda, sem hann
vakti þar, ekki hvað sízt með stofn-
un herfylkingarinnar . . .
ÞriSja og síðasta grein Lofts
Guðmundssonar í þessuni
flokki, fjallar um kynlega
kvisti í Eyjum.
Hljómar á hraðri ferð
Framhald af bls. 11.
leitt til þess að vera að dandalast
hjá dömufrísúrum.
Þeir fóru um allt land í sumar
og héldu skemmtan á hverjum stað
og bítluðu fyrir landsbúa alla, utan
Hornfirðinga. Þeir ku hafa allt á
hornum sér.
Þá bar það og til tíðinda, að
þeir fóru í pílagrímsferð til Cavern-
klúbbsins fræga í Liverpool, þar
sem hinir upprunalegu bítlar byrj-
uðu ballið. Áður en þeir vissu voru
þeir komnir upp á senu með lánuð
hljóðfæri í höndunum og farnir að
spila.
Var gerður góður rómur að leik
þeirra.
í því landi kom það fyrir, að
einn þeirra félaga var að fara í
lyftu frá efri hæðum eins gistihúss-
isn í London og niður að jafnsléttu.
Samferða honum í lyftunni var fólk
nokkurt, sem hann bar ekki kennsl
á, og ræddi saman á íslenzku. Varð
því tíðrætt um hárprýði bítilsins og
jesúsaði sig mikið yfir þessum ó-
fögnuði, sem landlægur væri þarna.
Piltur þagði við og lét sem hann
skildi ekkert, þar til komið var á
áfangastað og samferðamenn hans
bjuggust til útgöngu.
Þá leit hann mæðulega til land-
anna, stundi þungan og mælti
raunamæddri röddu: „Já, þetta er
óttalegt vandræðaástand. Ég veit
ekki hvar þetta endar allt saman."
Svo gekk hann á brott og skildi
við fólkið í lyftunni þar sem það
stóð dolfallið með galopinn munn.
Lyftudyrnar lokuðust aftur án þess
að nokkur segði orð, og hann sá
vísinn hreyfast með óvenjulegum
hraða allt upp á 17. hæð.
í þessari ferð veittist þeim sú
ánægja að vera viðstaddir þegar
Bítlarnir brezku komu úr sinni
frægu Bandaríkjaferð, og urðu
vitni að því þegar margar meyjar
misstu meðvitund af eintómri hrifn-
ingu. Svo langt hefur sefjunin ekki
ennþá gengið hér á landi, en
minnstu munaði á hljómleikum í
Háskólabíói í nóvemberbyrjun, þeg-
ar æskan ærðist svo að þeir óttuð-
ust um líf sitt. Þeir komust þó út
úr húsinu við illan leik, en ekki tók
þá betra við, þegar hópur ungra
stúlkna réðist að einum þeirra og
reif í hár hans svo hann fann til.
Það er ekki enn í dag upplýst hvort
þær hafa ætlað að ná sér í lokk
til ævarandi minningar, eða til að
vita hvort hann væri með hárkollu.
En hvorki fengu þær lokk né
kollu.
Þegar Hljómarnir eru spurðir að
því hver sé raunverulega ástæðan
fyrir hinum miklu vinsældum þeirra
hér heima — og annars staðar, þá
gefa þeir upp margar og sennilegar
ástæður.
í fyrsta lagi eru þeir eina bítil-
hljómsveitin, sem hefur músik að
sínu aðal- og eina starfi. Þeir eru
sem sagt prófessionell, og hafa þess
vegna meiri tíma til æfinga og um-
hugsunar (um starfið). Þar af leið-
andi spila þeir auðvitað betur en
aðrir. Þar af leiðandi er það líka
sjaldnar, að þeir þurfa að skipta
um mannskap, en það vill oft verða
hjá aukavinnuleikurum, að þeir
mega ekki vera að því að halda
þessu áfram.
Og svo aðalatriðið: Enginn þeirra
smakkar vín og aðeins tveir þeirra
leyfa sér þann ósóma að reykja.
Hvað viðkemur framtíðaráætlun-
um Hljómanna, er aðeins það að
segja, að þeir ætla að halda áfram
af fullum krafti, enda hafa þeir
nýlega útvegað sér dýr og fullkom-
in tæki til að leika á og syngja í
gegnum. Kannske fara þeir utan
eftir áramótin, og kannske leika
þeir þá inn á hljómplötu . . . hver
veit?
Hvað sem þvi líður, þá biðja
þeir vel og innilega að heilsa öll-
um sínum aðdáendum, þakka þeim
UNGFRU YNDISFRIÐ
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá N Ó A.
HVAR E R ORKIN HANS NOA?
I'aB er alltat saml lelkurtnn 1 hénnl Ynd-
tsfríB okkar. Hún helnr fallB örlclna hans
Nða elnhvers staBar í blaSinu og heittr
góSum verSIaunum handa þeim, sem getur
fundiS örkina. VerBlaunln eru stðr kon-
fektkassi, fuUnr af bczta konfekU, og
framlelBandlnn er au.BvitaB SælgætlsgorB-
ln Nði,
Nafn
HeimlU
örkln er á bis.
SiBast er dreglS var hlaut vcrBIaunln:
BRANDUR BRANDSSON,
Kjartansgötu 8, Rvík.
Vinninganna má vitja í skrifstofu
Vikunnar. 2. tbl.
fyrir góðan stuðning og samvinnu,
og vona auðvitað að það megi sem
lengst lánast.
G.K.
Læknir fyrir borS
Framhald af bls. 37.
Valentin læknir náði í penna
og blað.
— Um sjöleytið í kvöld, hring-
ir konan yðar og segist ekki
koma heim fyrr en eftir tíu, og
biður yður að sækja sig í bíln-
um.
— Þekkið þér konuna mína?
Vissuð þér að hún ætlaði út í
dag?
Hún hristi höfuðið. — Klukk-
an hálf átta verður dyrabjöllunni
hringt. Maður stendur á tröpp-
unum og spyr yður, hvort herra
Smith búi þarna. Þér kannizt við
manninn, hafið séð hann áður.
Og fimm mínútum yfir átta, þeg-
ar þér eruð að fá yður bita, dett-
ur málverk af veggnum, en það
skemmist ekki.
Hún stóð upp og rétti honum
höndina. — Verið þér sælir,
læknir. — Æ, einu var ég nærri
búin að gleyma, — seinna um
kvöldið finnið þér lík í kjallar-
anum...
Læknirinn andaði léttar, þegar
hún loksins fór. — Sú er illa
vitlaus, hugsaði hann, aldrei hefi
ég hitt neina svona kolvitlausa.
Og svo gleymdi hann henni.
Þetta var heitur dagur, og þeg-
ar hann kom heim fór hann beint
út í garðinn, og naut þess að
sleikja sólskinið og lesa. En hann
var varla búinn að koma sér
fyrir, þegra síminn hringdi. Þetta
var konan hans.
— Heyrðu ástin, sagði hún, —
ég kem ekki heim í mat. Ég
hitti Muriel í Oxford stræti, og
við ætlum út að borða saman.
Vertu nú sætur og sæktu mig
klukkan hálf ellefu.
Það var fyrst eftir að hann var
setztur og búinn að hagræða sér
aftur ,að sannleikurinn rann upp
fyrir honum. Þetta var nákvæm-
lega það sem frú Fairfax hafði
sagt fyrir um. — Símtalið, tím-
inn, — allt passaði þetta. And-
artak sat hann grafkyrr og horfði
tómlega á blómabeð. En svo
yppti hann öxlum. Frú Fairfax
og Gloria þekktust auðvitað, og
höfðu komið sér saman um að
stríða honum svolítið. Og þó,
það var ekki líkt Gloriu að vera
með í slíku. Kímnigáfa hennar
var nú í frekar lélegra lagi. Satt
bezt að segja, þá fannst honum
hún stundum vera þrautleiðin-
leg. En því var ekki að neita,
að falleg var hún, og svo voru
auðæfi hennar töluverð raunabót.
Hann var rétt búinn að opna
hurðina á ísskápnum, þegar dyra-
bjallan hringdi. Þá mundi hann
allt í einu eftir því sem frú Fair-
VIKAN 2. tbl.